Κείμενο Βιβλίου "Συνείδηση Οδικής Ασφάλειας" "Μια ανοιχτή επιστολή προς τον κ. Πρωθυπουργό"

Χαραλαμπίδου Χρυστάλλα
21 Νοεμβρίου 2007

Προς τον κύριο Πρωθυπουργό
..........
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ:

Όλοι δεχτήκαμε με μεγάλη χαρά τις αυξήσεις στις επιβολές προστίμων και την επιβολή αυστηρότερων ποινών για παραβάσεις του ΚΟΚ. Τόση χαρά όση ακριβώς θα έκαναν οι συνταξιούχοι αν τους εγκρίνατε μία ικανοποιητική αύξηση στη σύνταξή τους αλλά υπό τον όρο ότι θα την πάρουν μετά από 25-30 χρόνια. Οι νέες επιβολές προστίμων και ποινών είναι μεγάλη πρόκληση και ειρωνεία για τους πολίτες αυτής της χώρας οι οποίοι ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι δεν υπάρχει αστυνόμευση ή τουλάχιστον η αστυνόμευση δεν είναι επαρκής. Η δε έκπτωση στο πρόστιμο που πληρώνεται εντός ορισμένης προθεσμίας, δείχνει καθαρά ότι η πρόθεση δεν είναι η ασφάλεια των πολιτών αλλά η είσπραξη.
Η έξαρση επιβολής προστίμων με την ισχύ του νέου Κ.Ο.Κ. δεν πείθει. Η κατάσταση θα παραμείνει ως έχει, διότι η λύση του προβλήματος δεν εστιάζεται μόνο στην αύξηση των προστίμων, αλλά στην συνεχή αστυνόμευση, στη σωστή σήμανση και σηματοδότηση των δρόμων μας και κυρίως στη συνείδηση ασφάλειας.

……………….……………………………………………………………………..……….

Όλοι εδώ ζούμε, κυκλοφορούμε και βλέπουμε. Όλοι ταξιδεύουμε και τα μόνα περιπολικά που βλέπουμε εκτός ορισμένων εξαιρέσεων, είναι αυτά που έχουν ειδοποιηθεί από τους ίδιους τους πολίτες στην συχνή περίπτωση τροχαίου ατυχήματος. Τα καθήκοντα της Ελληνικής Αστυνομίας έχουν περιοριστεί στην σποραδική επιβολή προστίμων λόγω παράνομης στάθμευσης. Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει και τη Δημοτική Αστυνομία Αθηνών που καταδιώκει επίμονα τους φουκαράδες αλλοδαπούς μικροπωλητές της οδού Ερμού. Το μεγαλύτερο δε μέρος του Αστυνομικού Σώματος είναι μόνιμα επιταγμένο για την «αντιμετώπιση» πορειών, ποδοσφαιρικών αγώνων και προστασίας πολιτικών προσώπων. Οι υπόλοιποι είμαστε παρατημένοι στην τύχη μας.

Πηγαινοερχόμαστε καθημερινά κινδυνεύοντας, βλέποντας ένα σωρό επικίνδυνες παραβάσεις και χωρίς να υπάρχει κανείς μα κανείς να σταματήσει τους παραβάτες.
Ημιφορτηγά υπερφορτωμένα που από στιγμή σε στιγμή το φορτίο τους είναι έτοιμο να κατρακυλήσει στην άσφαλτο. Δεν είναι λίγες οι φορές που το φορτίο τους εκσφενδονίζεται προκαλώντας ατύχημα χωρίς καν οι οδηγοί τους να το αντιληφθούν.
Παραβιάσεις της φωτεινής σηματοδότησης. Στάθμευση πάνω στις διαβάσεις πεζών ή σε γωνίες, κρύβοντας εξ ολοκλήρου την ορατότητα στους διερχόμενους οδηγούς. Υπέρβαση όχι μόνο του ορίου ταχύτητας, αλλά τρέξιμο με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε κατοικημένες περιοχές. Ξέφρενη μουσική με χορό στο αυτοκίνητο. Σούζες από μοτοσικλετιστές στη μέση του δρόμου. Αλλαγή των λωρίδων κυκλοφορίας με επικίνδυνους ελιγμούς σαν να παίζουν παιχνίδια στον υπολογιστή τους. Διπλά λεωφορεία να τρέχουν πέραν του ορίου ταχύτητας σε κατοικημένες περιοχές. Οδηγοί να κουβεντιάζουν ανενόχλητα στα κινητά τηλέφωνα, να έχουν την εφημερίδα τους σε ώρες αιχμής πάνω στο τιμόνι και να διαβάζουν. Παιδιά στα μπροστινά καθίσματα και μάλιστα χωρίς να είναι δεμένα με τη ζώνη ασφαλείας. Παιδιά που τα κρατεί η γιαγιά στο μπροστινό κάθισμα, ακόμα και ο μπαμπάς στα γόνατά του καθώς οδηγεί!!!!. Για τους οδηγούς, συνοδηγούς και επιβάτες στα πίσω καθίσματα χωρίς ζώνη ασφαλείας, ουδέν σχόλιο.
Παρόλο που στα φανάρια μπορεί ο καθένας να μετρήσει τουλάχιστο 10 έως 15 κεφάλια μοτοσικλετιστών χωρίς κράνος, η διεύθυνση Τροχαίας έχει καταγράψει μόνο 144.251 παραβάσεις για μη χρήση κράνους για το έτος 2006. Σ’ αυτές υπολογίζονται και οι παραβάσεις που εντοπίστηκαν μετά από ατύχημα με εμπλεκόμενο δίκυκλο.
Για το ποιος οδηγεί με μειωμένα αντανακλαστικά λόγω ξενυχτιού ή υπό την επήρεια οινοπνεύματος ή φαρμάκων δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος, όπως επίσης δεν μπορεί να είναι σίγουρος και για το ποιος οδηγεί ασφαλές όχημα.
Η αγανάκτηση φτάνει στο αποκορύφωμα, όταν υπάρχει αστυνομικός και κοιτάζει από την άλλη πλευρά. Ή όταν ο τροχονόμος ρυθμίζει την κίνηση στα φανάρια, περνούν από μπροστά του ένα σωρό παράνομοι κι αυτός συνεχίζει να σφυρίζει και να …. κουνά τα χέρια.

Δεν είναι δυνατόν σ’ αυτό τον τόπο τα αστυνομικά όργανα να είναι εκπαιδευμένα στον τομέα ασφάλεια, όταν κρύβονται στα ίδια μάλιστα πόστα με σκοπό να τσακώσουν κάποιο που μπήκε στο δακτύλιο ή στη λεωφορειολωρίδα, παρανομίες που αφορούν μόνο το κυκλοφοριακό, αγνοώντας ένα σωρό άλλες ουσιαστικότερες παρανομίες που αφορούν την ασφάλειά μας και οι οποίες παρελαύνουν μπροστά στα μάτια τους.
Είναι δε αστείο έως γελοίο όταν σε σταματά αστυνομικός, σου ζητά το δίπλωμα οδήγησης και δεν προσέχει το παιδί που πηγαινοέρχεται από το μπροστινό στο πίσω κάθισμα. Να γιατί σύμφωνα με τον πίνακα επικίνδυνων παραβάσεων για το έτος 2006 της Διεύθυνσης Τροχαίας καταγράφονται μόνο 992 παραβάσεις για μη χρήση παιδικών καθισμάτων.

Δεν είναι δυνατόν εκεί που διατυμπανίζει η τροχαία ότι «έλαβε τα μέτρα της για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών» την Αγία Εβδομάδα, να ταξιδεύεις μεγάλη Πέμπτη από Αθήνα για Κυλλήνη ή από Αθήνα για Άγιο Κωνσταντίνο ή από Αθήνα για Καλαμάτα και σ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού σου να μην εντοπίζεις ούτε ένα περιπολικό, ούτε ένα αστυνομικό, ούτε ένα τροχονόμο.

Δεν επιτρέπεται τις μέρες των μεγάλων εξόδων να μας τονίζουν τον αριθμό των τροχονόμων που έχουν υποτίθεται εξαπολυθεί στα μεγάλα Εθνικά Δίκτυα, λες και στην Αττική ή σε επαρχιακούς δρόμους δεν κυκλοφορεί κόσμος και μάλιστα δεδομένου ότι τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται στις επαρχιακές οδούς, στις πόλεις και στα χωριά. Να διασχίζεις τα Μεσόγεια ολόκληρα τη μέρα του Πάσχα και να μην υπάρχει ένας αστυνομικός έστω για δείγμα. Να διασχίζεις την Αττική Οδό την Πρωτομαγιά και να μην συναντάς στο δρόμο σου ούτε ένα περιπολικό.

Να διασχίζεις Αύγουστο μήνα ολόκληρες αποστάσεις, είτε στην Αττική είτε στην επαρχία και να μην εντοπίζεις ούτε ένα Όργανο της Τάξης, λες και πήγε όλο το Σώμα διακοπές. Και ξαφνικά, τέλος Αυγούστου, να παρουσιάζονται πάλι οι τροχονόμοι με τις σφυρίχτρες τους στα φανάρια για να ρυθμίσουν την κίνηση του γυρισμού των εκδρομέων.
Καταντήσαμε να βλέπουμε ξαφνικά αστυνομικούς σε μία γωνία και να ψάχνουμε έντρομοι για το ατύχημα.

Είναι απογοητευτικό να βλέπεις στην Εθνική οδό ένα σωρό παραβάσεις του Κ.Ο.Κ. και στην άκρη του δρόμου να είναι σταθμευμένο περιπολικό με 5-6 αστυνομικούς, οι οποίοι να είναι όλοι προσηλωμένοι σε ένα και μόνο οδηγό τον οποίο σταμάτησαν και οι άλλοι όλοι να περνούν απαρατήρητοι.

Δεν είναι λογικό να περιμένουμε μετά από κάθε τριήμερο, Πάσχα και γενικά μετά από κάθε αργία και μέρα γιορτής και χαράς, απολογισμό θυμάτων από τροχαία. Για όνομα του Θεού, μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές. Δεν είναι φυσιολογικό και ανθρωπίνως αποδεκτό, διάφοροι υπεύθυνοι της τροχαίας να έχουν το θράσος να καμαρώνουν και να διατυμπανίζουν ότι «επειδή η τροχαία φρόντισε να λάβει τα μέτρα της….» (εννοώντας προφανώς ότι έδωσε περισσότερες λωρίδες κυκλοφορίας στο ρεύμα του γυρισμού, ή έβαλε τροχονόμους στα φανάρια για να ρυθμίζουν την κυκλοφορία και να μην γίνεται συμφόρηση), «ο αριθμός των θυμάτων» μετά από μία έξοδο, «μειώθηκε κατά» ένα ποσοστό «εν σχέση με την περυσινή ίδια έξοδο….». Σκοπός είναι αυτό το ποσοστό να μηδενιστεί και αυτό μπορεί σίγουρα να γίνει, αν η τροχαία λάβει πραγματικά μέτρα. Και ένα θύμα να έχει η κάθε έξοδος, ας σκεφτούν αυτοί οι υπεύθυνοι, ότι αυτό το ένα θύμα, μπορεί να ήταν ένας δικός τους άνθρωπος. Μόνο τότε θα καταλάβουν τι μέτρα έπρεπε να λάβουν κι όχι αυτά που λένε ότι έλαβαν.

Το αποδίδει στα μέτρα που έλαβε και στην πρόληψη η Τροχαία το γεγονός ότι από 1.470 νεκρούς σε τροχαία ατυχήματα το 2005 έχουμε 1.494 νεκρούς το 2006; Το θεωρεί θρίαμβο όταν οι βαριά τραυματίες (μεταξύ αυτών και αυτοί που έμειναν ανάπηροι) από τροχαία το 2006 ήταν 2.056 σε σχέση με τους 2.329 το 2005;

Σε μία χώρα όπου ο καθένας βλέπει καθημερινά ένα σωρό παραβάσεις, η Διεύθυνση Τροχαίας θεωρεί ικανοποιητικό τον συνολικό αριθμό των 577.989 επικίνδυνων παραβάσεων που παρουσιάζει για το έτος 2006; Το σύνολο των επικίνδυνων παραβάσεων του 2005 πάντα σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Τροχαίας, είναι 584.952. Έχουμε δηλαδή μείωση κατά 6.963 συγκριτικά με το έτος 2006. Με την ίδια λογική αν το έτος 2007 οι τροχονόμοι κάνουν τα στραβά μάτια, μπορεί η Τροχαία να βρεθεί στην ευχάριστη θέση, να μας ανακοινώσει ότι «επειδή έλαβε τα μέτρα της» δεν έχουμε καθόλου παραβάσεις.

Είναι λυπηρό, «υπεύθυνοι» της Διεύθυνσης Τροχαίας να μιλούν για μέτρα που έλαβαν για την τελευταία έξοδο του εορτασμού του Πάσχα και να φαίνεται καθαρά ότι η πρόθεση δεν ήταν η ασφάλεια αλλά μόνο η διευκόλυνση μετακίνησης των εκδρομέων. Να διατυμπανίζουν την εναλλακτική λύση που είχαν οι ταξιδιώτες για να αποφύγουν τα έργα που γίνονταν στο πέταλο του Μαλιακού, να αναφέρουν επανειλημμένα τα χωριά που θα ‘βρισκαν στην πορεία, λες κι αν έχαναν για λίγο τον δρόμο θα ήταν ανεπανόρθωτο λάθος και να μην αναφέρουν ούτε μία, μα ούτε μία φορά ότι ο δρόμος τον οποίο συνιστούσαν είναι διπλής κατεύθυνσης και ότι οι ταξιδιώτες θα ‘πρεπε να προσέξουν τα προσπεράσματα, να πηγαίνουν με την αναγραφόμενη ταχύτητα (που στην προκειμένη περίπτωση θα ‘πρεπε να ήταν κατά πολύ μικρότερη, με τέτοια συμφόρηση που επρόκειτο να δημιουργηθεί).

Είναι επίσης λυπηρό το γεγονός ότι το μεσημέρι της Τρίτης του Πάσχα και ενώ ακόμα ο γυρισμός των εκδρομέων ήταν στο αποκορύφωμα, υπεύθυνος της Τροχαίας βιάστηκε να δηλώσει ότι κατά τη φετινή έξοδο του εορτασμού του Πάσχα είχαμε 15 νεκρούς λιγότερους από την περυσινή. Ο σκοπός είναι τα μέτρα που λαμβάνουμε να σώζουν ζωές ή να κοροϊδευόμαστε για να μην μας επιρρίπτουν ευθύνες. Και να είχαμε 15 νεκρούς λιγότερους κατά την έξοδο, που πάντα έχει λιγότερα τροχαία ατυχήματα και θύματα σε σχέση με τη διάρκεια των αργιών και του γυρισμού όχι μόνο του Πάσχα αλλά και κάθε εορταστικής εξόδου, μας ενδιαφέρει ο συνολικός απολογισμός των νεκρών και τραυματιών όλων των ημερών των εορτών συμπεριλαμβανομένου και του γυρισμού, για να κρίνουμε αν πράγματι τα μέτρα που έχουν ληφθεί είχαν κάποιο αποτέλεσμα. Εξ άλλου «νεκρός σε τροχαίο ατύχημα θεωρείται το πρόσωπο εκείνο, του οποίου ο θάνατος, επέρχεται την ίδια στιγμή και μέσα σε διάστημα 30 ημερών από αυτό» (τον ορισμό αυτό πρέπει να ακολουθεί η Ελλάδα από 1-1-1996).

Τι πρέπει να γίνει κύριε Πρωθυπουργέ ούτως ώστε να γίνεται σωστή αστυνόμευση στους Ελληνικούς δρόμους; Είναι πραγματικά τόσο δύσκολο να μπει μια τάξη στο τμήμα Διεύθυνσης Τροχαίας για να λειτουργήσει σωστά; Είναι τόσο δύσκολο να ελεγχθεί αν οι αστυνομικοί και οι τροχονόμοι βρίσκονται στο πόστο τους ή και αν βρίσκονται εκτελούν το καθήκον τους; Να τους δίνατε πριμ μήπως ανάλογα με τα πρόστιμα που επιβάλλουν; Να φέρνατε ξένους ειδικούς από χώρες που αστυνομεύονται πραγματικά για να τους εκπαιδεύσουν; Να βάζατε μήπως ιδιωτικές εταιρείες να τους ελέγχουν; Ή να τους ριζώνατε καλά στο κεφάλι ότι αυτή είναι η δουλειά τους και ότι επιτέλους πρέπει να την κάνουν σωστά. Ότι το να μην εκτελούν το καθήκον τους σ’ αυτόν ειδικά τον κλάδο είναι έγκλημα. Ότι δεν ακολούθησαν αυτό το επάγγελμα μόνο και μόνο για να βολευτούν στον Δημόσιο τομέα. Ότι όποιος δεν μπορεί να αντεπεξέλθει μ’ αυτό το επάγγελμα να το εγκαταλείψει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Έχετε υποχρέωση να βρείτε εσείς τη λύση σαν Πρωθυπουργός αυτής της χώρας. Έχετε υποχρέωση να μας προστατεύσετε.

………………….……..

Σε προηγούμενες εικοσαετίες, κλαψουρίζαμε ότι δεν είχαμε δρόμους, γι αυτό γίνονταν ατυχήματα. Τώρα δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν έχουμε και καθόλου δρόμους. Όμως «Τον γύφτο κι αν τον πλένανε ……..» Έχουμε δρόμους με ελλιπή σήμανση, δρόμους στους οποίους έχουν σβηστεί οι διαβάσεις πεζών, στους οποίους έχουν σβηστεί οι διαχωριστικές λωρίδες και γενικά οι διαγραμμίσεις στο οδόστρωμα, δρόμους με λανθασμένη κλίση, στους οποίους σε πολλά σημεία είναι χαλασμένα τα φανάρια, που διαφημιστικά αυτοκόλλητα είναι μονίμως τοποθετημένα πάνω σε πινακίδες της σήμανσης ακόμα και πάνω στα φανάρια, δρόμους με μόνιμα ακλάδευτα δένδρα τα οποία κρύβουν παντελώς τόσο τις πινακίδες σημάνσεως όσο και τη φωτεινή σηματοδότηση. Είναι κρίμα κι άδικο να χάνονται ανθρώπινες ψυχές μόνο και μόνο επειδή παραβλέψαμε να διορθώσουμε κάτι το οποίο στοιχίζει ελάχιστα. Όπως η παράβλεψη μιας πινακίδας αναγγελίας κινδύνου, ένας καθρέφτης, η μη ύπαρξη φωσφοριζόντων τόξων που να δείχνουν την πορεία του δρόμου, η παντελής έλλειψη οριογραμμής του οδοστρώματος κυρίως σε ορεινές περιοχές κ.τ.λ.
Ποιος αλήθεια με τη σειρά του θα μπορούσε να επιβάλει ποινές στο κράτος, το οποίο παρέχει στους πολίτες του δρόμους ακατάλληλους και γεμάτους παγίδες, αδιαφορώντας για την ασφάλεια τους;

Είναι καταθλιπτικό να βλέπεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σου εικονοστάσια και λουλούδια σε θέσεις όπου σκοτώθηκαν νέα παιδιά. Είναι δε όχι μόνο καταθλιπτικό αλλά και εξοργιστικό να βλέπεις νέα εικονοστάσια και νέα λουλούδια στα ίδια ακριβώς σημεία όπου γίνονται ξανά και ξανά και για τον ίδιο ακριβώς λόγο θανατηφόρα τροχαία και χωρίς να νοιάζεται κάποιος αρμόδιος για να δώσει τέλος. Όλοι οι κάτοικοι της περιοχής καθώς και πολλοί διερχόμενοι, να γνωρίζουν για ποιο λόγο γίνεται σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο «ατύχημα», να το φωνάζουν, να το τονίζουν και «Σ’ του κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα». Λες και χάνονται μυρμηγκάκια και όχι άνθρωποι. Διαπράττοντας ύβρη, ο κάθε ένας ρίχνει το μπαλάκι της ευθύνης στον άλλο, χωρίς ίχνος συνείδησης και ευαισθησίας, που φτάνει τα όρια της αναισθησίας και της απανθρωπιάς. Όταν ξέρουμε ότι εκεί στα ίδια σημεία αν δεν διορθωθεί το λάθος το οποίο προκάλεσε τα προηγούμενα «ατυχήματα» θα ακολουθήσει και επόμενο, σ’ αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε πια για «ατύχημα» αλλά για «εκ προ μελέτης έγκλημα».

Στους δρόμους μας επικρατεί ένα μπάχαλο, το οποίο ορισμένοι και κυρίως τουρίστες δεν μπορούν να κατανοήσουν. Παρουσιάζουμε την εικόνα μιας τριτοκοσμικής χώρας και δίνουμε την ευκαιρία σε διάφορους λαούς να μας σχολιάζουν δυσμενώς. Μας κοροϊδεύουν τόσο πίσω από την πλάτη μας, όσο και μπροστά στα μάτια μας.
Είναι κρίμα και άδικο να μας σχολιάζουν λαοί οι οποίοι δεν έχουν στην πραγματικότητα το δικό μας επίπεδο πολιτισμού, το δικό μας πνευματικό επίπεδο, τη δική μας ανθρωπιά και φιλότιμο, ούτε τη δική μας ιστορία και το δικό μας παρελθόν. Εμείς να εξαρθρώνουμε την «17 Νοέμβρη» που μας τρομοκρατούσε τόσα χρόνια κι οι ξένοι, Ευρωπαίοι μάλιστα εχθροί μας, να μας ειρωνεύονται σχολιάζοντας και λέγοντας ότι δεν βλέπουμε το χάλι μας και τους 2000 κατά μέσο όρο νεκρούς Έλληνες που πέφτουν κάθε χρόνο θύματα στους ελληνικούς δρόμους από τροχαία και κάνουμε τόσο σάλο για μία παράνομη οργάνωση που στα τόσα χρόνια δράσης της σκότωσε μόνο μερικές δεκάδες ανθρώπων. Τα θέλουμε και τα παθαίνουμε.
Αυτή η «ωραία» εξωτερική εικόνα έδωσε επίσης σ’ αυτούς τους συγκεκριμένους λαούς το δικαίωμα να μας ειρωνεύονται, να μας κρίνουν εκ των προτέρων και να δυσπιστούν για την ικανότητά μας να φέρουμε εις πέρας αξιοπρεπώς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αφού αποδείξαμε με πεισματικό τρόπο σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα ότι όχι μόνο μπορούμε αλλά μεγαλουργούμε, γιατί να μην μπορούμε να αλλάξουμε και αυτή την εικόνα που επικρατεί στους Ελληνικούς δρόμους;

Η εικόνα και η «εξωτερική» εμφάνιση ενός λαού είναι πολύ σημαντική. Είναι εξ ίσου σημαντική με την εξωτερική εμφάνιση του ατόμου μας. Όπως είναι αδιανόητο μέλη της κυβέρνησης να εμφανίζονται με πυτζάμες π.χ. σε μια συνάντησή τους με ομολόγους τους από κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής ένωσης και μη, το ίδιο αδιανόητο είναι να παρουσιάζουν σ’ αυτούς αυτό το μπάχαλο της χώρας την οποία κυβερνούν.

………………………..

Γιατί να αποδεχόμαστε και να θεωρούμε φυσιολογικό ότι εμείς σαν Έλληνες πρέπει να είμαστε πάντα 25-30 χρόνια πίσω από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες όχι μόνο όσο αφορά το θέμα της ασφάλειά μας στο δρόμο αλλά και όσο αφορά την ασφάλειά μας σ’ όλους τους τομείς; Υπάρχει σίγουρα τρόπος να καλύψουμε αυτό το κενό, ακόμα και να το ξεπεράσουμε, φτάνει να εκπαιδευτούμε.

Πριν από 25 περίπου χρόνια, η τότε Πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας Margaret Thatcher απαγόρευσε σε πούλμαν και νταλίκες ορισμένων εθνικοτήτων με οδηγούς επίσης ορισμένων εθνικοτήτων να μπαίνουν στην Μ. Βρετανία λόγω του ότι προξενούσαν τροχαία ατυχήματα. Σ’ αυτές τις Εθνικότητες ανήκαν και οι Έλληνες. Με υποτιμητικό τρόπο μας παρελάμβανε από την Αυστρία άλλο πούλμαν, πιθανώς ελεγμένο σύμφωνα με τα Αγγλικά μέτρα ασφάλειας, με Άγγλους οδηγούς, για να μας μεταφέρουν στον προορισμό μας. Το ίδιο γινόταν και στον γυρισμό. Αγγλικό πούλμαν μας μετέφερε από Μ. Βρετανία στα σύνορα της Αυστρίας, για να μας παραλάβει απ’ εκεί όποιας εθνικότητας πούλμαν και οδηγός ήθελε. Εμείς, δουλοπρεπώς, το δεχόμαστε. Τέτοια μέτρα λαμβάνουν οι Κυβερνήσεις που θέλουν να πατάξουν ένα φαινόμενο.
Και πώς να μην δεχτούμε ένα μέτρο που μας επέβαλλαν οι Ευρωπαίοι, όταν τότε στην Ελλάδα, Έλληνες δάσκαλοι οδήγησης, καμαρώνοντας και θεωρώντας μαγκιά τόνιζαν. «Δεν είναι ανάγκη να βγάζεις flash κάθε φορά που θα στρίψεις ή που θα αλλάξεις λωρίδα. Εδώ, το οδήγημα είναι πιο…..ελεύθερο….»

Την προηγούμενη εικοσαετία, κυκλοφορούσαν σε επώνυμα μαγαζιά παιχνιδιών ακατάλληλα παιχνίδια. Όταν προσπαθούσες να πείσεις τον πωλητή ή τον καταστηματάρχη ότι το αρκουδάκι και η κούκλα με τα μάτια χάντρες που στηρίζονταν με καρφιά στο παιχνίδι ήταν επικίνδυνα για τα παιδιά, σε έβλεπε σαν ψωροπερήφανο που του πουλούσες πνεύμα. Ποιος Έλληνας σήμερα θα έδινε ένα τέτοιο παιχνίδι να παίξουν τα παιδιά του; Σημειωτέον ότι τόση άγνοια επικρατούσε όσο αφορά τα ασφαλή παιχνίδια, που μαμάδες τότε, αντί να προμηθεύονται παιγνίδια από επώνυμες ευρωπαϊκές φίρμες οι οποίες τηρούσαν κάποιες προδιαγραφές, προτιμούσαν να αγοράζουν είδη ένδυσης για τα παιδιά τους από το εξωτερικό, γιατί είχαν… καλύτερη ποιότητα.

Πριν 20-25 χρόνια, στα πάρκα όπου έπαιζαν παιδιά νηπιαγωγείου και δημοτικού, υπήρχαν παιγνίδια εξωτερικού χώρου τα οποία δεν τηρούσαν καθόλου προδιαγραφές και που κάθε άλλο παρά για παιδιά ήταν. Υπήρχαν κούνιες πανύψηλες, ξεχαρβαλωμένες και επικίνδυνες. Υπήρχαν επίσης πανύψηλες τσουλήθρες, οι οποίες σε χώρες του εξωτερικού χρησιμοποιούνταν μόνο σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους για ενήλικες. Όλοι, αδιαμαρτύρητα έπαιρναν τα παιδιά για να παίξουν σ’ αυτούς τους χώρους, με την παρηγοριά ότι τα είχαν υπό την επίβλεψή τους. Το χειρότερο όμως ήταν ότι δεν γνώριζαν ότι υπήρχε κι άλλη λύση και ούτε τους περνούσε από το μυαλό να την απαιτήσουν.

Πριν μερικά χρόνια, το τι ακατάλληλα είδη διατροφής κυκλοφορούσαν εν γνώσει μας και τι φάγαμε, ούτε οι ίδιοι ξέρουμε. Τώρα, ας τολμήσουν να μας σερβίρουν σε εστιατόριο κάτι που δεν μας γεμίζει το μάτι. Ας πέσει στην αντίληψή μας κάποιο ακατάλληλο προϊόν στο super market. Θα καλέσουμε υγειονομικές υπηρεσίες, υπουργούς, θα ξεσηκώσουμε τα κανάλια.

Πριν 20-30 χρόνια κόσμος πέθαινε στην Ελλάδα από ποδοπάτημα και ασφυξία, διότι κάποιοι κατά την δική τους κρίση νομίζοντας ότι τηρούσαν τα μέτρα ασφάλειας, έκλειναν τις πόρτες στα γήπεδα μόλις τελείωνε ο αγώνας.

Πριν επίσης 20-25 χρόνια ήταν φυσιολογικό για τον μέσο Έλληνα να έχει το διαμέρισμά του ανασφάλιστο, πιστεύοντας όπως πάντα ότι δεν ήταν δυνατόν να τύχει σ’ αυτόν το κακό.

Τα λεωφορεία τότε άνοιγαν τις πόρτες όπου βόλευε τον οδηγό, ξανάκλειναν δε πάλι τις πόρτες ζουλώντας τον κόσμο μέσα.

Σε προηγούμενες δεκαετίες, ακατάλληλα, παλαιά, υπερφορτωμένα πλοία σεργιάνιζαν τόσο στο Αιγαίο όσο και στο Ιόνιο, χωρίς να λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας, μη αντισεισμικά κτίσματα, καθόλου νομοθεσία για απόβλητα των εργοστασίων στις θάλασσες, ακατάλληλα κι επικίνδυνα αυτοκίνητα σε κυκλοφορία (Κ.Τ.Ε.Ο. τότε ανύπαρκτο) ανύπαρκτες και οι υπηρεσίες προστασίας του καταναλωτή κ.τ.λ.

Όλα αυτά ακούγονται σαν ανέκδοτα σήμερα για μας τους ίδιους, διότι προφανώς ωριμάσαμε ως ένα σημείο και αποκτήσαμε κάποια συνείδηση ασφάλειας. Σημερινές όμως καταστάσεις που φαίνονται σε μας φυσιολογικές, παρουσιάζονται σαν ανέκδοτα σε άλλους λαούς πιο ώριμους από εμάς και με περισσότερο ανεπτυγμένη συνείδηση ασφάλειας. Νομίζουμε, επειδή χρησιμοποιούμε computers και κινητά τηλέφωνα ή επειδή μπορούμε να οδηγούμε αυτοκίνητα πολυτελείας και να διασκεδάζουμε στις ταβέρνες και στις καφετέριες, ότι προοδεύσαμε και θεωρούμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι σε όλους τους τομείς. Δυστυχώς, σ’ ορισμένα θέματα συμπεριφερόμαστε σαν τριτοκοσμικοί. Ειδικά στο θέμα της ασφάλειάς μας όχι μόνο στους δρόμους αλλά παντού. Η άγνοιά μας και κυρίως η άγνοια των «αρμοδίων», μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτό είναι το σωστό, αυτό συμβαίνει παντού, δεν μπορούμε να κάνουμε και διαφορετικά κ.τ.λ. Όπως εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ένας άνθρωπος τριτοκοσμικού κράτους θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του πίνοντας βρώμικο νερό από ένα ποτάμι στο οποίο ταυτόχρονα λούζονται και κάνουν μπουγάδα άλλοι όμοιοί του, άλλο τόσο δεν μπορούν να καταλάβουν πολίτες αναπτυγμένης χώρας γιατί οι Έλληνες θέτουν σε κίνδυνο τη δική τους ζωή στους Ελληνικούς δρόμους. Και το χειρότερο είναι ότι ούτε ο τριτοκοσμικός συνειδητοποιεί τον κίνδυνο που διατρέχει, αλλά ούτε και ο Έλληνας. Αν υποθέσει κανείς ότι με μερικά εμβόλια ή φάρμακα θα γλιτώσει ο άνθρωπος στο πρώτο παράδειγμα, ας υπολογίσει σε ποια περίπτωση υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα θανάτου. Αυτό δεν είναι αστείο. Είναι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που αφορά όλους μας και το οποίο χρήζει άμεσης αντιμετώπισης.

………………………

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Διεύθυνσης Τροχαίας, οι νεκροί σε τροχαία ατυχήματα από το 1990-2005 σ’ ολόκληρη την Επικράτεια είναι 31.246 οι σοβαρά τραυματίες (συμπεριλαμβανομένων και αυτών που έμειναν ανάπηροι) 56.224 και οι ελαφρά 407.493
Είναι απαράδεκτο για τη χώρα μας να κατατάσσεται στις χειρότερες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα οδικά τροχαία ατυχήματα.

Είναι ντροπή, ξένοι τουρίστες, οι οποίοι τολμούν να ενοικιάσουν αυτοκίνητο, να το γυρίζουν πίσω διότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων μεγαλουπόλεων της Ελλάδας. Είναι ντροπή, δάσκαλοι οδήγησης στο εξωτερικό να δηλώνουν ότι φοβούνται και δεν τολμούν να οδηγήσουν στο κέντρο της Αθήνας. Είναι ντροπή να γίνεται σύσταση σε Ευρωπαίους τουρίστες από τη χώρα τους, να μην κάνουν τουρισμό με αυτοκίνητο στην Ελλάδα. Είναι ντροπή, Έλληνες μετανάστες από διάφορες Ηπείρους, οι οποίοι μετοικούν μετά από χρόνια στην Ελλάδα, να ξαναγυρίζουν πίσω κλαίγοντας και να δηλώνουν ότι ο μόνος λόγος είναι ότι δεν αντέχουν αυτή την ακαταστασία και το επικίνδυνο οδήγημα στους δρόμους. Ότι δεν δούλεψαν τόσα χρόνια για να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους τόσο αυτοί, αλλά και πολύ περισσότερο τα παιδιά τους, εμπλεκόμενοι σ’ αυτή την «εμπόλεμη» κατάσταση. Είναι ντροπή, ξένοι επιχειρηματίες ή εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίοι παίρνουν ταξί από το Ελ. Βενιζέλος, να φτάνουν στον προορισμό τους τρομοκρατημένοι πιστεύοντας ότι ήλθε το τέλος τους. Βλέπετε δεν μπορείτε να τους περνάτε όλους από τους δρόμους που εσείς επιλέγετε και με οδηγούς δικούς σας, ούτε από δρόμους κλειστούς από κυκλοφορία για να μην βλέπουν το μπάχαλο. Μάλιστα, οι ξένοι αυτοί ψάχνουν απεγνωσμένα για τη ζώνη ασφαλείας στα πίσω καθίσματα του ταξί μήπως και έχουν κάποια πιθανότητα σωτηρίας, αλλά μάταια. Δεν ξέρουν φυσικά την μόδα που έχουν υιοθετήσει οι ταξιτζήδες στην Ελλάδα. Ότι κόβουν τις ζώνες στα πίσω καθίσματα για να χωράει ίσως περισσότερους επιβάτες.

………………………..…….

Στην Ελλάδα τα πεζοδρόμια είναι είδος πολυτελείας. Στις περισσότερες περιοχές της χώρας, είτε αυτές είναι σε προάστια της Αθήνας, είτε σε άλλες μεγαλουπόλεις της επαρχίας, είτε σε μικρά χωριά, δεν υπάρχουν πεζοδρόμια. Μόνο σε ελάχιστους κεντρικούς δρόμους υπάρχουν που να χρησιμοποιούνται για τον σκοπό που προορίζονται και αυτό σε πολύ λίγα μέτρα. Πολλές φορές εκεί ακόμα που υπάρχουν υποτιθέμενα πεζοδρόμια, αποτελούν διακοσμητικό στοιχείο. Είναι τόσο στενά, που αν υποχρεωθείς να περπατήσεις σ’ αυτά για να αποφύγεις τον κίνδυνο που διατρέχεις από τα τροχοφόρα, τα οποία είναι ουκ ολίγες φορές παρκαρισμένα εντελώς πάνω στο πεζοδρόμιο, κινδυνεύεις π.χ. να κουτουλήσεις στο περβάζι του ημιυπόγειου μιας παλιάς πολυκατοικίας, να κάνεις τσουλήθρα σ’ ένα υπόγειο χώρο στάθμευσης ή αποθήκης, κινδυνεύεις από αυτοκίνητα που βγαίνουν απ’ ευθείας πάνω στο πεζοδρόμιο και χωρίς προειδοποίηση από μαγαζιά που έχουν διαμορφωθεί σε χώρους στάθμευσης, μπορεί να χρειαστεί να χοροπηδήσεις προς τον δρόμο για να αποφύγεις τις ακαθαρσίες που εναπόθεσαν τα κατοικίδια των διάφορων φιλόζωων, κινδυνεύεις να πέσεις και να τραυματιστείς σε ξεχαρβαλωμένο κουτί της Ε.Υ.Δ.Α.Π. που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να συντηρήσει, να τραυματισθείς σε ανοιχτό κουτί της Ε.Υ.Δ.Α.Π. που κάποιος ανεύθυνος δεν θεώρησε απαραίτητο να κλείσει, κινδυνεύεις να πέσεις σε ανοιχτούς λάκκους που άφησαν εργάτες του Δήμου ή της Νομαρχίας κατά την διάρκεια μιας εργασίας, να χτυπήσεις στα ανοιχτά παράθυρα των υπογείων, να γλιστρήσεις στα σκαλάκια πάλι των υπογείων ή να στραμπουλίξεις κανένα πόδι στις ξεχαρβαλωμένες πλάκες τις οποίες έχουν σηκώσει οι ρίζες ενός μεγάλου διακοσμητικού πεζοδρομιόδενδρου. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα πεζοδρόμιά μας είναι διακοσμημένα με παλιά έπιπλα, χαλιά, παλιές ηλεκτρικές συσκευές, μπάζα, παλιά παντζούρια, ξύλα με εκτεθειμένα καρφιά, ακόμα και με βάρκες που χρησιμοποιούμε το καλοκαίρι!!! Περπατώντας, πρέπει επίσης να αποφύγεις και τις λεκάνες των δένδρων και τα κλαδιά τους όταν αυτά είναι ακλάδευτα.

Ωραίο το πράσινο. Ο σκοπός του είναι να σώζει ζωές. Όταν όμως σκοτώνει ανθρώπους, είναι καλύτερα σ’ ορισμένες περιπτώσεις να το στερηθούμε.
Σε μερικές περιοχές όπου υπάρχει δενδροφυτεμένο πάρκο, γιατί πρέπει να φυτεύουμε δένδρα ακόμα και στα πεζοδρόμια μπροστά στο πάρκο; Όταν το πεζοδρόμιο είναι στενό προς τι η δενδροφύτευσή του; Μην ξεχνάμε ότι τα πεζοδρόμια είναι για να περπατά ο κόσμος. Δεν είναι ούτε για δένδρα ούτε για κατοικίδια. Σ’ ένα τέτοιο πεζοδρόμιο πως θα περπατήσει η γυναίκα που γυρίζει με το καρότσι φορτωμένο από τη Λαϊκή Αγορά; Πώς θα κάνει βόλτα η μαμά το παιδάκι της μέσα στο παιδικό καρότσι; Που θα περπατήσουν τα παιδιά γυρίζοντας από το σχολείο, το φροντιστήριο; Πού οι συνταξιούχοι;
Αν ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να περπατήσει στα πεζοδρόμια μας, πως είναι δυνατόν να μπορέσει να κυκλοφορήσει ένας τυφλός ή ανάπηρος με αναπηρικό καροτσάκι δια μέσου τόσων εμποδίων; 10.000 περίπου αναπηρικά καροτσάκια πωλούνται στη χώρα μας κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι 10.000 νέοι ανάπηροι προστίθενται κάθε χρόνο. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι το κράτος μας, δημιουργεί συνθήκες ούτως ώστε να μην φαίνονται αυτοί οι ανάπηροι. Δεν φτάνει που δεν φροντίζουμε να αποφύγουμε και να εξαλείψουμε το φαινόμενο αυτό, φροντίζουμε να «κρύβουμε» αυτή την κατηγορία ανθρώπων δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχει. Εκτός του ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να ζήσουν, πρέπει να τους βλέπουμε καθημερινά, για να θυμόμαστε που μπορεί να μας οδηγήσει η επιπολαιότητά μας στους δρόμους μπας και συνετιστούμε. Δεν είναι δίκαιο να κλείνεται ο ανάπηρος για πάντα στο σπίτι του ή κι αν τολμήσει να βγει να πηγαίνει στη μέση του δρόμου κινδυνεύοντας ενώ οι νεραντζούλες να τον βλέπουν υπεροπτικά από το πεζοδρόμιο με ύφος ανθρώπου που έχει την εύνοια του κράτους. Μας έχει πιάσει ο πόνος για το καθαρό περιβάλλον. Πρώτα δίνουμε άδειες οικοδομής γεμίζοντας τις πόλεις με τσιμέντο και μετά μας πιάνει η ευαισθησία μας για πράσινο και καθαρή ατμόσφαιρα γεμίζοντας τα πεζοδρόμια με δένδρα.
Αν πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε το πράσινο και σίγουρα το χρειαζόμαστε, να κατεδαφίζουμε ακατάλληλες πολυκατοικίες για να φυτεύουμε δένδρα και όχι να κατεδαφίζουμε ζωές.
Μπορούμε επίσης να βρούμε τρόπο να φυτεύουμε στις ταράτσες. Εξ άλλου σε διάφορες πρωτεύουσες της Ευρώπης η νομοθεσία επιβάλλει την φύτευση θάμνων στις ταράτσες των δημόσιων κτηρίων όταν φυσικά γίνει η κατάλληλη προεργασία. Είναι κρίμα κι άδικο, εμείς να μην έχουμε πεζοδρόμια ενώ άλλες πόλεις στο εξωτερικό να διαθέτουν εκτός από πεζοδρόμια και ποδηλατοδρόμους.

Δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς που αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια οι τουρίστες ορισμένων χωρών. Όταν διασταυρώνουν ένα δρόμο στη χώρα τους ή όταν επιχειρούν να διασταυρώσουν ένα δρόμο στην Αθήνα, όπου οι οδηγοί όχι μόνο δεν σέβονται καθόλου τους πεζούς αλλά ορισμένοι μάλιστα δίνουν την εντύπωση ότι πιστεύουν πως δεν θα ’πρεπε να υπάρχουν πεζοί. Ποιος είπε ότι οι οδηγοί τροχοφόρων σε περιοχές πυκνοκατοικημένες στην Ελλάδα πρέπει να θεωρούν ότι ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός τους και όχι και των πεζών; Μήπως υπάρχουν παντού πεζοδρόμια; Διαβάσεις; Να τρέχουν ορισμένοι λες και τους έχει παραχωρηθεί ο δρόμος αποκλειστικά για δική τους χρήση, να προσπαθείς να «καλυφθείς» για να προχωρήσεις ανάμεσα στα άτσαλα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μηχανάκια και βρώμικους υπερπλήρεις κάδους απορριμμάτων, να τους ακούς να μουρμουρούν κάτι για την ενόχληση που τους προκαλεί η παρουσία σου διότι βρέθηκες μέσα στα πόδια τους και να συνεχίζουν με την ίδια ταχύτητα και με το θράσος κάποιου που και να σε σκοτώσει που λέει ο λόγος έχει το δίκιο με το μέρος του. Από τη μεγάλη ταχύτητα που αναπτύσσουν, δεν είναι λίγες οι φορές που σκοτώνουν ή σακατεύουν κόσμο όχι μόνο στο δρόμο αλλά ακόμα και πάνω στα υποτυπώδη πεζοδρόμια.
«Οι πεζοί υποχρεούνται να χρησιμοποιούν τα πεζοδρόμια ή τα ειδικά γι’ αυτούς ερείσματα. Κατ’ εξαίρεση, μπορούν να χρησιμοποιούν το οδόστρωμα, αφού λάβουν τις αναγκαίες προφυλάξεις…» Άρθρο 38 του Κ.Ο.Κ.
«Όλοι οι οδηγοί πρέπει να αποφεύγουν να συμπεριφέρονται με τρόπο που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τους πεζούς…» Άρθρο 39 του Κ.Ο.Κ.
Πόσες φορές αστυνομικός σταμάτησε οδηγό ο οποίος καταπατεί τα δικαιώματα των πεζών σύμφωνα με το άρθρο 39 του Κ.Ο.Κ.;
Το 30% των νεκρών από τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα είναι πεζοί. Το δε 50% αυτών των πεζών που πέφτουν θύματα σε τροχαία είναι παιδιά και έφηβοι σύμφωνα με στοιχεία της τροχαίας Αθηνών.
Μια ηλικιωμένη κυρία που έζησε χρόνια στο εξωτερικό είπε μία ωραία κουβέντα έπ’ αυτού. «Εδώ εγώ φοβάμαι να περπατήσω. Εδώ ο οδηγός δεν προσέχει τους πεζούς. Ο πεζός πρέπει να προσέχει τα αυτοκίνητα……» Είναι σαν να λέμε, επιτρέπεται σε όλους τους οδηγούς να οπλοφορούν και να πυροβολούν και οι πεζοί εκ των πραγμάτων να είναι υποχρεωμένοι να αποκρούουν τα βόλια και να προσπαθούν να μην σκοτωθούν. Αυτό δεν είναι παιχνίδι που χάνουμε πόντους και ελπίζουμε σε μία νίκη την επόμενη φορά. Ο σοβαρός σωματικός τραυματισμός και το χάσιμο ανθρώπινων ζωών είναι το αποτέλεσμα αυτού του άσχημου παιχνιδιού που μόνο όταν βάλει κανείς τον εαυτό του ή τα αγαπημένα του πρόσωπα στη θέση των ηττημένων, θα καταλάβει πόσο άδικοι είναι οι κανόνες του.
Κάποιοι μπορούν να απαγορεύσουν αυτό το παιχνίδι, αλλά δεν το κάνουν. Δεν το κάνουν διότι δεν βρίσκουν χρόνο. Δεν το κάνουν διότι συζητούν μόνιμα στη Βουλή «πιο σοβαρά προβλήματα». Δεν το κάνουν διότι τα τρία τέταρτα του χρόνου σε κάθε συζήτηση τα ξοδεύουν για να εκτονώνονται και να τσακώνονται με τους αντίπαλους τους σαν παιδάκια τονίζοντας το ένα κόμμα στο άλλο «εμείς είμαστε οι καλύτεροι». Όλοι εδώ ήμαστε και ξέρουμε πολύ καλά τι έκαναν οι πρώην. Όλοι εδώ είμαστε και αντιλαμβανόμαστε τι κάνουν οι νυν. Το πνευματικό επίπεδο του μη φανατισμένου σημερινού Έλληνα είναι αρκετά υψηλό και σίγουρα μπορεί να κρίνει.

………………………….

Τι θα γίνει με το κοινό μυστικό των «πληρωμένων αδειών» για την έκδοση άδειας οδήγησης; Γιατί το αποσιωπάτε και οι μεν και οι δε με την πρόφαση ότι δεν έχετε ποτέ χρόνο να το συζητήσετε; Που είναι ο εισαγγελέας όταν πολίτες δηλώνουν σε κανάλια μπροστά στα μάτια όλων ότι πλήρωσαν ή τους έγινε πρόταση να «λαδώσουν» για να πάρουν την άδεια;
Μήπως το σύστημα απόκτησης άδειας οδήγησης σε μια χώρα με τόσο μεγάλο αριθμό θανατηφόρων τροχαίων θα έπρεπε να αλλάξει; Γιατί δεν μελετάτε τα τόσα πιο αυστηρά συστήματα που υπάρχουν στις άλλες χώρες και επιμένετε στο δικό μας; Γιατί δεν συζητάτε το θέμα με αρμόδιους από υπουργεία συγκοινωνιών άλλων Ευρωπαϊκών ή άλλων αναπτυγμένων χωρών για να βρείτε το τέλειο σύστημα γι’ αυτή τη χώρα; Πως είναι δυνατόν ένας 18χρονος να είναι σε θέση να δώσει εξετάσεις για την απόκτηση της άδειας με μόνο 20 μαθήματα που απαιτεί ο νόμος; Πως μπορεί κάποιος να μάθει τον Ελληνικό δρόμο σε 20 μόνο μαθήματα, που μερικά μάλιστα από αυτά ξοδεύονται μόνο για διδασκαλία παρκαρίσματος; Πως θα μπορέσει να αντεπεξέλθει με τον κίνδυνο που καραδοκεί και το μπάχαλο που επικρατεί, λες και μιλάμε μόνο για χρήση μηχανήματος; Γιατί να μην υπάρχει ένα ενδιάμεσο στάδιο προσαρμογής και εξάσκησης του υποψήφιου οδηγού με κάποιο γονέα πριν δώσει εξετάσεις όπως υπάρχει σε άλλες χώρες; Πως είναι δυνατόν αφού απαγορεύεται ουσιαστικά ο εκπαιδευτής να πάρει τον υποψήφιο οδηγό σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας κατά την διάρκεια μαθήματος οδήγησης, να πρέπει αυτό να το κάνει για πρώτη φορά από μόνος του ο νέος οδηγός μόλις πάρει την άδεια; Την πινακίδα που δηλώνει ότι κάποιος οδηγός είναι νέος, σχεδόν κανείς δεν καταδέχεται να την τοποθετήσει στο αυτοκίνητό του. Πρώτον διότι κανείς δεν θα τον σταματήσει για να τον επιπλήξει, αλλά το χειρότερο είναι για να αποφύγει τον σαρκασμό των «έμπειρων οδηγών» που όχι μόνο δεν δείχνουν κατανόηση, διότι στο κάτω-κάτω βρέθηκαν κι αυτοί στη θέση του, αλλά θα βγάλουν και τάχα εκνευρισμένοι το κεφάλι έξω από το παράθυρο για να τον ρωτήσουν ειρωνικά αν πήρε την άδεια στο φάκελο. Να είστε σίγουρος κύριε Πρωθυπουργέ, ότι αυτό θα το θυμηθείτε όταν τα δικά σας παιδιά θα είναι έτοιμα να πάρουν δίπλωμα οδήγησης. Και όσα συστήματα τότε κι αν αλλάξετε, αν είστε βέβαια Πρωθυπουργός, ήδη το μεγαλύτερο ποσοστό οδηγών σ’ αυτό τον τόπο θα οδηγεί όχι μόνο με τον επικίνδυνο τρόπο που ήδη έχει μάθει να οδηγεί, αλλά και με την συνείδηση της οδικής ασφάλειας και συμπεριφοράς που τον διακατέχει.

………………………..

Στους δρόμους μας, βλέπει κάποιος μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες, οι οποίες αποσπούν μεν την προσοχή των οδηγών, αυξάνουν δε τα έσοδα των Δήμων, να είναι τοποθετημένες σε ακατάλληλα σημεία και σε πυκνοκατοικημένες περιοχές και οι οποίες δεν πληρούν τις νόμιμες προϋποθέσεις τοποθέτησής τους. Στις παράνομες αυτές πινακίδες θανάτου, οι οποίες είναι υπεύθυνες για ένα στα δέκα τροχαία ατυχήματα, διαφημίστηκαν προεκλογικά οι περισσότεροι αρχηγοί πολιτικών κομμάτων. Για ποια οδική ασφάλεια μιλάμε, όταν στα πεζοδρόμια κατά μήκος κεντρικότατων λεωφόρων, όπως Κηφισίας και Μεσογείων, κάθε 5-10 μέτρα υπάρχουν απανωτές τέτοιου είδους διαφημιστικές πινακίδες, οι οποίες ουσιαστικά προκαλούν τους διερχόμενους οδηγούς φωνάζοντάς τους «κοιτάξτε, κοιτάξτε, κι’ εμένα, κι εμένα, μην κοιτάζετε καλέ το δρόμο μπροστά σας, πάνω να κοιτάτε, σ’ εμάς.»

Στους δρόμους μας επίσης βλέπει κάποιος ζαρντινιέρες με φουντωτά φυτά να διακοσμούν γωνίες δρόμων πυκνοκατοικημένων περιοχών. Κάδους απορριμμάτων να είναι μόνιμα τοποθετημένοι σε επικίνδυνες στροφές κρύβοντας εξ ολοκλήρου την ορατότητα! Στάσεις κλειστές στο πίσω μέρος, ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι πολλές φορές θα γλίτωνε κόσμος αν το πίσω μέρος αυτών των στάσεων ήταν ανοιχτό.

Δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει τη λογική της υπερσύγχρονης τελετής έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων, σε ένα υπερσύγχρονο στάδιο, με χρησιμοποίηση υπερσύγχρονης τεχνολογίας, όταν γύρω-γύρω από το ίδιο το στάδιο, η σήμανση ήταν και είναι υποτυπώδης έως ανύπαρκτη.

Είναι πέραν της ανθρώπινης λογικής, όταν οδηγώντας σε αυτοκινητόδρομο της Β. Ελλάδας με νόμιμο όριο ταχύτητας 100 χιλιόμετρα την ώρα, ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σε διασταύρωση δρόμου ταχείας κυκλοφορίας με συχνή διέλευση νταλικών και φορτηγών αυτοκινήτων και με μοναδική προειδοποίηση μία πινακίδα του STOP ακριβώς στη γωνία της διασταύρωσης. Για συγκρούσεις οχημάτων σε παρόμοια σημεία σίγουρα δεν φταίει η τύχη για να ονομάζονται «ατυχήματα». Μάλλον το να καταφέρει κάποιος να σωθεί από τέτοιου είδους παγίδες θα ήταν πράγματι «ευτύχημα».

Απορείς, γιατί εκεί που οδηγείς ωραία και καλά τηρώντας κάθε διάταξη του Κ.Ο.Κ. σε κεντρικότατο δρόμο στην Καλλιθέα π.χ. σου στήνουν στην κυριολεξία παγίδα και αναγκάζεσαι να φρενάρεις απότομα για να μην πατήσεις τους πεζούς που διασταυρώνουν νόμιμα από μία εντελώς σβησμένη διαγράμμιση διάβασης πεζών και χωρίς να υπάρχει φανάρι. Αφού συνέλθεις κι’ ευχαριστήσεις το Θεό που δεν έκανες κακό, διακρίνεις μία ξεθωριασμένη «προειδοποιητική» πινακίδα κρυμμένη κάτω από τα δένδρα, ακριβώς στο σημείο όπου διέρχεται ο πεζός.

Δεν είσαι σίγουρος για το τι συμβαίνει, όταν οδηγείς σε κεντρικότατο δρόμο στο Μαρκόπουλο π.χ. και ξαφνικά στα μισά του ολόισιου δρόμου και χωρίς προειδοποίηση εμφανίζεται το σήμα του μονόδρομου που σε κάνει ξαφνικά να φρενάρεις επικίνδυνα.
«H κατακόρυφη και oριζόντια σήμανση των oδών εκτελείται μόνo κατόπιν σχετικής μελέτης. Aρμόδιoι φoρείς για την εκπόνηση ή έγκριση μελετών εφαρμoγής, πoυ αφoρoύν την κατακόρυφη και oριζόντια σήμανση των oδών (πινακίδες και διαγραμμίσεις), και για την εγκατάσταση και συντήρηση της σήμανσης αυτής, είναι είτε η Γενική Γραμματεία Δημόσιων Έργων τoυ Yπoυργείoυ Περιβάλλoντoς, Χωρoταξίας και Δημόσιων Έργων είτε οι υπηρεσίες της Περιφέρειας είτε οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης πoυ τις συντηρoύν, κατά περίπτωση». Άρθρο 10 παράγραφος 2 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.

Αναρωτιέται ή δεν αναρωτιέται κάποιος άν πράγματι γίνονται μελέτες για τη σήμανση σε δρόμους διαφόρων Δήμων και άν αυτές οι μελέτες πράγματι εγκρίνονται από κάποια αρμόδια υπηρεσία.

Είναι αδύνατον να μπει κάποιος στην συγκεκριμένη λογική με την οποία μία απαγορευτική πινακίδα (απαγορεύεται η στροφή αριστερά π.χ.) τοποθετείται ακριβώς μπροστά από το φανάρι ούτως ώστε να το κρύβει εξ’ ολοκλήρου. Είναι θέμα άγνοιας, νοημοσύνης μήπως ή ασυνείδητης χαράς για το τροχαίο που θα προκαλέσει.

«Για την εγκατάσταση και λειτουργία των φωτεινών σηματοδοτών, οι οποίοι ρυθμίζουν την κυκλοφορία οχημάτων και πεζών, απαιτείται προηγούμενη εκπόνηση ή έγκριση της σχετικής μελέτης από την αρμόδια υπηρεσία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Έργων του Υπουργείου Περιβάλλοντος Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων ή από την αρμόδια Διεύθυνση Ελέγχου και Συντήρησης Έργων της Περιφέρειας ή άλλη αρμόδια κατά νόμο υπηρεσία.» Άρθρο 10 παράγραφος 3 του Κ.Ο.Κ. Χρειαζόταν πράγματι τόση οργάνωση, εκπόνηση μελετών και αρμοδιότητες που αναφέρονται για να τοποθετηθούν ορισμένα φανάρια σαν παγίδα ακριβώς μετά την στροφή, που σε υποχρεώνουν να περάσεις με κόκκινο και να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς;

Όταν ένας δρόμος ταχείας κυκλοφορίας με 4-5 λωρίδες π.χ. λεωφόρος Μεσογείων, Κηφισίας ή Μαραθώνος, σε πολλά σημεία της μοιράζεται ξαφνικά με διαχωριστικές μπάρες, γιατί η ξεθωριασμένη έως σβησμένη διαγράμμιση απαγορεύσεως κινήσεως οχημάτων πριν το κεντρικό διάζωμα που χωρίζει τα δύο οδοστρώματα είναι σε πολλά σημεία πάρα πολύ λίγα μέτρα, με αποτέλεσμα όσοι δεν ξέρουν τον δρόμο και δεν είναι προετοιμασμένοι για να αλλάξουν λωρίδα να σκοτώνονται στις μπάρες; Πως είναι δυνατόν αυτά τα λίγα μέτρα να θεωρούνται ικανοποιητικά και νόμιμα, όταν τα ατυχήματα σ’ αυτά τα σημεία είναι καθημερινό φαινόμενο και όταν εκεί υπάρχουν εικονοστάσια και νέα λουλούδια; Βλέποντας όλη αυτή την αδικία μπροστά στα μάτια σου, πώς να μην σου έρχεται από αγανάκτηση να πάρεις ένα κουβά άσπρη μπογιά και μια μεγάλη βούρτσα και να αρχίσεις να επεκτείνεις με δική σου πρωτοβουλία αυτές τις γραμμές για καμιά δεκαριά ή και τριανταριά μέτρα ακόμη, να ξαναβάφεις τις σβησμένες διαχωριστικές γραμμές των λωρίδων, τις οριογραμμές του οδοστρώματος, τις σβησμένες γραμμές των διαβάσεων, με κίνδυνο κιόλας να σε μαζέψουν;

…………………………..

Στη λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας, που στην Ελλάδα έχει χάσει τον λόγο ύπαρξής της, ουκ ολίγοι παραμένουν σ’ αυτήν καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού τους και μάλιστα τρέχουν λες και όχι μόνο εκεί δεν ισχύει το όριο ταχύτητας, αλλά και με την αίσθηση ότι η λωρίδα αυτή έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά γι’ αυτούς, κορνάροντας μάλιστα σ’ όποιο όχημα βρίσκεται μπροστά τους, προσπαθώντας επιθετικά να το εκτοπίσουν.

Πως γίνεται κάποιος να οδηγεί χρόνια και να μην έχει αντιληφθεί ότι δεν οδηγούμε πέραν της δεξιάς οριογραμμής στην Εθνική Οδό, δηλαδή στην Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης και να βγαίνει μάλιστα σε κανάλι και να κατηγορεί τους τροχονόμους που «στήθηκαν» λέει «στη λωρίδα αυτή προκλητικά και δεν άφηναν κανένα να οδηγήσει εκεί». Πώς να μην γίνονται ατυχήματα σ’ αυτή τη λωρίδα και μάλιστα με θύματα επιβάτες που σταμάτησαν εκεί λόγω βλάβης του αυτοκινήτου τους ή λόγω ατυχήματος και οι οποίοι παρασύρθηκαν και σκοτώθηκαν ή σακατεύτηκαν από τέτοιου είδους ανίδεους οι οποίοι επειδή ξέρουν και πατούν το πετάλι της βενζίνης και του φρένου ή επειδή έμαθαν με τα χρόνια να παρκάρουν σε πολύ λίγο χώρο, θεωρούν τον εαυτό τους τέλειο οδηγό.

Θεωρείται δεδομένο και φυσιολογικό, ότι τα δίκυκλα έχουν κάθε δικαίωμα να ελίσσονται ανάμεσα σε λωρίδες, επιβατικά αυτοκίνητα και λεωφορεία, να ξεφυτρώνουν απ’ εκεί που δεν τα περιμένεις και ότι γενικά είναι ένα μέσο μεταφοράς που χρησιμοποιεί όποιος δεν θέλει να κολλήσει στην κίνηση. Πολλές φορές προσπερνούν από δεξιά τόσο στενά που χτυπούν στις ανοιχτές πόρτες αυτοκινήτων ή στους επιβάτες που προσπαθούν να αποβιβαστούν, ή διέρχονται πάνω στο πεζοδρόμιο εκτοπίζοντας τρομοκρατημένους πεζούς. Άλλες φορές πάλι βλέπεις οδηγούς μηχανής να οδηγούν ακριβώς πάνω στις γραμμές των διαχωριστικών λωρίδων, ανάμεσα σε φορτηγά ή λεωφορεία και μάλιστα τσίμα- τσίμα με κίνδυνο της ζωής τους. Λες και γι’ αυτούς ισχύουν άλλοι, άγραφοι νόμοι οδικής συμπεριφοράς, προσπερνούν τους πάντες, κινούμενοι ακόμα και πάνω στις γραμμές απαγορεύσεως κινήσεως οχημάτων και βρίσκονται πάντα πρώτοι και μάλιστα πάνω στη διάβαση πεζών μπροστά στο κόκκινο φανάρι ούτως ώστε να έχουν την τιμητική πρωτιά της εκκίνησης με το πράσινο. Κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, παρουσιάζονται ξαφνικά και σε διάστημα δευτερολέπτων σε πρώτη γραμμή στα φανάρια, τουλάχιστον είκοσι μοτοσικλετιστές, οι οποίοι περιμένουν το σινιάλο της κόρνας κάποιου οδηγού αυτοκινήτου, σαν προειδοποίηση αλλαγής του φαναριού.
Από την άλλη, οι περισσότεροι οδηγοί αυτοκινήτων έκριναν και αποφάσισαν ότι τα δίκυκλα και κυρίως τα μοτοποδήλατα, δεν συμπεριλαμβάνονται στα οχήματα, με αποτέλεσμα να τους συμπεριφέρονται στον δρόμο λες και δεν υπάρχουν, να μην τους παραχωρούν τον χώρο που δικαιούνται για να οδηγήσουν, να μην τηρούν τις απαραίτητες αποστάσεις και να τα θεωρούν μπελά.
Η δε αστυνομία σηκώνει τα χέρια ψηλά. Βλέπει με απάθεια, είτε θεωρώντας δεδομένη και φυσιολογική την κατάσταση, είτε αδυνατώντας να σκεφτεί ποιο να πρωτοσταματήσει.

Εν αντιθέσει με ορισμένες χώρες όπου η κόρνα χρησιμοποιείται μόνο σε περίπτωση κινδύνου και έκτακτης ανάγκης, στη χώρα μας η κόρνα έχει χάσει τη σημασία της, διότι οι περισσότεροι κορνάρουν έτσι απλώς για να εκτονώνονται στην κίνηση ή για να κάνουν αισθητό το πέρασμά τους στους φίλους τους που κάθονται στην καφετέρια, ή όταν φυσικά παντρεύονται. Δεν είναι λίγες οι φορές που μερικοί με το που βλέπουν να αλλάζει το φανάρι, κορνάρουν με τρόπο που συνήθως τρομάζουν τον οδηγό του μπροστινού οχήματος με αποτέλεσμα αυτός να ξεκινά απότομα και να προκαλεί ατύχημα.

Να κορνάρεις για να ξεφύγεις από την κίνηση για να πάρεις το πληγωμένο παιδί σου σε εφημερεύον νοσοκομείο και ο μπροστινός σου που έχει χάσει ή που δεν κατάλαβε ποτέ τη σημασία της κόρνας, να μπαίνει μπροστά σου μια δεξιά και μια αριστερά κλείνοντάς σου το δρόμο διότι νομίζει ότι του κάνεις κόλπα για να γλιτώσεις την κίνηση.

Να ακούνε μερικοί τη σειρήνα του ασθενοφόρου, να είναι ακινητοποιημένοι στα φανάρια και όχι μόνο να μην δείχνουν ελάχιστη βούληση και σεβασμό να εξυπηρετήσουν παραχωρώντας έστω ελάχιστο χώρο για να περάσει, αλλά ούτε καν να κορνάρουν στον μπροστινό, που εδώ επιβάλλεται, να δείχνουν μάλιστα και μια απάθεια ότι τάχα δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.

Να πηγαίνεις να αγοράσεις αυτοκίνητο και όταν διευκρινίσεις στον πωλητή ότι στην Εθνική Οδό δεν τρέχεις περισσότερο από 120 χιλιόμετρα την ώρα, να σε βλέπει παράξενα και να σε ρωτάει: «Μόνο; Γιατί;» Τώρα τι του απαντάς. Ότι στην Ελλάδα ελάχιστο ποσοστό του οδικού δικτύου είναι κατάλληλο για να αναπτυχθούν με ασφάλεια ταχύτητες πέραν των 80 χιλιομέτρων την ώρα; Ότι το όριο ταχύτητας που αναγράφεται στους διάφορους δρόμους λογικά ισχύει μόνο για τέλειες καιρικές συνθήκες και με περιορισμένο αριθμό οχημάτων; Ότι σε κακές καιρικές συνθήκες, βροχής π.χ. ή ταχύτητα στα περισσότερα σημεία πρέπει να μειώνεται στο μισό; Τέτοια συνείδηση έχει ο Έλληνας τόσο για την ασφάλειά του, όσο και για την ασφάλεια των γύρω του. Αν όμως του πουλούσε το supper market της γειτονιάς του τυρί ή γιαούρτι με χθεσινή ημερομηνία λήξεως, θα ξεσήκωνε τον κόσμο και τα κανάλια. Τώρα πόση πιθανότητα υπάρχει να πεθάνει κάποιος όταν φάει γιαούρτι με χθεσινή ημερομηνία λήξεως και πόση πιθανότητα υπάρχει να σκοτωθεί ή να σκοτώσει όταν τρέχει με 170-180 χιλιόμετρα την ώρα στην Εθνική οδό και δη στην Ελληνική Εθνική Οδό….

Να διευκρινίζεις ευγενικά στην καλοντυμένη κυρία, που έχει σταθμεύσει στη θέση για ανάπηρους έξω από το Hilton με τον επίσης καλοντυμένο σύζυγό της, ότι η θέση είναι για ανάπηρους και να σου απαντά: « ένα καφέ θα πιούμε εδώ στο ξενοδοχείο. Δεν θα αργήσουμε. Φοράω και τακούνια και δεν μπορώ να περπατήσω…..» Τι να σου κάνει και η κυρία αφού το κράτος δεν έχει προβλέψει και δεν έχει παραχωρήσει ειδικά γι’ αυτή μία θέση ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο. Και στο κάτω-κάτω τι φταίει αυτή αν ο άλλος γκρεμοτσακίστηκε και έγινε ανάπηρος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες έχει κάθε δικαίωμα να παρανομήσει. Οπότε παρκάρει και αυτή «επ’αέ» και ας κόψουν όλοι το λαιμό τους. Να είναι τόσο άτυχη που να βρεθεί και αστυνομικός να της επιβάλει πρόστιμο;

Να βρέχει και να στρίβουν μερικοί απότομα μπαίνοντας στη γεμάτη νερά λακκούβα και να κάνουν ότι δεν πρόσεξαν που σε έκαναν μούσκεμα, ξεχνώντας ότι την επομένη θα βρίσκονται οι ίδιοι στη θέση του πεζού.

Να σταματούν κάποιοι μόνιμα στο κόκκινο φανάρι πάνω στη διάβαση πεζών και να δυσανασχετούν κιόλας που ο πεζός τους καθυστερεί. Με το που αλλάζει το φανάρι, αρχίζουν να κορνάρουν στον πεζό που τον βρήκε η αλλαγή χρώματος στα μέσα της διάβασης και ξεκινούν όλοι σαν ένας μεγάλος άγριος δράκος έτοιμος να κατασπαράξει ότι βρει μπροστά του. Εκείνη τη στιγμή ομαδοποιούνται, κατοχυρώνοντας όλοι μαζί το δικαίωμα που τους παραχωρεί το πράσινο χρώμα του φαναριού. Λες και πάντα τηρούν την σηματοδότηση, λες και ποτέ δεν παραβίασαν το κόκκινο. Το πράσινο όμως πρέπει πάντα να το τηρούν.

Να σταθμεύουν μερικοί το με μεγάλη καρότσα φορτηγό τους τα βράδια σε επικίνδυνες στροφές και χωρίς να έχουν τουλάχιστο στο πίσω μέρος μία φωσφορίζουσα ταινία.

Να παρκάρουν παράνομα σε γωνίες και μάλιστα τόσο δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο στον οποίο εκθέτουν κάποιους συνανθρώπους τους, που τοποθετούν και κάλυμμα στο μπροστινό τζάμι του αυτοκινήτου τους κρύβοντας έτσι και την ελάχιστη ορατότητα που θα μπορούσε κάποιος να έχει προσπαθώντας να βγει από τον κάθετο δρόμο.

Να τριπλοπαρκάρουν άλλοι σε κεντρικούς δρόμους το βράδυ του Σαββάτου και όταν την άλλη μέρα το πρωί τα δύο πρώτα σταθμευμένα αυτοκίνητα φεύγουν, να απορείς γιατί Κυριακάτικα ο γείτονας άφησε το αυτοκίνητό του παρατημένο στη μέση του δρόμου.

Να σε προσπερνούν μερικοί-μερικοί από δεξιά και στη στροφή και να έχουν το θράσος να γυρίζουν πίσω το κεφάλι και να σε μουντζώνουν και να σε βρίζουν κιόλας, επιταχύνοντας ταυτόχρονα για να καλύψουν τη δειλία και τη βλακεία τους.

Να προσπερνά τάχα εκνευρισμένος για την καθυστέρηση ταξιτζής, με πορεία ημικύκλιου τον εκπαιδευόμενο οδηγό και μπροστά ακριβώς από το διαχωριστικό διάζωμα των δύο οδοστρωμάτων και να σταθμεύει δεξιά του για να πάρει πελάτη. Πράγμα το οποίο θα μπορούσε να κάνει ακριβώς από πίσω του και χωρίς να θέσει κανένα σε κίνδυνο.

Να σε μεταφέρει ταξί σε κεντρικότατη περιοχή της Αθήνας και να διαπιστώνεις με έκπληξη ότι ο οδηγός έχει ακριβώς μπροστά του, μικρή τηλεόραση περίπου 10 ιντσών και να παρακολουθεί ταινία παρακαλώ, σαν να κάθεται στον καναπέ του σπιτιού του. Και όταν του λες ευγενικά ότι απαγορεύεται, να σου απαντά κι αυτός ευγενικά: «Στην Ελλάδα ζούμε. Όλα απαγορεύονται και όλα επιτρέπονται. Εμένα πάντως δεν με ενοχλεί»!!!!!!!

Να προσπαθείς να βγεις από πάροδο π.χ. σε κεντρικό δρόμο και όχι μόνο να μην σε αφήνει κανείς, αλλά να σε κλείνει κιόλας διότι τον σταμάτησε το κόκκινο φανάρι και μάλιστα χωρίς να έχει από πίσω του κανένα άλλο όχημα. Να σε βλέπει να εκνευρίζεσαι και να κοιτάζει ίσια μπροστά του προσποιούμενος ότι τάχα δεν σε πρόσεξε ή να του ξεφεύγει κι ένα πονηρό μειδίαμα σκεφτόμενος: «Γιατί να σ’ αφήσω να περάσεις; Βλάκας είμαι να σ’ αφήσω να περάσεις;»

Αυτή είναι η εικόνα και ο χαρακτήρας που δείχνει ο Έλληνας οδηγός. Ότι δεν σέβεται τους συνανθρώπους του, είναι εγωιστής, επιθετικός, και επικίνδυνος. Αυτό τον χαρακτήρα βλέπουν οι ξένοι, αυτόν ξέρουν, αυτόν κρίνουν και μ’ αυτό γεμίζουν τις εφημερίδες τους με άρθρα για να γελούν. Η οδική συμπεριφορά είναι στοιχείο πολιτισμού μιας χώρας και είναι άδικο να αφήνουμε τους άλλους να μας κρίνουν βασιζόμενοι σ’ αυτό το στοιχείο.

…………………………..

Αναρωτιέται κανείς μήπως σ’ αυτό τον τόπο επικρατεί ένα είδος μαζοχισμού ανάμεικτο με ένα είδος σαδισμού, ένα είδος τρέλας που φτάνει τα όρια της παραφροσύνης. Να εξοργίζεσαι και να μην ξέρεις σε ποιο να πρωτοφωνάξεις για να βρεις το δίκιο σου, όχι μόνο για το δικό σου συμφέρον αλλά για το συμφέρον όλων. Ο μισός πληθυσμός να θέτει σε κίνδυνο τον υπόλοιπο μισό πληθυσμό, ο οποίος να τρέμει κυρίως όχι για τον εαυτό του αλλά περισσότερο για την ασφάλεια των αγαπημένων του προσώπων και κυρίως των παιδιών του, τα οποία να μην μπορεί να προστατεύσει. Να αγανακτείς και ταυτόχρονα να σε πιάνει απελπισία, σχεδόν κατάθλιψη για το πώς σκέφτεται και πως συμπεριφέρεται αυτός ο λαός, να ξέρεις ότι πραγματικά δεν φταίει που συμπεριφέρεται έτσι. Να ανησυχείς ότι και να βρεις που να μιλήσεις, ίσως δεν σ’ ακούσουν ή δεν καταλάβουν τι θα τους πεις, ή και αν σε καταλάβουν να έχουν «σοβαρότερα προβλήματα να συζητήσουν στη Βουλή». Αυτό το πρόβλημα μπορεί να περιμένει. Στο κάτω- κάτω θα σκοτωθούν και θα μείνουν ανάπηροι ακόμη μερικές χιλιάδες άνθρωποι. Θα κλείσουν ακόμη μερικές χιλιάδες σπίτια. Θα κλάψουν ακόμη μερικές χιλιάδες μανάδες. Και τι έγινε; Δικοί μας είναι οι άνθρωποι που θα σκοτωθούν; Δικοί μας είναι αυτοί που θα μείνουν ανάπηροι; Δικά μας είναι τα σπίτια που θα κλείσουν; Εμείς θα κλάψουμε;

Αν κύριε Πρωθυπουργέ νομίζετε ότι είμαι υπερβολική, με όλο το σεβασμό, σας συνιστώ να κάνετε αυτό ακριβώς που έκανε και ο βασιλιάς στο παραμύθι. Να μεταμφιεσθείτε, να βάλετε τα παλιά σας και να βγείτε στους δρόμους να κυκλοφορήσετε, να οδηγήσετε, να προσπαθήσετε να παρκάρετε. Να πάρετε ταξί, να περιπλανηθείτε στα διάφορα προάστια της Αθήνας, να δείτε από μόνος σας και να αφουγκραστείτε. Να ακούσετε την γνώμη τόσο των ξένων όσο και των Ελλήνων γι’ αυτή την κατάσταση. Να παρακολουθήσετε τις συζητήσεις απλών ακόμα και αγράμματων ανθρώπων. Νιώθουν έρμαια σε ένα χάος.

…………………………….

Γιατί σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες δεν τολμούν ούτε για 10 λεπτά της ώρας να μεταφέρουν νεογέννητο από το μαιευτήριο στο σπίτι στην αγκαλιά της μαμάς στο πίσω κάθισμα, ενώ για μας να είναι φυσιολογικό; Ποια μαμά θα τολμούσε να ξαναπάρει το παιδί αγκαλιά στο αυτοκίνητο αν κάποιος την ενημέρωνε ότι σε μια σύγκρουση με 30 χιλιόμετρα την ώρα ένα παιδί φεύγει από την αγκαλιά ενός προσδεμένου ενήλικα με δύναμη 1350 Newton, όσο δηλαδή είναι το βάρος 135 κιλών και ότι το 90% των επιβατών που κρατούσαν παιδιά στην αγκαλιά τους σε τροχαίο ατύχημα σώθηκαν επειδή το παιδί λειτούργησε σαν ασπίδα; Ποια μαμά θα θυσίαζε το παιδί της μ’ αυτό τον τρόπο για να σωθεί η ίδια αν είχε συνείδηση του τι έκανε;

Ποιος θα αλλάξει τη συνείδηση μιας Ελληνίδας μαμάς που πεπεισμένη ότι η φίλη της έχει φοβίες και είναι υπερπροστατευτική επειδή χρησιμοποιεί ζώνες ασφαλείας για τα παιδιά, την σχολιάζει και ρωτά σοβαρά: «Μα δένεις ακόμα τα παιδιά στα πίσω καθίσματα; Μα αφού μεγάλωσαν πια. Δεν φεύγουν»!!!

Τι να πεις στην κυρία, που πεπεισμένη ότι η ζώνη είναι μπελάς, την κρατεί τραβηγμένη μπροστά της για να ξεγελάσει τον αστυνομικό;

Ποιος θα αλλάξει τη συνείδηση των Ελλήνων γονιών που παραπονιούνται στο σύλλογο του Δημοτικού Σχολείου στο οποίο πηγαίνει το παιδάκι τους, ότι οι μπάρες που τέθηκαν μπροστά από την είσοδο του σχολείου για να προστατεύονται τα μικρά από τα αυτοκίνητα όταν ανέμελα σχολνούν και σπρώχνονται, τους εμποδίζουν να παρκάρουν για να πάρουν το παιδί τους από το σχολείο!!!

Τι να πεις στον νεαρό δημοσιογράφο που είναι προϊόν του φαύλου κύκλου, όταν ανακοινώνοντας την δημιουργία νέου τμήματος Εθνικής Οδού, θεωρεί απαραίτητο να τονίσει ότι το «νέο τμήμα του δρόμου, εκτός από μετακίνηση, θα παρέχει και ασφάλεια»!!!

Σε πόσα Ελληνικά εκδρομικά πούλμαν ο οδηγός συστήνει στους εκδρομείς να προσδεθούν πριν ξεκινήσουν;

Γιατί σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες τα αυτοκίνητα κρατούν τις σωστές αποστάσεις μεταξύ τους, τόσο στις Εθνικές Οδούς όσο και στις πόλεις, ενώ εμείς κολλούμε το αυτοκίνητό μας στο μπροστινό;

Γιατί σε καταστάσεις κακών καιρικών συνθηκών σε πολιτισμένες χώρες δίδονται οδηγίες και συμβουλές από κρατικά ραδιοτηλεοπτικά κανάλια για τις αποστάσεις που πρέπει να κρατήσουν τα τροχοφόρα, για την ταχύτητα που πρέπει να τηρήσουν, για τον χειρισμό του αυτοκινήτου κ.τ.λ. ενώ στην Ελλάδα αρχίζουν να επιρρίπτουν το ένα κόμμα στο άλλο ευθύνες ακόμα και για τις Θεομηνίες και μάλιστα με τρόπο που δεν κρύβει τον ενθουσιασμό τους για την ευκαιρία που τους ξαναδόθηκε;

Γιατί οι δρόμοι μας δεν έχουν ειδικές συσκευές οι οποίες να στέλλουν αναγραφόμενα μηνύματα –συμβουλές; Σε αυτοκινητόδρομους στην Ευρώπη και Κύπρο, συσκευές τέτοιου είδους με λαμπυρίζοντα γράμματα, όχι μόνο αναγράφουν συμβουλές που αφορούν την οδική ασφάλεια, αλλά σε συνδυασμό με ειδική διαγράμμιση στο οδόστρωμα, τονίζεται και η απόσταση που πρέπει να τηρεί ο οδηγός σε σχέση με το προπορευόμενο όχημα. Εμείς όμως εδώ στην Ελλάδα, έχοντας καλύψει προ πολλού το θέμα ασφάλεια, ασχολούμαστε πια με επίδειξη τεχνολογίας. Είναι χαζό, βράδια με βροχή και καταιγίδα, οι ελάχιστες πινακίδες μεταβλητών μηνυμάτων που είναι τοποθετημένες στους δρόμους μας να αναγράφουν: «Hilton 6 λεπτά.» Ή «Σύνταγμα 9 λεπτά.» Λες και αν κάνουμε 10΄ χάθηκε ο κόσμος. Τα χαζά αυτά αναγραφόμενα μηνύματα δείχνουν ολοκάθαρα την ανεπτυγμένη συνείδηση ασφάλειας των υπευθύνων. Μήπως το μήνυμα «Ελαττώστε ταχύτητα γλιστράει» στοιχίζει περισσότερο από το «Hilton 6΄» και δεν είχαν το απαιτούμενο κονδύλι για να το αναγράψουν; Οι αρμόδιοι του ΥΠΕΧΩΔΕ δεν έχουν διασχίσει ποτέ κάποιο τμήμα της Αττικής Οδού και δεν έχουν προσέξει ποτέ τέτοιου είδους μηνύματα;

Να σε μεταφέρει ταξιτζής ο οποίος να σου εξομολογείται ότι δούλεψε διπλή βάρδια από το προηγούμενο βράδυ, να ακούς νταλικέρη να παραπονιέται ότι τον πιέζουν να κάνει το ταξίδι σε χρόνο ρεκόρ.

Να παθαίνει παιδί από ηλεκτροπληξία από ακάλυπτα ηλεκτροφόρα καλώδια που ταβερνιάρης άφησε στο προαύλιο της ταβέρνας του και να ακούς κρίσεις όπως «τι ήθελε το παιδί να σκαρφαλώσει και να ακουμπήσει τα καλώδια εκεί ψηλά που ήταν!!!

Να είσαι σε οικογενειακό γεμάτο από κόσμο και μάλιστα στενόμακρο εστιατόριο, που μετά την έγκριση λειτουργίας του, η πίσω μοναδική έξοδος κινδύνου είναι κλειστή με στοίβες από φιάλες υγραερίου!!!

Να βλέπεις να διορθώνεται γεφύρι στη Ραφήνα, σε πάρκο που παίζουν παιδάκια, να λείπει εντελώς το πέρασμα ύψους τουλάχιστο 4-5 μέτρων πάνω από το ποτάμι και το Σαββατοκύριακο να υπάρχει μόνο μία κόκκινη κορδέλα που πιθανόν να έθεσαν ανεύθυνοι εργάτες ακριβώς στην κοίτη του ποταμού και μπροστά από την υπό κατασκευή γέφυρα. Με έκπληξη παρατηρείς ότι ούτε ο ιδιοκτήτης της καφετέριας μέσα στο πάρκο και σε απόσταση μερικών μέτρων από το επικίνδυνο γεφύρι θεώρησε απαραίτητο να τοποθετήσει κάτι μπροστά για να μην πέσει κανένα παιδάκι στο γεμάτο με αιχμηρές πέτρες ποτάμι.

Να ταξιδεύεις με πλοίο και μερικά χιλιόμετρα πριν την αποβίβασή σου στο λιμάνι προορισμού και ενώ εσύ θέλεις να τηρήσεις τα μέτρα ασφάλειας τουλάχιστο για τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, να σου επιβάλλει το πλήρωμα να κατέβεις στο αμπάρι και να μπεις στο αυτοκίνητό σου ή να ζουληχτείς στις σκάλες προς την έξοδο μαζί με όλους τους συνταξιδιώτες σου, για να προλάβουν να συγυρίσουν πριν μπουν οι επόμενοι επιβάτες. Στα πλαίσια μάλιστα της πολιτικής εξοικονόμησης χρόνου, το πλοίο να τρέχει με την πόρτα του αμπαριού ανοιχτή, πριν την άφιξή του στο λιμάνι.

Να παρουσιάζουμε στη σημερινή Ελλάδα του 21ου αιώνα παραλίες, όπου κάθε καλοκαίρι γίνεται τόση κοσμοσυρροή, στις οποίες να μην υπάρχουν ναυαγοσώστες ούτε καν σωσίβιες λέμβοι και να το θεωρούμε φυσιολογικό. Γιατί; Διότι έτσι μάθαμε να κολυμπούμε στις παραλίες και στα ποτάμια του χωριού μας τον προηγούμενο αιώνα και δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι πρέπει να αλλάξουμε. Χωρίς όμως κινητά και φορητούς υπολογιστές που δεν είχαμε τότε δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι είναι φυσιολογικό να ζήσουμε σήμερα. Πολλές φορές θα μπορούσαν να σωθούν άνθρωποι αν υπήρχε στην παραλία μία τουλάχιστο σωστική λέμβος.

Να κινούνται στις ακτές ανενόχλητα ταχύπλοα σκάφη σακατεύοντας λουόμενους και υπεύθυνοι του λιμενικού σώματος, να εύχονται μπροστά στο φακό στην αρχή του καλοκαιριού, τα τέτοιου είδους ατυχήματα «να μειωθούν» κατά την διάρκεια αυτής της καλοκαιρινής περιόδου. Χωρίς σημαδούρες στις παραλίες και χωρίς περιπολίες σίγουρα μόνο με ευχές και προσευχές θα γινόταν αυτό.

Να λειτουργούν επιχειρήσεις οι οποίες ασχολούνται με extreme sports χωρίς να διέπονται από καμία νομοθεσία και να το πληροφορείσαι κατόπιν εορτής.
Να καίγεται απ’ άκρου εις άκρον η Ελλάδα και οι κυβερνώντες να πληροφορούνται την ίδια ακριβώς στιγμή με τους κυβερνώμενους ότι δεν υπήρχε κανένα σχέδιο πρόληψης.

Να υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις εντατικών μονάδων νοσηλείας και να πεθαίνει κόσμος με εμφράγματα, εγκεφαλικά και κάθε είδους ασθένεια, διότι τα νοσοκομεία μας είναι γεμάτα με τραυματίες από τροχαία. Αντί να κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να ανακαλύψουμε το «εμβόλιο του τροχαίου», το μυαλό μας πάει στις μεθόδους εξευρέσεως οικονομικών πόρων και επιβολής φόρων για τη δημιουργία νέων νοσοκομείων για να χωρέσουμε…..

Να τηρούνται επικίνδυνα έθιμα με αυτοσχέδιες «βόμβες» την ημέρα της Ανάστασης και να περιμένουμε να καταμετρήσουμε θανάτους και ακρωτηριασμούς…..

Να γίνονται γαμήλιες διασκεδάσεις με τουφεκιές, έτσι για το καλό, αποδιδόμενες σε λεβεντιά…

………………………

Τι θα γίνει με τα μέτρα ασφάλειας που λαμβάνονται κατά τη διάρκεια των σχολικών εκδρομών, οι οποίες έχουν καταντήσει κάθε άλλο παρά εκπαιδευτικές; Μία εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας για την απαγόρευση οινοπνευματωδών ποτών ίσα-ίσα για να καλύπτεται, δεν αρκεί. Το σερβίρισμα οινοπνευματωδών ποτών στα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης στους μαθητές είναι κοινό μυστικό. Ποιος ελέγχει τα ξενοδοχεία τα οποία φιλοξενούν τα παιδιά σ’ αυτές τις εκδρομές;
Έπρεπε να θρηνήσουμε θύματα για να αντιληφθούμε ότι η πισίνες αυτών των ξενοδοχείων θα ‘πρεπε να σκεπάζονται με δίχτυ τα βράδια όταν οι θαμώνες είναι μαθητές σχολικών εκδρομών; Έπρεπε να θρηνήσουμε τόσα θύματα για να αρχίσουν τα έργα του Μαλιακού; 400 νεκροί τα τελευταία 20 χρόνια…..

Ποια μέτρα ασφάλειας τηρούνται σήμερα όσο αφορά τον προσκοπισμό που κατά τη διάρκεια εκδρομών «Μεγάλων Δράσεων» ασχολείται ουσιαστικά λίγο πολύ με extreme sports; Από ποια νομοθεσία διέπεται; Ποιος είναι υπεύθυνος για την τήρηση των μέτρων ασφάλειας όταν παιδιά οδηγούνται σε αναρριχήσεις σε επικίνδυνες βουνοκορφές και πεζοπορίες ανάμεσα σε δύσβατα φαράγγια;

Τι θα γίνει με τις παλιές πολυκατοικίες και τα ακατάλληλα μπαλκόνια, τους σοβάδες και τις πλάκες που ξεκολλούν και πέφτουν στα κεφάλια μας, τα ετοιμόρροπα κάγκελα, τις ετοιμόρροπες παλιές τέντες που με τον πρώτο δυνατό αέρα πετάνε και προσγειώνονται στις ταράτσες των διπλανών πολυκατοικιών, τις γλάστρες που κάθε νοικοκυρά τοποθετεί στο περβάζι της κατά το δικό της γούστο; Ποιος περνάει για συστάσεις και επιβολές προστίμων; Τι να τους κάνουμε τους νόμους όταν παραμένουν στα χαρτιά;

Τι πρέπει να γίνει με την ασφάλεια των σχολικών κτιρίων, με τα καζανάκια στις τουαλέτες να πέφτουν στα κεφάλια των παιδιών;

Τι θα γίνει με τους υπόγειους χώρους στάθμευσης σε μεγάλα εμπορικά κέντρα στα οποία οι επισκέπτες υπερβαίνουν κατά πολύ το όριο ταχύτητας και τα οποία δεν ελέγχονται από την αστυνομία για επιβολή προστίμων και τήρηση της τάξεως;

Τι πρέπει να γίνει με τα παλιά ανοιχτά πηγάδια που είναι σκορπισμένα παντού σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και κυρίως στην Κρήτη και τα οποία είναι καμουφλαρισμένα με χορτάρι σαν νάρκες σε ναρκοπέδιο για τους ανυποψίαστους οδοιπόρους; Πόσοι πρέπει να χαθούν για να αποφασίσετε ότι πρέπει να επισημανθούν (όσο ζει η προηγούμενη γενιά) και να κλείσουν ή να τεθούν προειδοποιητικά σήματα;

Τι πρέπει να γίνει με τα μεγάλα ακάλυπτα χαντάκια σ’ ολόκληρη την επικράτεια, τα οποία προορίζονται για θεμέλια μονοκατοικιών και πολυκατοικιών και τα οποία οι υπεύθυνοι αφήνουν ανοιχτά μέχρι να διεκπεραιώσουν τις εργασίες τους, χωρίς ίχνος συνείδησης για το ατύχημα που θα προκαλέσουν;
Είναι παράλογο σήμερα να σκοτώνεται άνθρωπος σε χαντάκι-παγίδα πέντε μέτρων που η Νομαρχία Αττικής άφησε ακάλυπτο για πάνω από τέσσερις μήνες και ο Δήμαρχος
σ’ του οποίου τον Δήμο έγινε το ατύχημα, να δηλώνει χωρίς φόβο και χωρίς πάθος δημόσια ότι δεν έχει καμία ευθύνη.

Τι πρέπει να γίνει με τα ακάλυπτα ρυάκια δεξιά ή αριστερά των δρόμων και μάλιστα χωρίς να υπάρχει οριογραμμή οδοστρώματος, όχι μόνο στην επαρχία αλλά και σε κεντρικά προάστια της Αθήνας, Κεφαλάρι π.χ.;

Πως τολμούν οι διάφοροι υπεύθυνοι των Δήμων, Δ.Ε.Η., Ε.Υ.Δ.Α.Π. κ.τ.λ. να αφήνουν ανοιχτούς λάκκους στους δρόμους και στα πεζοδρόμια χωρίς να λαμβάνουν καθόλου μέτρα ασφάλειας και να σακατεύεται κόσμος μέσα;

Δεν επιτρέπεται να αφήνονται εργάτες μόνοι τους να διεκπεραιώνουν μία εργασία χωρίς κάποιο υπεύθυνο που να επιβλέπει για την τήρηση των μέτρων ασφάλειας. π.χ. Εργάτες να κλαδεύουν πανύψηλο ευκάλυπτο σε πυκνοκατοικημένο προάστιο πρωί- πρωί, οι δύο να είναι ανυψωμένοι με ένα είδος γερανού και να κλαδεύουν, τρεις από κάτω να βλέπουν, ένα ημιφορτηγό να είναι τοποθετημένο κάθετα για να κλείνει τον δρόμο στους οδηγούς και χωρίς να προβλέπεται τίποτα για τα αργοπορημένα , αγουροξυπνημένα παιδάκια του Δημοτικού που έτρεχαν ακριβώς από κάτω για να προλάβουν το κουδούνι. Το κάπνισμα ενός τσιγάρου ανάμεσα στη φυλλωσιά για διάλειμμα, θεωρείται αμελητέο.
Αναρωτιέται κανείς αν μπορεί να θεωρηθεί αμελητέα και η εναπόθεση αναμμένου αποτσίγαρου από διερχόμενο οδηγό ακριβώς δίπλα στην αντλία βενζίνης σε βενζινάδικο.
Για την εναπόθεση αναμμένων αποτσίγαρων από διερχόμενους ταξιδιώτες στα δάση μας ουδέν σχόλιο.

Οι δενδροφυτεμένες ζαρντινιέρες κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου ορισμένων προαστίων, όσο προστατεύουν ζωές από παράνομα προσπεράσματα, άλλο τόσο θέτουν ζωές σε κίνδυνο. Ή που θα ‘πρεπε να φυτεύονται σ’ αυτές δένδρα πολύ ψηλά που να ξεπερνούν το ύψος της φωτεινής σηματοδότησης και κάθε άλλης σήμανσης ούτως ώστε να έχουν ορατότητα τόσο οι οδηγοί όσο και οι πεζοί, ή που θα ‘πρεπε να φυτεύονται σ’ αυτές μόνο θάμνοι οι οποίοι φυσικά να κλαδεύονται πάρα πολύ συχνά. Σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν σαν παγίδες τόσο για τους πεζούς όσο και για τους οδηγούς. Σε πολλά σημεία μάλιστα, κυρίως όταν ο δρόμος είναι ανηφορικός, το ύψος των ζαρντινιέρων εμποδίζει από μόνο του την ορατότητα των οδηγών που προσπαθούν να περάσουν από τη λεωφόρο σε πάροδο και αντίστροφα. Τίθεται δε το ερώτημα αν το ύψος των ζαρντινιέρων αυτών έχει καθοριστεί κατόπιν μελέτης ανάλογα με την κλίση του δρόμου και τις απαιτήσεις της περιοχής τηρώντας κάποια στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας ή αν ο ακαλαίσθητος τσιμεντένιος όγκος τους εξυπηρετεί μόνο λόγους διακοσμητικούς.

Τα ωραία διακοσμητικά πράσινα κάγκελα τοποθετημένα κατά μήκος των «πεζοδρομίων» τι τα θέλαμε, όταν στους περισσότερους δρόμους το άνοιγμα κλείνει με την μόνιμη τοποθέτηση κάδου απορριμμάτων ή παράνομα σταθμευμένου αυτοκινήτου; Ο πεζός, στην προσπάθειά του να διασταυρώσει τον δρόμο και βγαίνοντας από ένα άνοιγμα, ανακαλύπτει ξαφνικά ότι έχει παγιδευτεί και ότι έχει εκτεθεί σε κίνδυνο, διότι βρίσκει το απέναντι άνοιγμα κλειστό. Πως θα βρει ο πεζός ταξί πίσω από αυτά τα κάγκελα και πίσω από τον κάδο απορριμμάτων αν δεν βγει κινδυνεύοντας στον δρόμο;

…………………………….

Κύριε Πρωθυπουργέ. Όσο κι αν καλοπροαίρετα αλλάζετε υπουργούς με σκοπό την καλύτερη λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης, σε ορισμένους τομείς δεν θα αλλάξει τίποτα. Διότι στην πράξη, σε πολλούς τομείς όπως είναι η ασφάλεια των πολιτών και ειδικά η οδική ασφάλεια, είναι όλοι υπεύθυνοι για όλα και για τίποτα.

Λάθος, Μέγα Λάθος η τοπική αυτοδιοίκηση να είναι ουσιαστικά εξ ολοκλήρου υπεύθυνη για τόσο σοβαρά θέματα που αφορούν την ασφάλεια των πολιτών. Βεβαίως και τα προβλήματα κάθε περιοχής δεν τα ξέρει κανένας καλύτερα από ότι τα ξέρουν οι άνθρωποι που τα ζουν. Όταν όμως η συνείδηση ασφάλειας λείπει όχι μόνο από τους Δημάρχους και τα Μέλη των Δημοτικών Συμβουλίων αλλά και από τους περισσότερους κατοίκους διαφόρων περιοχών, το Κράτος οφείλει να προστατεύσει και τους μεν και τους δε.
Δεν μπορούμε να μιμηθούμε ορισμένες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου των οποίων οι Δήμοι είναι οργανωμένοι από την κεντρική διοίκηση χρόνια πριν όσο αφορά τα μέτρα ασφάλειας, την σήμανση και σηματοδότηση. Ποιος έχει εκπαιδεύσει τους δικούς μας Δημάρχους σ’ αυτό τον τομέα; Όταν οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν που είναι το λάθος πως θα ζητήσουν να γίνει μελέτη για να διορθωθεί;

Δεν είναι δυνατόν, «υπεύθυνοι» σε Δήμους στους οποίους χωροταξικά ανήκει πολύ επικίνδυνο σημείο σε κεντρικότατή τους Λεωφόρο, να απαλλάσσονται της ευθύνης διότι η συντήρηση του συγκεκριμένου δρόμου ανήκει στο ΥΠΕΧΩΔΕ στη Νομαρχία ή στην Περιφέρεια. Ούτε καν να νοιάζονται να ειδοποιήσουν αυτοί τους αρμόδιους φορείς, τους οποίους πολλές φορές δεν γνωρίζουν και να παραπέμπουν πολίτες και μάλιστα πολίτες που δεν ανήκουν στον Δήμο τους, να τους ανακαλύψουν για να αποταθούν.

Διευθυντής Τεχνικής Υπηρεσίας Δήμου κεντρικότατου προαστίου Αθηνών, δηλώνει ότι οι αρμοδιότητές του αφορούν μόνο την επανατοποθέτηση μίας πινακίδας ή κάποιας παρόμοιας εργασίας. Έχει πλήρη άγνοια ότι η συντήρηση ορισμένων κεντρικών λεωφόρων του Δήμου του δεν ανήκουν πια στο ΥΠΕΧΩΔΕ εδώ και μήνες αλλά στο Δήμο και μάλιστα ότι εμπίπτουν στις δικές του αρμοδιότητες. Σε ερώτηση γιατί οι κάδοι απορριμμάτων έχουν τοποθετηθεί στις γωνίες ορισμένων δρόμων με αποτέλεσμα να κρύβουν εξ ολοκλήρου την ορατότητα, η απάντηση ήταν ότι την ευθύνη γι’ αυτό έχει το τμήμα καθαριότητας του Δήμου, το οποίο τους τοποθέτησε σ’ αυτά τα σημεία για την διευκόλυνση των εργαζομένων στην συλλογή των απορριμμάτων. Επίσης, όταν ενημερώνεται ότι στη λεωφόρο τα κλαδιά των δένδρων έχουν σκεπάσει τη φωτεινή σηματοδότηση, και ζαρντινιέρες είναι τοποθετημένες σε επικίνδυνες γωνίες, δηλώνει ότι γι’ αυτό είναι υπεύθυνη η διεύθυνση πρασίνου του Δήμου.
Παρεμπιπτόντως τι να πεις στον Δήμαρχο που είναι γέννημα θρέμμα του χωριού για σημαδούρες, ναυαγοσώστες και μέτρα ασφάλειας των λουομένων στην παραλία της περιοχής του. Να τον καταγγείλεις ΠΟΥ. Στην Περιφέρειά του; Θα θυμίζει λίγο ταινία «Η κυρά μας η μαμή».

Με απόφαση 65265/7307/21.4.2004 του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών και απόφαση ΔΜΕΟ ε/οικ/690/2.11.1992 του Υπουργού ΥΠΕΧΩΔΕ έχουν καταργηθεί ουσιαστικά τα σαμαράκια. Ο λόγος, επειδή οι διάφοροι Δήμοι δεν τηρούσαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις τοποθέτησής τους, προκαλούνταν ατυχήματα και ζημιές στα αυτοκίνητα, με άμεσο επακόλουθο την απαίτηση αποζημιώσεων των κατόχων τους από τους συγκεκριμένους Δήμους. Αποτέλεσμα, οι προϋποθέσεις οι οποίες προβλέπονται από το άρθρο 52 παράγραφος 5 του Κ.Ο.Κ. για τοποθέτηση εγκαρσίων μειωτήρων ταχύτητας ( σαμαράκια) να είναι απαγορευτικές. Αντί να βρεθεί ένας τρόπος ελέγχου των Δήμων όσο αφορά την τοποθέτηση των μειωτήρων ταχύτητας, έχει προτιμηθεί η κατάργησή τους. Ωραία. «Όσα δεν λύονται, κόβονται» Ως εκ τούτου, δρόμοι με σχολεία έχουν παρατηθεί στην τύχη του κάθε ασυνείδητου οδηγού που δεν εννοεί να συμμορφωθεί. Τα δε παιδιά θύματα της αμάθειας των «υπευθύνων».
Τρανή απόδειξη ότι οι Δήμοι δεν ελέγχονται αυτεπάγγελτα στην πράξη από κανένα όσο αφορά τουλάχιστο τα μέτρα ασφάλειας. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους δεν λειτουργούν.
Μήπως επειδή κινδυνεύουμε από φωτιές στα δάση και οι διάφοροι μηχανισμοί στα πρόσφατα γεγονότα δεν λειτούργησαν σωστά, να καταργήσουμε και τις δασικές εκτάσεις και να τις χαρακτηρίσουμε όλες οικιστικές να τελειώνουμε;

………………………..

Όπου κοιτάξει κανείς, σε όποιο δρόμο, κεντρική λεωφόρο, δρόμο ταχείας κυκλοφορίας ή αυτοκινητόδρομο και αν βρίσκεται, είτε η συντήρηση αυτών ανήκει σε Δήμο, Νομαρχία Περιφέρεια ή στο ίδιο το ΥΠΕΧΩΔΕ, θα προσέξει ένα σωρό στραβά κι ανάποδα τα οποία πολλοί τα έχουν συνηθίσει και τα θεωρούν φυσιολογικά.

Γιατί κάθε απλός ευσυνείδητος πολίτης να υποχρεώνεται απηυδισμένος να καταγγέλλει σημεία επικίνδυνα στους δρόμους και μάλιστα σε δρόμους των οποίων η συντήρηση ανήκει στο ΥΠΕΧΩΔΕ το κατ’ εξοχήν αρμόδιο Υπουργείο για τη κατασκευή και συντήρηση των δρόμων; Δεν θα ‘πρεπε και δεν είναι λογικό η ίδια η Γενική Γραμματεία Δημόσιων έργων του συγκεκριμένου Υπουργείου ή η αρμόδια Διεύθυνση Ελέγχου και Συντήρησης Έργων της Περιφέρειας, να ελέγχουν τους δρόμους τους οποίους θα ‘πρεπε να επιμελούνται; Διότι δεν μιλάμε για λεπτομέρειες που μπορεί να διαφεύγουν της προσοχής και χρειάζονται καταγγελία. Μιλάμε για ολόκληρους δρόμους κεντρικότατους που τα λάθη δεν διαφεύγουν της προσοχής απλών πολιτών. Πόσο μάλλον των υπευθύνων.

Δρόμοι, των οποίων την ευθύνη συντήρησής τους είχε ο Δήμος στον οποίον ανήκουν ή ένας άλλος οργανισμός, περιπίπτουν σε μερικούς μήνες στην ευθύνη άλλου οργανισμού ή του ΥΠΕΧΩΔΕ. Έτσι, εκεί που ο πολίτης ανακαλύπτει εν μέσω εμποδίων που μπορεί να αποταθεί και να επισημάνει ή να καταγγείλει ένα επικίνδυνο σημείο, παραπέμπεται αλλού. Όταν μετά από μερικούς μήνες ο πολίτης διαπιστώσει ότι η παράκληση-εισήγηση του δεν εισακούστηκε και προσπαθήσει να ξαναεπικοινωνήσει με τον τελευταίο αρμόδιο φορέα, ανακαλύπτει ότι η συντήρηση του δρόμου έχει ξαναγυρίσει στην αρμοδιότητα του προηγούμενου φορέα. Απλοί υπάλληλοι να θέλουν να σε εξυπηρετήσουν αλλά να μην μπορούν. Άλλοι να σε εξαποστέλλουν αλλού είτε για να μην μπουν στον κόπο, είτε διότι δεν θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη είτε διότι δεν έχουν ενημερωθεί ποιος είναι ο τελευταίος υπεύθυνος και για τι. Άλλοι πάλι να παραβλέπουν την τυπική διαδικασία και την γραφειοκρατία και με την ευαισθησία που θα έπρεπε να διακατέχει όλους όταν πρόκειται για σημεία στα οποία κινδυνεύουν ζωές, να ψάχνουν πρόθυμοι να βρουν τρόπους για να εξυπηρετήσουν.

…………………………

Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας μοιάζει να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Έχει γραφτεί για την Ελλάδα ή είναι αντιγραμμένος από τον Σουηδικό Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας; Για ποια εφαρμογή του Κ.Ο.Κ. μιλάμε, όταν το ίδιο το κράτος δεν παρέχει τις προϋποθέσεις για την τήρησή του;
Για ποιες διαγραμμίσεις μιλά στο άρθρο 5; Σε πόσα σημεία υπάρχει σ’ ολόκληρη την Ελλάδα διαγραμμισμένο στο οδόστρωμα το STOP το οποίο θα ‘πρεπε να υπάρχει πάντα και να συνοδεύει τις πινακίδες όχι μόνο του STOP αλλά και τα φανάρια;
Πότε είδαμε σε Ελληνικό δρόμο διαγραμμισμένο στην άσφαλτο σε μεγέθυνση το σήμα της υποχρεωτικής παραχώρησης προτεραιότητας;
Για ποιο πλέγμα κίτρινων γραμμών οι οποίες σχηματίζουν παραλληλόγραμμα, σε ισόπεδους οδικούς κόμβους μιλάει; Σε πόσες περιοχές της χώρας υπάρχει αυτό το πλέγμα στο οδόστρωμα;
Σε πόσες γωνιές των πυκνοκατοικημένων προαστίων υπάρχει η πινακίδα η οποία χαρακτηρίζει την περιοχή σαν περιοχή ήπιας κυκλοφορίας;
Για ποια ειδική σήμανση, σηματοδότηση και διαμόρφωση των χώρων κυκλοφορίας για άτομα με ειδικές ανάγκες μιλά; Αν τα άτομα με ειδικές ανάγκες κατάφερναν να φτάσουν στο κέντρο της Αθήνας όπου πιθανόν να υπάρχει σε κάποιο σημείο αυτή η πρόβλεψη, ε τότε δεν θα ονομάζονταν άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά βιονικοί άνθρωποι.

Πως αλήθεια εμφανίζονται οι δικοί μας «αρμόδιοι» σε συνέδρια με θέμα την οδική ασφάλεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Συζητούν οι Σουηδοί, οι Άγγλοι, οι Ολλανδοί για πρόληψη τροχαίων ατυχημάτων που προφανώς οφείλονται μόνο στον ανθρώπινο παράγοντα και μιλούν και οι δικοί μας για ανθρώπινο παράγοντα και σπάζουν τάχα το κεφάλι τους μαζί με τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους τι άλλο να κάνουν για να μειωθούν τα τροχαία, όταν οι δικοί μας δρόμοι έχουν υποτυπώδη σήμανση; Μήπως πιστεύουν ότι οι Σουηδοί π.χ. συνάδελφοι τους δεν έχουν περάσει από την Ελλάδα και δεν έχουν κατατρομάξει προσπαθώντας να κυκλοφορήσουν στους δρόμους μας; Έχουν αναρωτηθεί οι «αρμόδιοι» ότι ίσως από ευγένεια οι λαοί αυτοί δεν τους πετάνε κατά πρόσωπο τα χάλια μας όπως δεν θα πετούσαμε και εμείς κατά πρόσωπο σε ένα αντιπρόσωπο τριτοκοσμικού κράτους τα χάλια του;

Οι διαγραμμίσεις, σε τμήματα δρόμων ταχείας κυκλοφορίας, είναι μονίμως όχι μόνο ξεθωριασμένες αλλά εντελώς σβησμένες εδώ και χρόνια. Και όμως, οι «υπεύθυνοι» επιμένουν ότι γίνεται συντήρηση κάθε μερικούς μήνες, αλλά οι γραμμές σβήνονται από τη σκόνη. Τώρα αν διαγράμμιση εννοούν την κίτρινη γραμμή που υπάρχει κατά μήκος του κράσπεδου σε ορισμένα τμήματα και η οποία φρεσκάρεται κατά καιρούς, αυτό δεν είναι διαγράμμιση. Στην Αττική Οδό γιατί οι διαγραμμίσεις δεν σβήνονται; Μήπως φταίει η ποιότητα της μπογιάς ή κάτι άλλο; Ο κύριος Αλογοσκούφης είναι ενημερωμένος για την ποιότητα της μπογιάς η οποία χρησιμοποιείται από τους αρμόδιους; Έχει αναθέσει στους βοηθούς του να του υπολογίσουν και να συγκρίνουν αν συμφέρει να βάφονται οι γραμμές στο οδόστρωμα δύο φορές τον χρόνο (κατά τα λεγόμενα των αρμοδίων του ΥΠΕΧΩΔΕ) με φτηνή μπογιά ή μία φορά κάθε μερικά χρόνια με πιο ακριβή μπογιά η οποία μάλιστα να εξυπηρετεί και τον σκοπό για τον οποίο προορίζεται;

Η σήμανση στο οδόστρωμα έχει όχι μόνο ξεθωριάσει αλλά και σβηστεί εντελώς, ακόμη και από κεντρικότατες οδούς της Αθήνας, δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, Εθνικές οδούς και γενικά σ’ ολόκληρη την Επικράτεια που θα χρειάζονταν σελίδες για να καταγραφούν. Στους περισσότερους δρόμους των προαστίων της Αττικής, δεν υπάρχει ούτε μία, μα ούτε μία γραμμή στην άσφαλτο, ακόμη και στις κεντρικές λεωφόρους, ακόμη και εκεί που υποτίθεται θα ‘πρεπε να υπάρχει διάβαση πεζών, ακόμη και έξω από τα σχολεία.
Οι «αρμόδιοι» θεωρούν ότι οι σημάνσεις των οδοστρωμάτων με διαγραμμίσεις ή σύμβολα είναι εκ του περισσού. Και όμως ασφαλής διέλευση δρόμων δεν υπάρχει χωρίς οριζόντια σήμανση. Με τα διάφορα σύμβολα στο οδόστρωμα προετοιμάζεται ο διερχόμενος οδηγός. Η οριζόντια σήμανση είναι αυτή που προλαμβάνει το ατύχημα και όχι μία πινακίδα η οποία όταν ξαφνικά κάνει την εμφάνισή της ίσως είναι πολύ αργά. Μία αναγραφή του STOP στο οδόστρωμα είναι ευκολότερο να πέσει στην αντίληψη του οδηγού από μία πινακίδα του STOP η οποία συνήθως είναι στην κυριολεξία κρυμμένη ανάμεσα σε δένδρα, λεωφορεία, πολυκατοικίες, φανάρια, φώτα αυτοκινήτων κ.τ.λ. Με την οριζόντια σήμανση καθορίζονται αυστηρά οι τοποθεσίες όπου μπορούν να κινηθούν τόσο τα οχήματα όσο και οι πεζοί. Πως θα οδηγήσει σωστά και προσεκτικά ο νέος οδηγός όταν τα περί οριζόντιας σήμανσης για τα οποία εξετάστηκε στη θεωρητική του εξέταση υπάρχουν μόνο στα χαρτιά; Δίνεται αναπόφευκτα μ’ αυτό τον τρόπο το δικαίωμα στον καθένα να οδηγεί όπου θέλει και κατά την κρίση του.

…………………………..

Γιατί αλήθεια όταν ανοίγονται δρόμοι, ειδικά σε ορεινές, βραχώδεις περιοχές, δεν φροντίζουν οι αρμόδιοι να λειαίνουν και να ομαλοποιούν τις πλαγιές δεξιά ή αριστερά του δρόμου προς την μεριά του βουνού παρά μόνο τις αφήνουν να σχηματίζουν γωνία 90ο; Η μοίρα αυτών των αιωρούμενων βράχων σύμφωνα με το φυσικό φαινόμενο της συστολής - διαστολής είναι σιγά - σιγά να θρυμματίζονται και να πέφτουν. Αλήθεια ποιο κανόνα ασφάλειας πληροί αυτού του είδους κατασκευή; Επίσης είναι άξιον απορίας το περιεχόμενο και η σημασία της πινακίδας που πιθανόν να υπάρχει σε τέτοιες περιοχές: «Προσοχή πτώση βράχων». Τι σημαίνει αυτό; Να κοιτάζουμε προς το βουνό και μόλις ακούσουμε δόνηση ή δούμε βράχο να κατρακυλά να παίρνουμε τα παιδιά ή τους ηλικιωμένους αγκαλιά, να αφήνουμε το αυτοκίνητο και να τρέχουμε; Να τρέχουμε με το αυτοκίνητο ανάμεσα στους βράχους, ή μήπως να πέσουμε προς τον γκρεμό για να σωθούμε; Δεν είναι λίγες οι φορές που πτώση βράχων προκάλεσε θανατηφόρα «ατυχήματα». Μπορεί κάποιοι πρόγονοί μας, οι οποίοι δεν διέθεταν και τα μέσα φυσικά, να έκαναν το λάθος σ’ αυτού του είδους κατασκευές. Εμείς οι απόγονοί τους τι κάνουμε; Διαιωνίζουμε το λάθος; Ή παρέχουμε δρόμους ασφαλείς ή τους κλείνουμε και γράφουμε: « Απαγορεύεται η είσοδος». Μην γυρίζουμε 20-30 χρόνια πριν όπου σε δρόμους οι οποίοι συνέδεαν μεγαλουπόλεις, υπήρχε πινακίδα στην οποία αναγραφόταν: «η διέλευση του δρόμου γίνεται με δική σας ευθύνη». Μάλιστα σε δρόμους οι οποίοι συνέδεαν την Ηγουμενίτσα π. χ. στην οποία έφταναν πλοία με τουρίστες, με άλλες πόλεις.

Η αμάθεια των θεωρούμενων ειδικών φαίνεται ολοκάθαρα, όταν ανηφορίζοντας το στενό δρόμο που ανεβαίνει το βουνό σε ορεινές περιοχές, δεν ξέρεις κατά που θα στρίψεις για να μην πέσεις στον γκρεμό, στη θάλασσα ή στο απέναντι διερχόμενο όχημα. Διότι όχι μόνο πινακίδα δεν υπάρχει, αλλά ούτε μία γραμμή στο οδόστρωμα, ένα βέλος κατεύθυνσης πορείας μία οριογραμμή οδοστρώματος, που να υποδεικνύει, που τέλος πάντων πρέπει να κατευθυνθείς για να μην γκρεμοτσακιστείς. Όταν ο μη Ελληνικής υπηκοότητας συνταξιδιώτης σου φοβισμένος κρατιέται σφιχτά στο κάθισμά του και σε ρωτάει πού είναι η γραμμή, τι του απαντάς. Ότι αυτά είναι λεπτομέρειες, μην μας παρεξηγεί, ότι είμαστε πολιτισμένοι και να μην ξεχνά ότι είμαστε και απόγονοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη; Έχουν αναρωτηθεί οι αυτοαποκαλούμενοι «αρμόδιοι» ότι προσβάλλουν με την αμάθειά τους ολόκληρο τον Ελληνικό λαό;

Δεν επιτρέπεται μετά τη διαπλάτυνση δρόμων να παραμένουν στην άσφαλτο ξεχασμένες παλιές διαχωριστικές γραμμές οι οποίες αποπροσανατολίζουν τα οχήματα.
Όταν ένας δρόμος είναι υπό κατασκευή ή συντήρηση, ή που πρέπει να κλείνει εντελώς μέχρι της αποπεράτωσης των εργασιών, ή που πρέπει να τηρούνται αυστηρά τα μέτρα ασφάλειας για να προστατεύονται οι οδηγοί των διερχομένων οχημάτων.
Ήταν για κλάματα η κατάσταση που επικρατούσε σε ορισμένους υπό κατασκευή δρόμους στην Αττική π.χ. στη Λεωφόρο Μαραθώνος. Γίνονταν καθημερινά σοβαρά τροχαία «ατυχήματα», όμως οι αρμόδιοι ήταν τόσο απορροφημένοι με την ευθύνη που ανέλαβαν για την αποπεράτωση του δρόμου μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που δεν τα πρόσεχαν. Ικανοποιούνταν φαίνεται με την ιδέα ότι τα θύματα θα ήταν τα τελευταία μια και ο δρόμος θα ήταν σε λίγο καιρό έτοιμος. Τώρα 5 θύματα πάνω 10 κάτω, φαίνεται γι’ αυτούς δεν είχαν σημασία. Δεν είχαν σημασία φυσικά με μία μοναδική προϋπόθεση. Ότι σ’ αυτά δεν θα ανήκαν οι ίδιοι ή αγαπημένα τους πρόσωπα.

…………………….

Οι περισσότερες ταβέρνες είναι γεμάτες. Γιορτές, Σαββατοκύριακα, καθημερινές τόσο τα μεσημέρια όσο και τα βράδια. Όλοι ξέρουν ότι απαγορεύεται να πίνουν και να οδηγούν, όλοι ξέρουν ότι το πρόστιμο έχει αυξηθεί, όλοι φωνάζουν για μη σωστή αστυνόμευση, αλλά δεν εννοούν να υποβληθεί σε αστυνόμευση και ο εαυτός τους. Δεν πτοούνται. Κατεβάζουν με τις κανάτες τα κρασάκια τους και νυσταγμένοι κάθονται στο τιμόνι. Εκτός του ότι δηλώνουν από μόνοι τους ότι νιώθουν «μια χαρά»,σάμπως και έχουν αίσθηση εκείνη την ώρα τι είναι το «μια χαρά», στηρίζονται και συνήθισαν φυσικά ότι δεν θα τους σταματήσει κανείς.

Διασχίζεις τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, την Λεωφόρο Ποσειδώνος, την Πειραιώς, Κηφισίας κ.τ.λ. στις οποίες γίνονται τόσα τα βράδια και δεν βλέπεις ούτε ένα περιπολικό να σταματά οδηγούς για Alco test. Δεν ξέρει η αστυνομία που είναι τα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης; Της είναι δύσκολο να στηθεί απέξω και να σταματά όχι μόνο έναν οδηγό έτσι δειγματοληπτικά αλλά 10-20-30 στη σειρά και να τους έχει να περιμένουν μέχρι να τους ελέγξει όλους;

Ο αριθμός των ελεγχέντων ατόμων για παράβαση μέθης το 2006 σύμφωνα με την Διεύθυνση Τροχαίας είναι μόνο 1.454.868. Αριθμός ελάχιστος εν σχέση με τις ψυχαγωγικές συνήθειες του Έλληνα, αν υποθέσουμε μάλιστα ότι στον αριθμό αυτό συμπεριλαμβάνονται και οι οδηγοί οι εμπλεκόμενοι στα 15.654 τροχαία ατυχήματα του 2006 στα οποία έχει κληθεί η τροχαία και οι οποίοι υποχρεωτικά έπρεπε να υποβληθούν σε Alco test. Θεωρεί η Διεύθυνση Τροχαίας ικανοποιητικό το νούμερο αυτό; Σε μία χώρα στην οποία το 40% των οδηγών που ευθύνονται για τα θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα έχουν ποσοστό αλκοόλ στο αίμα περισσότερο του επιτρεπόμενου, αυτός θα ‘πρεπε να είναι ο αριθμός των ελεγχέντων ατόμων για παράβαση μέθης μόνο παραμονή Χριστουγέννων ή παραμονή Πρωτοχρονιάς ή μόνο τις μέρες του εορτασμού του Πάσχα ή ακόμα κάθε Σαββατοκύριακου σ’ ολόκληρη την επικράτεια. Η ψυχολογία μας όμως λέει να αφήνουμε τον κόσμο γιορτή που είναι να διασκεδάσει και στο τέλος του τριημέρου και κατόπιν εορτής καταμετράμε νεκρούς και τραυματίες.
Είναι δε άξιον απορίας για το που αποσκοπεί τελικά ο νέος Κ.Ο.Κ. Στην συμμόρφωση των πολιτών ή των τροχονόμων; Πως εξηγείται τότε το γεγονός ότι στο διάστημα μόνο 9 ημερών από την εφαρμογή του νέου Κ.Ο.Κ. τα ελεγχέντα άτομα για παράβαση μέθης είναι 49.732 ( αναλογικά 1.989.360 ετησίως ) ενώ για ολόκληρο το έτος 2006 ήταν μόνο 1.454.868;

Εκτός πραγματικότητας είναι και οι παραβάσεις ταχύτητας που σύμφωνα πάντα με την Τροχαία είναι μόνο 373.281 το έτος 2006. Όταν ο κάθε πολίτης για να πάει και να γυρίσει στην δουλειά του εντοπίζει 10-20 παραβιάσεις του ερυθρού σηματοδότη, τι να πει για τις μόνο 28.591 παραβιάσεις που έχουν πέσει στην αντίληψη της Τροχαίας για το έτος 2006 που πολλές από αυτές μάλιστα έχουν καταγραφεί μετά από τροχαίο που έχουν προκαλέσει.

………………………..

Διασχίζεις κεντρικές Λεωφόρους της Αττικής κατά τις πρωινές ώρες και βλέπεις οχήματα διαφόρων ειδών να τρέχουν με οδηγούς ξενυχτισμένους, πιθανότατα θαμώνες νυχτερινών κέντρων διασκέδασης και όχι μόνο αστυνομία δεν υπάρχει για να ελέγξει την κατάσταση, αλλά τα περισσότερα φανάρια υπολειτουργούν ή δεν λειτουργούν καθόλου, πράγμα το οποίο δεν συμβαδίζει με την επιτρεπόμενη λειτουργία της νυχτερινής ζωής στη χώρα.

Σε τι εξυπηρετεί η συστηματική διασκέδαση μετά τα μεσάνυχτα και μέχρι τις πρωινές ώρες, δεν μπορεί να κατανοηθεί από κοινό νουν. Δεν μπορούν να λειτουργούν αυτοί οι χώροι διασκέδασης 8μ.μ-2π.μ; Πιστεύουν οι επιχειρήσεις αυτές ότι είναι πιο επικερδείς όταν λειτουργούν μετά τα μεσάνυχτα και έως τις 6π.μ για να έχουν τις ίδιες εισπράξεις; Η πλειοψηφία των ενηλίκων και εργαζομένων ανθρώπων, δεν υπάρχει περίπτωση να προτιμά αυτό το ωράριο για τη διασκέδασή της. Ακόμη και οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς τους χώρους δυσανασχετούν. Δεν θα ‘πρεπε να επιβάλλει κανένας σε κανένα να κλείσει την επιχείρησή του όταν αυτή φυσικά λειτουργεί νόμιμα. Γιατί όμως αυτοί οι μερικοί, εκμεταλλευόμενοι την νεανική απειρία και αθωότητα επιβάλλουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο να κλείσουν πολλές οικογένειες τα σπίτια τους; Γιατί ωθούν τα παιδιά μας να ξενυχτούν και να κινδυνεύουν τις νύχτες; Γιατί τα υποχρεώνουν «να κάνουν τη νύχτα μέρα» μ’ όλους τους κινδύνους που συνεπάγονται απ’ αυτό; Δεν μπορεί να είναι φυσιολογικό φαινόμενο η μεγάλη κοσμοσυρροή στα «επείγοντα» των εφημερευόντων νοσοκομείων μετά τα μεσάνυχτα και κατά τις πρωινές ώρες, κυρίως νέων, οι οποίοι έπεσαν θύματα τροχαίου, μέθης φυσιολογικής ή αφύσικης από ποτό βόμβα. Η λειτουργία αυτών των μεταμεσονύχτιων κέντρων διασκέδασης μόνο προβλήματα δημιουργεί. Εκτός από τα σοβαρά τροχαία ατυχήματα, τη χρήση ναρκωτικών, τη χρήση χαπιών έκστασης κ.τ.λ. δημιουργεί και πολλά άλλα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα για τα οποία πολλοί κλείνουν τα μάτια, προσποιούνται ότι δεν τα βλέπουν, ότι δεν υπάρχουν και συνειδητά ή ασυνείδητα τα καλύπτουν. Διστάζουν να συζητήσουν για αλλαγές μήπως και κατηγορηθούν για οπισθοδρομικότητα, μήπως και θεωρηθούν ότι δεν συμβαδίζουν με το καινούριο, το μοντέρνο, το ρεύμα της εποχής. Διότι οι ίδιοι βαθιά μέσα τους είναι μπερδεμένοι και δεν ξεχωρίζουν τι είναι πρόοδος, τι είναι πολιτισμός και τι κατάντια. Με την αντιστροφή της ημέρας σε νύχτα και της νύχτας σε μέρα, κινδυνεύει η ψυχοσωματική υγεία των νέων, χάνεται και σβήνει η ισορροπία μεταξύ των μελών της οικογένειας, ανατρέπεται η σχέση του εφήβου με το σχολείο και την εκκλησία. Έμμεσες επιπτώσεις, αν αυτό τσούζει, στην οικονομία του κράτους. Κι αυτό, διότι κάποιοι, ελάχιστοι στον αριθμό, έχουν κάποια συμφέροντα απ’ αυτή την κατάσταση. Και όπως συνηθίστηκε να γίνεται πια σ’ αυτή τη «Δημοκρατική» χώρα, κυβερνούν «οι ολίγοι». Αυτοί που όταν θίγεται κάποιο προσωπικό τους συμφέρον, έχουν το θράσος να ξεσηκώνονται, να καταπατούν τα δικαιώματα των άλλων και να πηγαίνουν ενάντια του γενικότερου συμφέροντος.

Νεαρός οδηγός λέει το ανακοινωθέν, στις 6π.μ ξημερώματα Σαββάτου «ΓΙΑ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ» ξέφυγε από την πορεία του, μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και προσέκρουσε σε διερχόμενο όχημα. Τα υπόλοιπα, γνωστά. Ή νεαρός οδηγός στις 7π.μ ξημερώματα Κυριακής σκότωσε γιαγιά που πήγαινε στην εκκλησία. Ή νεαρός οδηγός ξέφυγε από την πορεία του, πάλι για άγνωστους λόγους στις 6π.μ. ανέβηκε σε πεζοδρόμιο και χτύπησε θανάσιμα άλλα παιδιά που γύριζαν κι αυτά από διασκέδαση ή προσέκρουσε σε τζαμαρία καφετέριας ή χτύπησε σε στάση λεωφορείου ή παρέσυρε θανάσιμα και εγκατέλειψε οδηγό μηχανής ή πεζό και τα αίτια διερευνώνται. Έως πότε ΘΑ ΔΙΕΡΕΥΝΩΝΤΑΙ αυτά τα ίδια αίτια και να μην λαμβάνονται προληπτικά μέτρα για να τα αποφύγουμε;

Ποιος είναι αυτός που έκρινε ότι έστω και κάτω από 0,5 γραμμάρια αλκοόλ ανά λίτρο αίματος να έχει κάποιος, δηλαδή κάτω από το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο που προβλέπεται από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, τα αντανακλαστικά του, του επιτρέπουν να οδηγεί ξενυχτισμένος; Ποιος νομοθέτης-ιατρός αποφάσισε για το πόσες ώρες ο ανθρώπινος οργανισμός λειτουργεί μετά από ξενύχτι χωρίς ο οδηγός να αποκοιμηθεί στο τιμόνι; Τέσσερα στα δέκα τροχαία ατυχήματα οφείλονται σε μειωμένα αντανακλαστικά λόγω ξενυχτιού. Σε 20 έως 30% δε των ατυχημάτων όπου υπάρχει τραυματισμός ή θάνατος αιτία είναι η κούραση.

………………………..

Διασχίζεις ορισμένους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και γενικότερα της Αττικής τα βράδια και τρομάζεις από τους αγώνες που στήνουν ορισμένοι μοτοσικλετιστές. Αν νομίζετε ότι είναι αδύνατο να ελέγξετε ορισμένους οι οποίοι πιστεύουν ότι δικαιούνται όχι μόνο να διακινδυνεύουν τη δική τους ζωή αλλά και τη ζωή των άλλων, απαγορεύσετε την κυκλοφορία ορισμένου τύπου δικύκλων τα βράδια σ’ αυτούς τους συγκεκριμένους δρόμους.

Δεν είναι φυσιολογικό να ακούς καθημερινά για νέα γνωστά και άγνωστα παιδιά ότι σκοτώθηκαν σε τροχαίο ενώ οδηγούσαν μηχανή, ότι σκοτώθηκαν διότι παρασύρθηκαν από μηχανή, ότι είναι φυτά σε νοσοκομεία ή έμειναν ανάπηρα από τροχαίο με μηχανή.
Είναι όχι μόνο ανεύθυνο αλλά εξοργιστικό, απάνθρωπο, αηδιαστικό, εγκληματικό να νίπτουμε τας χείρας μας ωσάν Πόντιοι Πιλάτοι και να ικανοποιούμαστε με την ιδέα ότι κάναμε ότι μπορούσαμε. Τη στιγμή που το φαινόμενο συνεχίζεται, σημαίνει ότι δεν κάναμε τίποτα ή υπάρχουν πολλά που δεν κάναμε ή υπάρχει κάτι που μας διέφυγε. Ή στην πιο εξωφρενική περίπτωση υπάρχει κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε διότι θίγει συμφέροντα, οπότε προτιμούμε να αφήνουμε ανθρώπους και μάλιστα νεαρής ηλικίας να σκοτώνονται, παρά να βάλουμε μπελάδες στο κεφάλι μας.
Όσο παράξενο κι’ αν ακούγεται, οι νεκροί από τροχαία ατυχήματα με ανάμειξη δικύκλου σ’ αυτό τον τόπο κάθε χρόνο είναι περισσότεροι από τους νεκρούς από ναρκωτικά. Οι νεκροί από ατύχημα με δίκυκλο το έτος 2005 είναι 461 το έτος 2006 είναι 459 και μόνο το πρώτο 10μηνο του 2007 είναι 302! Οι δε βεβαιωθέντες θάνατοι από ναρκωτικά το έτος 2005 είναι 314 το 2006 είναι 173 και το πρώτο 8μηνο του 2007 οι αναφερθέντες θάνατοι από ναρκωτικά είναι 147!

Με ψυχρή ανθρώπινη λογική αναρωτιέται κανείς αν θα ‘πρεπε να απαγορεύεται και να διώκεται η εισαγωγή εμπορία και διακίνηση ορισμένων δικύκλων, όπως ακριβώς απαγορεύεται και διώκεται η εισαγωγή, η εμπορία και διακίνηση ναρκωτικών. Για Ελληνική νοοτροπία ανεφάρμοστο, για ευνόητους λόγους. Αν όμως το εφάρμοζαν οι Γερμανοί θα τους θαυμάζαμε. Όπως ακριβώς θαυμάσαμε τους Άγγλους, οι οποίοι επιβάλλουν πρόστιμο όταν ανακαλύπτουν στους σκουπιδοτενεκέδες των πολιτών είδη ανακυκλώσιμα. Μπορεί και εμείς να δεχθούμε το μέτρο αυτό αφού το δέχτηκαν και οι Άγγλοι. Αν όμως το επέβαλλαν σε εμάς από πρώτο χέρι και έψαχναν τα Δικά μας σκουπίδια, θα ήμασταν άξιοι να βγούμε στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για παραβίαση και καταπάτηση των προσωπικών μας δεδομένων.
883 άνθρωποι είναι οι σοβαρά τραυματίες και πιθανόν ανάπηροι για όλη τους τη ζωή το έτος 2005 από τροχαίο με δίκυκλο, σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Τροχαίας.
737 άτομα, κατά πάσα πιθανότητα νεαρής ηλικίας είναι οι σοβαρά τραυματίες το έτος 2006 από ατύχημα με εμπλεκόμενο δίκυκλο.
520 παιδιά του Θεού έχουν τραυματιστεί σοβαρά και πιθανόν σακατευτεί για όλη τους την υπόλοιπη ζωή, το πρώτο 10μηνο του 2007 από ατύχημα με δίκυκλο. Μαζί μ’ αυτούς τους ανθρώπους έχουν σακατευτεί χωρίς αμφιβολία και άλλες τόσες οικογένειες.

…………………………

Όταν αγοράζει ο σημερινός Έλληνας αυτοκίνητο, το ψάχνει πολύ καλά. Βέβαια. Θέλει να τηρεί όλες τις προδιαγραφές ασφάλειας. Αερόσακους, σύστημα ABS κ.τ.λ. Τίθεται όμως το ερώτημα αν αυτό σημαίνει ανεπτυγμένο αίσθημα ασφάλειας και αυτοσυντήρησης, η ένα είδος εγωισμού το οποίο επιβάλλει στο σημερινό οδηγό να κρύβεται μέσα στο δικό του τεθωρακισμένο, να παίρνει θέση όχι οδήγησης αλλά θέση ανάπαυσης σαν να κάθεται στον καναπέ του σπιτιού του, να οδηγεί τις πρωινές ώρες ξενυχτισμένος και πιωμένος παραβιάζοντας το όριο ταχύτητας και κάθε κανόνα που θα προστάτευε τους γύρω του, πιστεύοντας τόσο στις υπεράνθρωπες δυνάμεις που διαθέτει ο οργανισμός του και τα αντανακλαστικά του, όσο και στην τέλεια τεχνολογία του αυτοκινήτου του. Γνωρίζει άραγε ότι ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι φτιαγμένος για να αντέχει σε συγκρούσεις που γίνονται πέραν ορισμένων χιλιομέτρων την ώρα, διότι προκαλούνται εσωτερικές αιμορραγίες ακόμα και αν λειτουργήσουν όλα τα συστήματα ασφαλείας, αερόσακοι κ.λ.π., του υπερσύγχρονου αυτοκινήτου του;
Τίθεται επίσης το ερώτημα αν η αγορά ενός τέτοιου οχήματος από τον σημερινό Έλληνα γίνεται λόγω ανεπτυγμένης συνείδησης ασφάλειας ή για λόγους κοινωνικής μίμησης. Πως εξηγείται τότε το γεγονός ότι ο μπαμπάς οδηγεί το με κάθε νέα προδιαγραφή πολυτελές αυτοκίνητό του και παραχωρεί στο δεκαοχτάχρονο παιδί του το παλιό και δεν το αφήνει καν να ακουμπήσει το καινούριο μήπως και του το χαλάσει!!!!!

Σ’ αυτό το λαό υπάρχει μια δυσανάλογη κατανομή των φόβων του. Φοβούνται υπερβολικά οι Έλληνες να μεταφέρουν εμπόρευμα χωρίς δελτίο αποστολής, μήπως και τους σταματήσει υπάλληλος της εφορείας και τους επιβάλει πρόστιμο, ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή, οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, πιθανόν να οδηγούν μεταφέροντας το ίδιο εμπόρευμα αφού έχουν ήδη κατεβάσει μεσημεριάτικα μερικές παγωμένες μπύρες ή μερικά ποτηράκια ούζο, ή να μεταφέρουν αυτό το εμπόρευμα με μηχανή χωρίς να φορούν κράνος και χωρίς να υπολογίζουν στην πιθανότητα ατυχήματος. Τι να υποθέσει κάποιος. Ότι ο Έλληνας νοιάζεται περισσότερο για τη τσέπη του παρά για τη ζωή του και τη ζωή των συνανθρώπων του;
Υπάρχει γενικά ένας φόβος όταν αλλάξουν ορισμένα φορολογικά μέτρα που ορισμένες φορές φτάνει στα όρια του πανικού, ενώ όσο και αν αυξηθούν τα πρόστιμα για παραβάσεις του Κ.Ο.Κ. δεν ανησυχεί κανένας. Τι να υποθέσουμε; Ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του Υπουργείου Οικονομικών λειτουργούν καλύτερα από του Υπουργείου Δημόσιας τάξεως;
Η δυσανάλογη αυτή κατανομή φόβων επεκτείνεται και στον τομέα διατροφής. Γριούλες και γεροντάκια άνω των 80 ετών έκαστος, μιλούν σε κανάλια στην κεντρική αγορά και τονίζουν ότι δεν αγοράζουν μοσχάρι μπας και μολυνθούν από την νόσο «των τρελών αγελάδων».
Ολόκληρη η χώρα πριν μερικούς μήνες κόντεψε να καταστρέψει ολόκληρο τον κλάδο εκτροφής πουλερικών χωρίς καν να υπάρχει κρούσμα της νόσου των πουλερικών στη χώρα μας και χωρίς καν να αποδεικνύεται ότι η νόσος μεταφέρεται από πτηνό σε άνθρωπο. Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι οδηγούσαν τα βράδια είτε υπό την επήρεια οινοπνεύματος, είτε χωρίς ζώνη ασφαλείας, είτε χωρίς κράνος, είτε με 180 χιλιόμετρα την ώρα στην Εθνική Οδό, χωρίς καν να υπολογίζουν σε ένα ατύχημα λες κι αυτό ήταν αδύνατο να συμβεί.

Όταν και όποτε μας συμφέρει, επικαλούμαστε νόμους που ισχύουν σε χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διαμαρτυρόμαστε τότε για καταπάτηση των δικαιωμάτων μας. Ευρώπη. Πολιτισμός. Ανάπτυξη. Κάτι ξέρουν οι λαοί αυτοί παραπάνω από εμάς. Όλα κι όλα όμως, όταν ακούμε ότι στις ίδιες χώρες ορισμένα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης δεν λειτουργούν τα βράδια κατά την διάρκεια της εβδομάδας, διότι ο κόσμος πρέπει να είναι νωρίς στο σπιτάκι του να ξεκουραστεί για να είναι παραγωγικός την επομένη εργάσιμη μέρα, ή λειτουργούν μέχρι μια συγκεκριμένη ώρα τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου για ευνόητους λόγους, δεν μας αρέσει. Αμέσως διαχωρίζουμε τη θέση μας και αποκαλούμε τους Ευρωπαίους βόρειους, ψυχρούς κι ότι δεν ξέρουν να ζήσουν και να διασκεδάσουν.

Αναρωτιέται κανείς σε ποιο βαθμό ο λαός αυτός έχει ανεπτυγμένη συνείδηση ασφάλειας, όταν ακόμα και κατά την διάρκεια προεκλογικής περιόδου, κανένας αρχηγός μικρού ή μεγάλου πολιτικού κόμματος δεν ανέφερε μέτρα προστασίας τα οποία θα έπρεπε να ληφθούν για να απαλλαγεί η χώρα από τη σημερινή μάστιγα που λέγεται τροχαίο ατύχημα. Και το χειρότερο απ’ όλα, ούτε οι πολίτες το απαίτησαν. Δυστυχώς, ως γνήσιοι Έλληνες, περιμένουμε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι, να δούμε να καίγεται στην κυριολεξία η μισή Ελλάδα, να θρηνούμε θύματα και ζημιές, να ζούμε όλοι με τον φόβο μην έλθει και η σειρά μας και μετά να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ποιος έφταιγε, ποια μέτρα έπρεπε να ληφθούν προληπτικά κ.τ.λ.

Αναρωτιέται επίσης κανείς τι θα γινόταν αν τα θύματα των 1494 νεκρών και 2056 βαριά τραυματιών του 2006 ήταν όλα θύματα μιας ημέρας ή μιας εβδομάδας. Πάλι θα αναζητούσαμε ευθύνες, θα απαιτούσαμε προληπτικά μέτρα, τα κανάλια θα παρουσίαζαν εκπομπές με συζητήσεις επί του θέματος, όπως και ατέλειωτα δελτία ειδήσεων. Οι νεκροί αυτοί και οι βαριά τραυματίες συμπεριλαμβανομένων και αυτών που έμειναν ανάπηροι, έχουν σκορπίσει πόνο, δυστυχία και ψυχολογικά προβλήματα σε τουλάχιστο δεκαπλάσιο αριθμό ανθρώπων. Και αυτός, ο ίδιος πόνος, η ίδια δυστυχία και τα ίδια ψυχολογικά προβλήματα κυρίως σε παιδιά, σκορπίζονται κάθε χρόνο με τον ίδιο περίπου αριθμό θυμάτων.

………………………

Οι ίδιοι οι Έλληνες καυχιόνται: «Δεν είμαστε εμείς Γερμανάκια για να μας βάλουν σε καλούπια». «Στη Ελλάδα ζούμε και θέλουμε να ξενυχτάμε, να διασκεδάζουμε, να πίνουμε το κρασάκι μας…...» «Στην Ελλάδα ζούμε. Όλα απαγορεύονται και όλα επιτρέπονται…» Αυτή τη συνείδηση πρέπει να αλλάξουμε, να ξεριζώσουμε να εξαλείψουμε. Ότι το να μπούμε σε ένα «καλούπι» και να τηρούμε κάποιους κανόνες ειδικά για την ασφάλειά μας, δεν είναι υποτιμητικό. Ο Έλληνας πρέπει να καταλάβει πότε θέτει όχι μόνο τη δική του ζωή σε κίνδυνο αλλά και τη ζωή των άλλων. Και απέδειξε ότι δεν είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως, φτάνει να τον εκπαιδεύσουν.

Πρώτα από όλους όμως χρειάζονται εκπαίδευση αυτοί που μας κυβερνούν. Δεν είναι δυνατόν οι εκάστοτε κυβερνώντες αυτής της χώρας να έχουν συνείδηση ασφάλειας, όταν περνώντας καθημερινά από δρόμους γεμάτους παγίδες, από λεωφόρους στις οποίες έχουν χαθεί παντελώς οι διαγραμμίσεις, δεν βλέπουν, δεν συνειδητοποιούν τον κίνδυνο και δεν ειδοποιούν οι ίδιοι για να τα διορθώσουν.
Όταν οι ίδιοι οι υπουργοί οδηγούν χωρίς ζώνη ασφαλείας, όταν ξεπερνούν το όριο ταχύτητας και όταν δεν διστάζουν να οδηγήσουν μετά από νυχτερινή τους διασκέδαση αφού πρώτα απόλαυσαν μερικά ποτηράκια κρασί. Όταν βουλευτές καταφθάνουν στη Βουλή ανά δύο σε μηχανή και χωρίς κράνος.
Όταν εσείς ο ίδιος ο Πρωθυπουργός σε επίσκεψή σας σε σχολείο της επαρχίας μετά από το γνωστό εγκληματικό σχολικό τροχαίο ατύχημα, συμπεριφερόμενος σαν γνήσιος Έλληνας εξομολογηθήκατε ότι όταν κάθεστε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου σας δεν βάζετε την ζώνη ασφαλείας.

Δεν είναι δυνατόν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός αυτής της χώρας να πιστεύει και να δηλώνει, μάλιστα μετά από τις πρόσφατες, ανεξέλεγκτες, εγκληματικές πυρκαγιές, ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα «ασφαλής», όταν γίνεται σύσταση σε Ευρωπαίους τουρίστες από τη χώρα τους να μην κάνουν τουρισμό με αυτοκίνητο στην Ελλάδα, όπως ακριβώς γίνεται σύσταση σε μας να μην τρώμε εκτός ξενοδοχείου σε ορισμένες τριτοκοσμικές χώρες. Όταν δεν υπάρχουν όχι μόνο ναυαγοσώστες αλλά ούτε καν σημαδούρες σε παραλίες ακόμα και της Αττικής όπου κολυμπούν χιλιάδες άνθρωποι.
Όπως μια μάνα που καπνίζει δεν είναι σε θέση να πείσει το παιδί της να μην καπνίσει, το ίδιο δεν πείθουν και τα μεγαλύτερα πρόστιμα για παραβάσεις των διατάξεων του Κ.Ο.Κ.

Όταν εσείς ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας αυτού του Κράτους συνειδητοποιήσετε ότι πρέπει να διαθέσετε κονδύλια για ασφαλείς δρόμους, διότι τα τροχαία είναι κατά δεύτερο λόγο αντιοικονομικά, όταν οι εκάστοτε κυβερνώντες αυτού του τόπου συνειδητοποιήσουν ότι οι διαγραμμίσεις και γενικά η οριζόντια σήμανση δεν είναι προαιρετική διακόσμηση, κάτι σαν Graffiti στο οδόστρωμα, αλλά βασικός παράγοντας για την ομαλή κυκλοφορία και αποφυγή τροχαίων ατυχημάτων, τότε και ο Έλληνας οδηγός θα γίνει καλύτερος και τα τροχαία ατυχήματα, ακόμη και αυτά που οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα θα μειωθούν. Όπως τα παιδιά πρέπει ταυτόχρονα με την σχολική τους εκπαίδευση να μεγαλώνουν σε ένα υγιές περιβάλλον για να γίνουν σωστοί άνθρωποι, το ίδιο και για να αποκτήσουμε συνείδηση οδικής ασφάλειας πρέπει να οδηγούμε σε ένα σωστό κι όχι φανταστικό περιβάλλον. Τότε και μόνο τότε θα μπορούμε και εμείς να καταταχθούμε στις καλύτερες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο αφορά τα θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα και όχι στις χειρότερες όπως είμαστε σήμερα.

…………………………

Θα τολμούσατε κύριε Πρωθυπουργέ να μπείτε σ’ ένα αυτοκίνητο του οποίου ένας μηχανισμός δεν θα λειτουργούσε σωστά και δεν θα πληρούσε κανόνες ασφαλείας; Π. χ. σ’ ένα αυτοκίνητο του οποίου τα φρένα δεν θα λειτουργούσαν σωστά; Αν είχατε να επιλέξετε μεταξύ εξόδων τα οποία θα αφορούσαν την ασφάλειά σας, της αγοράς ενός καινούριου αυτοκινήτου π.χ. και οποιωνδήποτε άλλων εξόδων, θα ανταλλάσσατε την ασφάλεια με οτιδήποτε άλλο; Σίγουρα, με τίποτε. Τότε γιατί αφήνετε 10.000.000 ανθρώπους να κυκλοφορούν σε δρόμους επικίνδυνους και δεν διαθέτετε για την συντήρησή τους και βάζετε πάντα άλλες προτεραιότητες στον προϋπολογισμό του κράτους τονίζοντας μάλιστα ότι η επιχειρηματικότητα φέρνει την Ελλάδα μπροστά; Και βέβαια η επιχειρηματικότητα φέρνει την Ελλάδα μπροστά. Αναρωτηθήκατε όμως και έχετε υπολογίσει πόσο πίσω φέρνουν την Ελλάδα τα προβλήματα που προκαλούν τα τροχαία ατυχήματα;

ΠΡΕΠΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΤΕ ΚΙ ΟΤΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΘΟΥΝ. Είναι κρίμα κι άδικο η ευημερία, η ευτυχία και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου αυτού του λαού να επέρχεται μόνο στο βαθμό που επιτρέπουν τα μέτρα που λαμβάνονται για να «καλυφθούμε» στους Ευρωπαίους Εταίρους μας. Δεν θα ‘πρεπε να μας ενδιαφέρει να λύσουμε μόνο τα προβλήματα για τα οποία μας ασκεί πίεση η Ευρωπαϊκή Ένωση και να μην μας ενδιαφέρει η πραγματική ευημερία και ασφάλεια αυτού του λαού, ενός λαού μάλιστα δύσκολου, που περιφρονεί τον κίνδυνο.

ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΕΠΕΞΕΛΘΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ Μ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΔΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΊΔΗΣΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΓΕΝΙΚΑ. Οι για σας «αρμόδιοι» έχουν επανειλημμένα αποδείξει ότι δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις ή την κατάλληλη εμπειρία και εκπαίδευση για να εφαρμόσουν μία πολιτική πρόληψης τροχαίων ατυχημάτων. Απέδειξαν ότι δεν γνωρίζουν όχι μόνο πώς να εντοπίσουν τα επικίνδυνα σημεία αλλά ούτε και πώς να χειριστούν σωστά την σήμανση και σηματοδότηση των Ελληνικών δρόμων.
ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΒΗΜΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΜΕΣΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ Ο ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΟΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΓΙΑΤΡΟ. Δεν είναι ντροπή να ζητήσουμε την βοήθεια άλλων χωρών να μας εκπαιδεύσουν σε διάφορα συστήματα ασφάλειας που πρέπει να εφαρμόζουμε σε διάφορους τομείς στη ζωή μας και κυρίως στους Ελληνικούς δρόμους. Φτάνει να θέλουμε και θα καταφέρουμε όχι μόνο να μειώσουμε κατά ένα ποσοστό τα θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα, όπως πολύ κακώς συνηθίστηκε να λέγεται αλλά να τα εκμηδενίσουμε. Όποιος υπεύθυνος χρησιμοποιεί ψυχρά τη φράση «μειώνω τον αριθμό των νεκρών και των τραυματιών», είναι καλύτερα πριν την πει να σκέφτεται πρώτα ότι σ’ αυτό τον έστω μειωμένο αριθμό μπορεί να ανήκει και ο ίδιος ή κάποιος δικός του άνθρωπος.

ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ

1) Πρώτα απ’ όλα εισηγούμαι ΝΑ ΑΝΑΘΕΣΟΥΜΕ ΣΕ ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΟΝΕΣ ΑΠΟ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ, Π. Χ. ΣΟΥΗΔΟΥΣ, ΟΛΛΑΝΔΟΥΣ Η ΑΓΓΛΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΡΙΘΜΟ ΤΡΟΧΑΙΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ, ΤΟΣΟ ΤΗΝ ΣΗΜΑΝΣΗ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ ΜΑΣ, ΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΔΗΜΟΥΣ, ΕΙΤΕ ΣΤΟ ΥΠΕΧΩΔΕ Η ΣΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ.
Κάντε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα διαγωνισμούς και παραχωρήστε την ευθύνη για το έργο αυτό σε ιδιωτικές ξένες εταιρείες που έχουν την κατάλληλη εμπειρία σ’ αυτό τον τομέα.
Μην περιμένετε να διορθωθούν τα επικίνδυνα σημεία στην Ελλάδα με τη χρονοβόρα διαδικασία που ακολουθεί ο Δημόσιος Τομέας και πάντα κατόπιν καταγγελίας. Κάντε ακριβώς ότι κάνατε για να τελειώσουν τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων γρήγορα. Και αν τότε ακολουθήθηκε μία έκτακτη πολιτική για να βγούμε ασπροπρόσωποι στη Διεθνή Κοινότητα, τώρα πρέπει να ακολουθηθεί ένα έκτακτο και γρήγορο σχέδιο για λόγους ανωτέρας βίας. Κάθε μέρα χρονοτριβής και γραφειοκρατίας στοιχίζει ότι πολυτιμότερο υπάρχει. Τη ζωή και την σωματική ακεραιότητα ανθρώπων.

…………………..

2) α) ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΚΟΜΑ ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΗ ΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΕΙΔΙΚΟΥΣ. Είναι ντροπή για τη χώρα μας να μην γίνεται ένα μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής στα παιδιά, όταν πριν από 30 χρόνια ορισμένες χώρες είχαν ήδη υιοθετήσει το μάθημα αυτό στα σχολεία. Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν καν σε πια μεριά του δρόμου πρέπει να περπατούν. Τα παιδιά πρέπει από πολύ μικρά, ακόμα και με ταινίες κινουμένων σχεδίων, να μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τα σήματα τόσο στις πινακίδες όσο και στο οδόστρωμα. Τα πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής δεν εξυπηρετούν σε τίποτα, όταν τα παιδιά διαπιστώνουν ότι οι ωραίες προς το παρόν φρεσκοβαμμένες διαβάσεις πεζών βρίσκονται μόνο εκεί. Δεν εξυπηρετούν σε τίποτα αν τα παιδιά τα επισκέπτονται μόνο μία φορά όπως επισκέπτονται ένα μουσείο ή ένα ζωολογικό κήπο.

β) ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΛΥΚΕΙΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ ΟΔΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΠΟ ΕΙΔΙΚΟΥΣ, ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΑΝΑΡΜΟΔΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΠΟΥ ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΑΝ ΕΙΔΙΚΟΙ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΜΑΚΡΑΣ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ. Σ’ αυτή την ηλικία οι έφηβοι πρέπει να διδάσκονται, να αναλύουν και να κρίνουν τα άρθρα του ισχύοντα Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Να τα συγκρίνουν με άρθρα Κωδίκων Οδικής Κυκλοφορίας άλλων χωρών. Να βλέπουν βιντεοσκοπήσεις με δρόμους άλλων χωρών με σωστή σήμανση και σηματοδότηση, για να μπορούν να κάνουν την σύγκριση με τους δικούς μας. Να μαθαίνουν ποια συστήματα απόκτησης διπλώματος οδήγησης ισχύουν σε άλλες χώρες και να τα συγκρίνουν με το δικό μας. Να παρουσιάζουν εργασίες και εισηγήσεις για μείωση των τροχαίων ατυχημάτων στην Ελλάδα. Πρέπει οι ίδιοι να πιστέψετε ότι το μάθημα αυτό δεν θα ήταν υπερβολή ούτε χάσιμο χρόνου. Υπερβολή και χάσιμο χρόνου είναι διάφορα άλλα τυποποιημένα μαθήματα τα οποία διδάσκονται άνευ λόγου και ουσίας από κακογραμμένα συγγράμματα. Γιατί τέτοιου είδους μαθήματα να θεωρούνται απαραίτητα όταν δεν θεωρούνται απαραίτητα για κάθε μαθητή του Λυκείου μερικά σεμινάρια Πρώτων Βοηθειών;

………………….

3) α) ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΠΟ ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΑΝΑΛΙΑ, ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΕΚΠΟΜΠΩΝ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΗ ΑΓΩΓΗ ΣΕ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΠΟ ΕΙΔΙΚΟΥΣ. ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΤΑΙ ΜΕΣΩ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΚΠΟΜΠΩΝ ΟΔΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ ΤΩΝ ΤΡΟΧΟΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. Να τονίζεται και να διευκρινίζεται η σημασία τόσο των πινακίδων σήμανσης όσο και των διαγραμμίσεων ή συμβόλων του οδοστρώματος. Να διδάσκεται οδική συμπεριφορά τόσο μεταξύ οδηγών όσο και μεταξύ οδηγών και πεζών. Πρέπει μέσω αυτών των εκπομπών οι Έλληνες να μαθαίνουν πώς να τηρούν διάφορα μέτρα ασφάλειας όχι μόνο στους δρόμους αλλά και σ’ άλλους τομείς και μάλιστα να απαιτούν να τους παρέχεται η ασφάλεια αυτή.

β) ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΕΝΑΡΞΗ ΕΚΠΟΜΠΩΝ ΠΟΥ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ, ΤΗΡΩΝΤΑΣ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ, ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΡΟΧΑΙΩΝ, ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ. Εκπομπές με συνεντεύξεις ανθρώπων που έχουν εμπλακεί σε διαφόρων ειδών ατυχήματα, που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα ή έμειναν ανάπηροι από ατυχήματα κυρίως τροχαία. Εκπομπές που να μας υποδεικνύουν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να τα αποφύγουμε. Θα είναι δυσάρεστες εκπομπές; Είναι καλύτερα, από το να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχουν ούτε ατυχήματα, ούτε θύματα, ούτε ανάπηροι. Είναι προτιμότερο να μαθαίνουμε και να διδασκόμαστε από τις δυσάρεστες εκπομπές, για να μπορέσουμε να αποτρέψουμε όσο γίνεται δυνατόν τη δυσάρεστη και σκληρή πραγματικότητα.

γ) (α) ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ, ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΥΠΕΧΩΔΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΡΟΧΑΙΑΣ, ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΣΕ ΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ΕΚΠΟΜΠΗ ΠΟΥ ΝΑ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΟΔΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Να γίνονται σ’ αυτή την εκπομπή συζητήσεις στις οποίες θα μπορούσαν οι τηλεθεατές να παρεμβαίνουν και να εισηγούνται ή να καταγγέλλουν τα στραβά και τα ανάποδα. Στην εκπομπή θα μπορούσαν να είναι πάντα παρόντες εκπρόσωποι των εν λόγω Υπουργείων, τόσο για να λύνουν απορίες όσο και για να δέχονται εισηγήσεις. Θα μπορούσαν να είναι καλεσμένοι υπεύθυνοι διαφόρων τμημάτων Δήμων, Περιφερειών και Νομαρχιών. Εκπρόσωποι του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών, θα μπορούσαν να διδάσκουν και να αναλύουν τον Κ.Ο.Κ. Η δε Διεύθυνση Τροχαίας να δίδασκε κυκλοφοριακή αγωγή.

γ) (β) ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΧΟΛΕΣ, ΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΟΔΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ. ΕΝ ΩΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΥΤΗ. Π. Χ. ΑΠΟ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΩΝ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΩΝ, ΤΜΗΜΑΤΩΝ Τ.Ε.Ι. ΚΑΙ Ι. Ε. Κ. ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ ΟΔΗΓΗΣΗΣ. Μάλιστα, θα μπορούσαν να βιντεοσκοπηθούν και να μεταφραστούν στην Ελληνική γλώσσα, η διδασκαλία παρόμοιων μαθημάτων από αντίστοιχες Σχολές της Σουηδίας και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών με μειωμένο αριθμό τροχαίων ατυχημάτων όσο και με άριστη σήμανση. Οι βιντεοσκοπήσεις αυτές να προβάλλονται και σε Λύκεια στα πλαίσια του μαθήματος για ανάπτυξη συνείδησης οδικής ασφάλειας.

γ) (γ) ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ΕΙΔΙΚΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΓΙΑ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΥΣ ΔΙΚΥΚΛΩΝ. Μέσω αυτών των σεμιναρίων πρέπει να εμπεδώσουν οι οδηγοί αυτών των οχημάτων, ότι δεν μπορούν, επειδή χωράνε παντού, να ελίσσονται εν μέσω αυτοκινήτων κάθε τύπου, να οδηγούν πάνω σε διαχωριστικές γραμμές και να καταπατούν βασικούς κανόνες με κίνδυνο της ζωής τους και άλλων συνανθρώπων τους.
Επίσης, μέσω αυτών των εκπομπών, οι οδηγοί αυτοκινήτων πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι οι οδηγοί δικύκλων έχουν κάθε δικαίωμα να καταλαμβάνουν ορισμένο χώρο στο δρόμο όπως ακριβώς τα αυτοκίνητα και ότι δεν επιτρέπεται να οδηγούν πλάι τους στην ίδια λωρίδα σαν να μην υπάρχουν.

δ) Να γίνει εισήγηση και παράκληση από το Υπουργείο Μεταφορών και Συγκοινωνιών στα διάφορα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια να διαθέτουν μερικά δευτερόλεπτα από τον πολύτιμο χρόνο των διαφημίσεών τους όσο και μερικά λεπτά από κάθε Δελτίο Ειδήσεων για μικρές συμβουλές του τύπου:
«Η ταχύτητα είναι η πρώτη αιτία θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων», «μην οδηγείτε όταν πίνετε», «Δέστε τη ζώνη σας», «Μην κρατάτε το παιδί στα γόνατά σας μέσα στο αυτοκίνητο», «Φορέστε το κράνος σας», «Μην αλλάζετε λωρίδα χωρίς ιδιαίτερο λόγο», «Μην σταματάτε πάνω στις διαβάσεις πεζών», (κι επειδή σχεδόν όλες έχουν σβηστεί, να υπολογίζουν που θα μπορούσαν να ήταν). «Μην παραβιάζετε το κόκκινο», «μην προσπερνάτε χωρίς ιδιαίτερο λόγο», «Κρατάτε τις αποστάσεις». «Με ταχύτητα 120 χιλιόμετρα την ώρα σε αυτοκινητόδρομο, η απόσταση από το προπορευόμενο όχημα πρέπει να είναι 70 μέτρα».

4) Γιατί δεν δημιουργεί η Διεύθυνση τροχαίας διάφορες ιστοσελίδες που να αναφέρονται σε διάφορα τροχαία και συμβουλές και διδάγματα για το τι θα μπορούσε να γίνει για να αποφευχθούν; Γιατί περιμένετε από απλούς πολίτες ή διάφορες ομάδες πολιτών οι οποίοι έχουν πια απηυδήσει και άρχισαν με δική τους πρωτοβουλία το κοινωνικό έργο που εσείς σαν κυβέρνηση έπρεπε να κάνετε;

…………………..

5) ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΕΝΑ ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΟΚΤΗΣΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΟΔΗΓΗΣΗΣ.
α) Να δημιουργηθεί ένα ενδιάμεσο στάδιο υποψήφιου οδηγού για ένα χρονικό διάστημα πριν το τελικό στάδιο απόκτησης άδειας οδήγησης, ούτως ώστε ο ασκούμενος να εξοικειωθεί με τον δρόμο και να μην πηγαίνει απευθείας σαν αρνί στη σφαγή. Δεν είναι λογικό η εξέταση του υποψήφιου οδηγού να γίνεται σε περιοχή γνωστή, στην οποία ο υποψήφιος εξασκείται από τον εκπαιδευτή του εκ των προτέρων, λες και θα οδηγεί μόνο σ’ αυτή την περιοχή. Θα μπορούσε να γίνεται μία εξέταση στην περιοχή αυτή σε ένα προκαταρκτικό στάδιο, για να πιστοποιηθούν οι γνώσεις του εξεταζομένου στη χρήση του αυτοκινήτου και αργότερα να γίνεται η κανονική εξέταση για απόκτηση άδειας οδήγησης, σε περιοχή η οποία να ανακοινώνεται στον εξεταζόμενο ακριβώς και μόνο την ώρα της εξέτασης.

β) Θα μπορούσε να αυξηθεί το όριο ηλικίας για απόκτηση οριστικής άδειας οδήγησης σταδιακά. Δηλαδή να γίνει 18 ½ για ένα-δύο χρόνια, μετά 19 για άλλα δύο 19 ½ και μετά 20. Στο ενδιάμεσο στάδιο, ο υποψήφιος ασκούμενος οδηγός θα μπορούσε να οδηγεί με συνοδηγό ένα γονέα ή ένα έμπειρο οδηγό. Ο δεκαοχτάχρονος είναι ακόμα παιδί που λόγοι άλλοι, όπως η ψήφος, τον υποχρέωσαν να γίνει ενήλικας. Σκληρό μέτρο και δύσκολο στην εφαρμογή; Δυστυχώς, δεν μπορούμε να καταπολεμήσουμε τα τροχαία ανακυκλώνοντας πρόστιμα χωρίς να λάβουμε δραστικά μέτρα.

γ) Όλες αυτές οι γνώσεις περί μηχανικής αυτοκινήτων σε τι εξυπηρετούν στο πρώτο στάδιο για να περάσει κάποιος τα θεωρητικά και να αποκτήσει άδεια οδήγησης; Μήπως όταν μας μείνει το αυτοκίνητο δεν θα καλούσαμε κάποια εταιρεία να το φτιάξει επί τόπου αν είναι κάτι απλό ή να μας το μεταφέρει σε συνεργείο; Δεν κινδυνεύει η ασφάλειά μας αν δεν φτιαχτεί αμέσως το όχημά μας. Εισηγούμαι μέρος αυτών των μαθημάτων να αντικατασταθεί με περισσότερα μαθήματα πρώτων βοηθειών και οδικής συμπεριφοράς.

δ) Θα ‘πρεπε να δίνεται περισσότερη σημασία στη θεωρητική εκπαίδευση των υποψήφιων οδηγών. Οι δε εξετάσεις σ’ αυτό το στάδιο θα ‘πρεπε να είναι πιο αυστηρές και όχι αναγνώριση τυποποιημένων απαντήσεων.

ε) Δεν επιτρέπεται να αφήνεται στην κρίση και διάθεση του εξεταστή αν θα εξετάσει τον υποψήφιο μόνο πορεία ή μόνο οπισθογωνία και στάθμευση με ελάχιστη πορεία!!!!

στ) Θα έπρεπε επίσης να αυξηθεί το όριο ηλικίας για έκδοση αδείας μοτοποδηλάτου. Δεν γίνεται παιδιά να τραυματίζονται θανάσιμα μπροστά στα μάτια άλλων παιδιών, που μένουν για πάντα με την απορία του «γιατί;» Παιδιά που καλά- καλά δεν ξέρουν την χρήση του δρόμου και που εκθέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο, διανέμοντας πίτσα και σουβλάκι, με μοναδικό σκοπό τις περισσότερες διαδρομές για μεγαλύτερο μεροκάματο. Θα μπορούσε να επιβληθεί στα διάφορα εστιατόρια που διανέμουν φαγητό να έχουν ένα οδηγό αυτοκινήτου ο οποίος να μεταφέρει το προσωπικό για διανομή.

…………………..

6) Πρέπει επιτέλους να μπει μια τάξη στο πρώην Υπουργείο Δημόσιας Τάξεως, ούτως ώστε το έργο του να έχει πραγματικά αποτελέσματα όσο αφορά τα τροχαία. Αντί αυτού, αφού δεν βρέθηκε εξιλαστήριο θύμα- υπουργός να «εκτίσει ποινή», έχει προτιμηθεί η συνένωσή του με το Υπουργείο Εσωτερικών.

α) Πρέπει να εκπαιδευτούν σωστά τα «Όργανα της τάξεως», τα οποία ενώ θα ‘πρεπε να είναι παράδειγμα προς μίμηση, μιλούν στα κινητά ενώ οδηγούν ή τσακώνονται μεταξύ τους, δεν χρησιμοποιούν ζώνη ασφαλείας, τρέχουν χωρίς λόγο πολλές φορές στο αντίθετο ρεύμα διότι έχουν άλλοθι, λες και το μοναδικό τους πρόβλημα είναι να μην έχουν ευθύνη και όχι τύψεις για τα ανυποψίαστα θύματα που θα βρεθούν μπροστά τους. Τότε η εκπαίδευση του λαού θα ήταν πιο εύκολη. Δεν είναι δυνατόν να ρωτάς νεαρό αστυνομικό, έτοιμο να ανέβει στη μηχανή, γιατί δεν βάζει το κράνος του και να σου απαντά εντελώς φυσιολογικά. «έφτιαξα το μαλλί μου τώρα και θα μου το χαλάσει» Αναρωτιέσαι τώρα ποιος φταίει. Οι γονείς του, οι εκπαιδευτές του ή κακή συνήθεια που απέκτησε λόγω Ελληνικής νοοτροπίας. Η φωτογραφία των δύο σταθμευμένων στη στροφή περιπολικών, που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, με Έλληνες αστυνομικούς να πίνουν ξέγνοιαστοι τον καφέ τους στην καφετέρια, είναι ακόμη μία ωραία ευκαιρία για να μας κουτσομπολεύουν οι ξένοι.

β) Αφού είναι αδύνατον να υπάρχει μόνιμα ένας τροχονόμος σε κάθε γειτονιά, ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ Η ΤΡΟΧΑΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΦΝΙΚΕΣ ΕΦΟΔΟΥΣ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΤ’ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ, ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ, ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΗΘΕΙΑ Η ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ Κ.Ο.Κ.
ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΞΑΦΝΙΚΕΣ ΕΦΟΔΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΑΠΟ ΚΕΝΤΡΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ, ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΖΩΗ.
Δεν είναι έξυπνο να υπάρχει περιπολικό σε μόνιμες θέσεις στις εθνικές οδούς, με αποτέλεσμα να γίνεται κοινό μυστικό σε όλους και να συμμορφώνονται μόνο στα σημεία αυτά.

γ) Πρέπει να υπάρχουν μόνιμα τροχονόμοι στις κεντρικές λεωφόρους των διαφόρων προαστίων και στις περιοχές όπου υπάρχουν Α. Ε. Ι. και Τ.Ε.Ι. Π. χ. στην περιοχή Ζωγράφου στην οποία υπάρχει Πανεπιστημιούπολη και Πολυτεχνειούπολη, που είναι ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα προάστια της Αθήνας, δεν εξυπηρετείται από μετρό και στην οποία επικρατεί κυκλοφοριακό χάος. Δεν επιτρέπεται περιοχή σαν αυτή και ειδικά η λεωφόρος Παπάγου και Ηρώων Πολυτεχνείου στις οποίες κυκλοφορούν καθημερινά μαθητές και φοιτητές και στις οποίες παραβιάζεται κατά πολύ το όριο ταχύτητας με αποτέλεσμα συχνά τροχαία ατυχήματα με θύματα νέα παιδιά, να μην ελέγχονται καθημερινά από αστυνομικό ή τροχονόμο.

δ) Ελικόπτερα πρέπει να περιπολούν, όχι μόνο τις ημέρες των μεγάλων εξόδων στις εθνικές οδούς και στις περιοχές όπου πήγαν για να γιορτάσουν το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα οι πολιτικοί μας με τις οικογένειές τους, αλλά και κάθε Σαββατοκύριακο, τόσο σε επαρχιακούς δρόμους όσο και στην Αττική, ακόμη και τα βράδια στην Αθήνα και τα προάστια και όχι μόνο για να καταγράφουν την κίνηση και να διευκολύνουν τη κυκλοφορία, αλλά και για να ειδοποιούν τα περιπολικά για τις επικίνδυνες παραβάσεις ούτως ώστε να εξασφαλίζεται στον μέγιστο βαθμό η ασφάλεια των πολιτών.

ε) Να τοποθετηθούν κάμερες της τροχαίας σε όλα τα οδικά δίκτυα, ακόμα και σε επικίνδυνα σημεία των επαρχιακών δρόμων, προαστίων και γειτονιών και όποιος επιθυμεί να προστατεύσει τα «προσωπικά του δεδομένα» να μην παρανομεί για να μην τα βγάζει μόνος του σε δημόσια θέα.

…………………

7) ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΜΕΝΟ ΟΡΙΟ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΙΒΑΤΗΓΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ 130 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ 110 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΟΔΟΥΣ ΤΑΧΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Στην περίπτωση που ένας απλός πολίτης παραπονιέται σε «υπεύθυνους» για επικίνδυνα σημεία και δρόμους χωρίς διαγραμμίσεις, η δικαιολογία είναι ότι «δεν είμαστε και Σουηδία» και ότι το Ελληνικό Κράτος δεν μπορεί να διαθέσει τόσα λεφτά όσα χρειάζονται για την συντήρηση των δρόμων μας. Μπράβο στο Ελληνικού κράτος για τις επιλογές του. Αφού όμως είναι έτσι, τότε τι στο καλό προσαρμόζετε τις ταχύτητες ξενόφερτων Κ.Ο.Κ. σε Ελληνικούς κακοφτιαγμένους δρόμους στέλλοντας από αμάθεια και προχειρότητα κόσμο στη καταστροφή; Ένα κόσμο του οποίου οι οδηγοί θεωρούν ότι μπορούν πάντα να οδηγούν με 50-80 χιλιόμετρα την ώρα περισσότερα από ότι αναγράφεται στις πινακίδες των αυτοκινητόδρομων;

8) ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ 82% ΤΩΝ ΤΡΟΧΑΙΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ. Η μικρότερη ταχύτητα με την οποία θα κινούνται τα τροχοφόρα, θα προλαμβάνει πολλά ατυχήματα. Θα αργοπορούμε στις δουλειές μας; Ε, ας αργοπορούμε: «Κάλλιο αργά παρά ποτέ». Υπάρχει και το ενδεχόμενο να φτάνουμε και πιο γρήγορα όταν δεν γίνεται συμφόρηση. Στο κάτω-κάτω «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας των αυτοκινήτων στις κατοικημένες περιοχές το οποίο ορίζεται στο άρθρο 20 του Κ.Ο.Κ. σε 50 χιλιόμετρα την ώρα, είναι απαράδεκτο και δανεισμένο κι αυτό από ξένους Κ.Ο.Κ. Δανεισμένο από χώρες στις οποίες το κράτος είναι κράτος πρόνοιας κι’ έχει προβλέψει σε κάθε κατοικημένη περιοχή πεζοδρόμια για τους πεζούς. Χώρες των οποίων οι εκάστοτε κυβερνώντες σέβονται τη ζωή των συνανθρώπων τους και οι οποίοι στον προϋπολογισμό τους πρωταρχική μέριμνα είναι η ασφάλεια και ο πολιτισμός. Χώρες στις οποίες οι άνθρωποι δεν θεωρούν πολιτισμό μόνο τη δημιουργία Γυάλινων Υπερμοντέρνων Μουσείων για σκοπούς επίδειξης και είσπραξης.
Ο πληθυσμός και τα τροχοφόρα στις πόλεις έχουν αυξηθεί. Οι δρόμοι μας είναι επικίνδυνοι. Πεζοδρόμια δεν υπάρχουν. Το όριο ταχύτητας πρέπει να προσαρμοστεί σύμφωνα με την Ελληνική πραγματικότητα. Περιοχές μάλιστα με σχολεία, φροντιστήρια, καφετέριες, εκκλησίες κ.τ.λ. να χαρακτηριστούν σαν περιοχές «ήπιας κυκλοφορίας» με ανώτατο όριο ταχύτητας 20 χιλιόμετρα την ώρα, όπως προβλέπεται από τον Κ.Ο.Κ..

……………..……………….

9) ΝΑ ΘΕΣΠΙΣΤΟΥΝ ΝΟΜΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΩΡΑΡΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΝΥΧΤΕΡΙΝΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ. ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΗΛΙΚΙΕΣ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΤΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΣΕΡΒΙΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΥΤΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΑΝΗΚΟΥΝ.

10) ΤΟ 0,25 mg ΑΝΑ ΛΙΤΡΟ ΕΚΠΕΜΠΟΜΕΝΟΥ ΑΕΡΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΜΕΝΑ ΟΡΙΑ ΑΛΚΟΟΛ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ ΟΔΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΥΝ ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΕ ΤΡΙΑ ΠΟΤΗΡΑΚΙΑ ΚΡΑΣΙΟΥ Η ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΜΠΥΡΑΣ 500g ΝΑ ΜΕΙΩΘΟΥΝ. Υπάρχουν χώρες στις οποίες ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας απαγορεύει εντελώς τη χρήση αλκοόλ στους οδηγούς ή απαγορεύει εντελώς την χρήση αλκοόλ στους νέους οδηγούς για ένα ή περισσότερα χρόνια. Σ’ εμάς ποίοι αλήθεια είναι οι «νέοι οδηγοί»; Και γιατί παρακαλώ με τρία ποτηράκια κρασί δεν μειώνονται τα αντανακλαστικά σε ανθρώπους που δεν είναι συνηθισμένοι να πίνουν ή όταν η οδήγηση γίνεται μετά από κούραση ή από ξενύχτι και κατά τις πρωινές ώρες;

…..……………………..

11) Να συσταθεί στη Βουλή ειδική διακομματική επιτροπή η οποία να ασχολείται μόνιμα με θέματα τροχαίων ατυχημάτων και οδικής ασφάλειας.

12) ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΤΕΙ ΣΕ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΔΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ. Ο σημερινός του τίτλος είναι ακόμη ένα παράδειγμα μη ανεπτυγμένης συνείδησης ασφάλειας των εκάστοτε κυβερνώντων. Οι δε ονομασίες διαφόρων τμημάτων του αναφερόμενες σε οδική ασφάλεια, είναι παραπλανητικές εν σχέση με το αντικείμενο των συγκεκριμένων τμημάτων.

13) ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΤΜΗΜΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ, ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΘΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΝΑ «ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ» ΣΕ ΠΟΙΑΝΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΗΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ ΕΜΠΙΠΤΕΙ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ, ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΝΑ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΚΑΙ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ ΕΝΤΟΣ ΕΥΛΟΓΟΥ ΧΡΟΝΙΚΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ. Δεν επιτρέπεται άλλοι δρόμοι να ανήκουν στο ΥΠΕΧΩΔΕ, άλλοι στις Νομαρχίες και άλλοι στους Δήμους, χωρίς να υπάρχει στην πράξη ένας κρατικός φορέας ο οποίος να δέχεται τις καταγγελίες για επικίνδυνα σημεία στους δρόμους, σε οποιονδήποτε οργανισμό ή υπουργείο και αν ανήκει η συντήρησή τους, σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας και αν βρίσκονται.

14) ΣΤΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΔΕ ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΔΡΟΜΩΝ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ Η ΣΟΒΑΡΑ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ, για τα οποία η Τροχαία ειδοποιείται επανειλημμένα, για τα οποία απελπισμένος κόσμος μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά βγαίνει στα κανάλια για να ακουστεί, δεν είναι λογικό ούτε ηθικό να τηρείται μία γραφειοκρατική και χρονοβόρα διαδικασία μέχρι να βρεθεί μία λύση. ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ, ΝΑ ΣΥΣΤΗΝΕΤΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΜΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Η ΟΠΟΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΝΤΟΣ ΟΛΙΓΩΝ ΩΡΩΝ ΑΥΤΟΨΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ, ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ «ΤΑΧΕΙΑΣ ΒΙΟΨΙΑΣ» Η ΟΠΟΙΑ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΜΙΑ ΠΡΟΧΕΙΡΗ ΛΥΣΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΘΡΗΝΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ.

Οι Έλληνες πρέπει να μάθουν να καταγγέλλουν δια της μεθόδου του εξοστρακισμού όσους δεν τηρούν τα μέτρα ασφάλειας, είτε αυτά αφορούν το δρόμο είτε άλλο τομέα. Να πιστέψουν ότι οι καταγγελίες γίνονται όχι εκδικητικά, αλλά για το γενικότερο συμφέρον. Για να μπορέσουν όμως να καταγγείλουν, πρέπει πρώτα οι ίδιοι να έχουν αντίληψη για το τι είναι ασφαλές και τι όχι. Δεν μπορούμε να βλέπουμε ημιφορτηγά με φορτίο που να υπερβαίνει κατά το τριπλάσιο το κανονικό τους ύψος και να μένουμε με τα χέρια δεμένα. Ούτε κάποιο οδηγό που να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και να μην παίρνουμε αμέσως την τροχαία για να τον σταματήσει δικαιολογώντας την απάθειά μας με αρνητικές σκέψεις όπως: «Εγώ θα σώσω την Ελλάδα;» ή «Δεν διορθωνόμαστε με τίποτα.» Διορθωνόμαστε. Και μπορούμε και πρέπει να σώσουμε την Ελλάδα. Διότι εδώ ζούμε και εδώ θα ζήσουν τα παιδιά μας. Φτάνει να θέλουμε να συνεργαστούμε κυβερνώντες και κυβερνώμενοι.

………………………

15) ΜΕΓΙΣΤΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ «ΤΡΟΧΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ» ΟΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ ΑΛΥΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣΤΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΦΟΡΕΩΝ. Κωμικοτραγικό παράδειγμα το σκάψιμο των δρόμων. Πρώτα μας ταλαιπωρεί η ΕΥΔΑΠ σκάβοντας για μήνες τους δρόμους. Μόλις τελειώσει και με ανακούφιση βλέπει κανείς να γίνεται καινούρια ασφαλτόστρωση, ξαφνικά αρχίζει να σκάβει στα ίδια ακριβώς σημεία η Δ.Ε.Η. Μόλις πάλι με ανακούφιση βλέπεις να πλακοστρώνεται το πεζοδρόμιο, αρχίζει ο Ο.Τ.Ε, μετά το ΥΠΕΧΩΔΕ. Αναρωτιέται κανείς αν αυτό είναι μία καινούρια μέθοδος οικονομίας όσο αφορά τα έξοδα και τα κονδύλια που χρειάζονται για να γίνουν αυτά τα έργα. Ποιος να ευθύνεται για αυτό αν δεν ευθύνεται ο ίδιος ο Πρωθυπουργός;

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ ΦΟΡΕΩΝ, ΤΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΩΝ ΤΡΟΧΑΙΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΠΉΧΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΦΟΡΕΑΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗ ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΚΑΙ
ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΤΡΟΧΑΙΩΝ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ. Ο φορέας Συντονισμού θα πρέπει να συντονίζει το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Εσωτερικών, το Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών, το ΥΠΕΧΩΔΕ, τις Νομαρχίες, τις Περιφέρειες, τους Δήμους, ακόμη και το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Θα πρέπει να έχει την γενική εποπτεία της σήμανσης και σηματοδότησης των δρόμων ολόκληρης της επικράτειας. Να ασκεί αυτεπάγγελτα ελεγκτική αρμοδιότητα όπως και να μπορεί να επιβάλλει αυτεπάγγελτα ποινές στους διάφορους εμπλεκόμενους φορείς και να έχει την τελική ευθύνη όσο αφορά τα μέτρα ασφάλειας που θα ‘πρεπε να έχουν τηρηθεί. Θα πρέπει να ενημερώνεται για τα προγράμματα διάφορων Ερευνητικών Κέντρων, τα διάφορα πορίσματα από διάφορους οργανισμούς, μελέτες Συγκοινωνιολόγων, να ασχολείται με εκπαιδευτικά προγράμματα, σεμινάρια κ. τ. λ. Να συνεργάζεται επίσης με ιδιωτικούς και μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς για την καταστολή των τροχαίων ατυχημάτων.

……………………….

16) ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΧΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ. Ο κάθε πολίτης θα μπορούσε να καταγγέλλει σ’ αυτή την Αρχή οτιδήποτε θα μπορούσε να απειλεί την ζωή και την σωματική του ακεραιότητα. Επικίνδυνες λακκούβες στους δρόμους, ετοιμόρροπα μπαλκόνια, ακάλυπτα χαντάκια, πεζοδρόμια με κατεστραμμένες πλάκες κ.τ.λ. Θα μπορούσε το αντικείμενο αυτής της Αρχής να επεκταθεί και σε κινδύνους που απειλούν την σωματική μας ακεραιότητα λόγω μη επαρκούς σήμανσης στους δρόμους μας.

17) ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΗΜΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ. ΤΜΗΜΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΤΑΡΤΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, το οποίο να συντονίζει τις ενέργειες κάθε τμήματος και να ελέγχει αν πληρούνται τα μέτρα ασφάλειας. Το τμήμα αυτό να είναι υποχρεωμένο να λογοδοτεί κατά τακτά χρονικά διαστήματα στον εποπτεύοντα συντονιστικό φορέα.
Οι Δήμοι να βαθμολογούνται και να βραβεύονται. Να κερδίζουν βαθμούς για την καλή τους επίδοση αλλά και να χάνουν βαθμούς όταν δεν φροντίζουν να εφαρμόζονται διάφορα μέτρα ασφάλειας στο Δήμο τους. Αυτό θα είναι ένα κίνητρο για να υποχρεώνονται να έχουν και σωστή σήμανση και τα δένδρα τους να κλαδεύουν και τις τρύπες που ανοίγουν στους δρόμους και τα πεζοδρόμια να καλύπτουν και τις παραλίες τους να φροντίζουν.
Θα μπορούσε αντίστοιχα να επιβάλλεται σ’ αυτούς πρόστιμο από τον αρμόδιο συντονιστικό φορέα σε περίπτωση που δεν τηρούν τις προϋποθέσεις για την ασφάλεια των πολιτών.

18) ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΟΥΝ ΣΧΟΛΕΣ ΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΜΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ, ΕΙΤΕ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΙΤΕ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ κ.τ.λ.
Στο Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στα πλαίσια του προγράμματος Συμπληρωματικής εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, να δημιουργηθεί πρόγραμμα με αντικείμενο «οδική ασφάλεια» ή «πρόληψη τροχαίων ατυχημάτων» Το πρόγραμμα θα μπορούσαν να το παρακολουθήσουν εργαζόμενοι σε διάφορους Δήμους.

……………………

19) Να γίνει άρση της Υπουργικής απόφασης η οποία καταργεί ουσιαστικά τα σαμαράκια. Ο συντονιστικός φορέας να ελέγχει αν οι διάφοροι Δήμοι τηρούν τις νόμιμες προϋποθέσεις για την τοποθέτησή τους ούτως ώστε να μην είναι επικίνδυνα. ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΟΥΝ ΣΑΜΑΡΑΚΙΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΡΟΥΝ ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ. Γιατί να μην ακολουθήσουμε το σύστημα των Αυστραλών; Οι Αυστραλοί, αφού συνειδητοποίησαν τόσο τον αριθμό όσο και το ετήσιο κόστος των τροχαίων, αποφάσισαν να τοποθετήσουν σαμαράκια ακόμη και σε κεντρικούς δρόμους των μεγαλουπόλεών τους, καταφέρνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο να μηδενίσουν το ποσοστό των θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων. Τέτοια μέτρα παίρνουν οι κυβερνήσεις για να πετύχουν ένα σκοπό.
Είναι άδικο, και απαράδεκτο να μην προσπαθήσουμε να επιβάλουμε κάτι που σε άλλη χώρα ενήργησε θετικά. Όπου είναι αδύνατον να μπουν σαμαράκια, να γίνουν στο οδόστρωμα πάλι ειδικές διαμορφώσεις ούτως ώστε οι οδηγοί να μειώνουν ταχύτητα. Στενώσεις οδοστρώματος με επεκτάσεις των πεζοδρομίων, κεντρικές νησίδες, εφαρμογή τραχείας επιφάνειας του οδοστρώματος κυρίως σε κατηφορικούς δρόμους κ.τ.λ.

20) α) ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΟΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΤΟΥ STOP, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ STOP.

β) ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΣΗΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ, ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙΤΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟ ΟΔΟΣΤΡΩΜΑ, Η ΝΑ ΑΝΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΟ STOP, όπως στην Μ. Βρετανία και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες και όπως προβλέπεται από το άρθρο 5 παράγραφος 4 (α) του Ελληνικού Κ.Ο.Κ. ούτως ώστε να συνειδητοποιεί πιο εύκολα ο οδηγός ότι πρέπει να σταματήσει.

γ) ΑΝΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ STOP ΣΤΟ ΟΔΟΣΤΡΩΜΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΤΟΥ STOP ΓΙΑ ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΡΑΜ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΕΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ.

δ) Επίσης, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΕΙΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΓΡΑΜΜΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ.

ε) Τα αυτοκίνητα στις γειτονιές των πυκνοκατοικημένων περιοχών είναι τόσο άτσαλα σταθμευμένα, οι πολυκατοικίες τόσο ασφυκτικά χτισμένες η μία κοντά στην άλλη, που οδηγώντας δεν μπορείς να διακρίνεις πολλές φορές αν υπάρχει διασταύρωση ή αν ο δρόμος συνεχίζεται. ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΕΙ ΣΤΟ ΟΔΟΣΤΡΩΜΑ ΑΣΠΡΗ ΓΡΑΜΜΗ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕΤΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΔΡΟΜΟ, ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ Ο ΟΔΗΓΟΣ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΘΕΙ.

21) ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΑΧΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ, ΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΕΣ ΜΠΑΡΕΣ, Η ΔΙΑΓΡΑΜΜΙΣΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΩΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ ΟΧΗΜΑΤΩΝ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΙΑΖΩΜΑ ΠΟΥ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΔΥΟ ΟΔΟΣΤΡΩΜΑΤΑ ΝΑ ΕΠΕΚΤΑΘΕΙ. Σε τέτοιου είδους σημεία, η μπογιά της διαγράμμισης πρέπει να είναι πολύ καλής ποιότητας και να συντηρείται πολύ συχνά ούτως ώστε να είναι πάντα ευδιάκριτη. Να τοποθετούνται περιμετρικά αυτών των διαγραμμίσεων ανακλαστήρες οδοστρώματος, κοινώς μάτια γάτας. Στην αρχή του διαζώματος θα πρέπει να τοποθετείται ένας μικρός φάρος, όπως υπάρχει σε τέτοιου είδους σημεία στη Μ. Βρετανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ούτως ώστε το διαχωριστικό διάζωμα να είναι ευδιάκριτο τα βράδια, σε περιπτώσεις ομίχλης, βροχής και άλλων κακών καιρικών συνθηκών.
Επίσης στο σημείο που χωρίζονται τα δύο οδοστρώματα μπορούν να τοποθετηθούν πλαστικοί προστατευτικοί δείκτες κατεύθυνσης οχημάτων (κοινώς λοχίες ή mouchoir) όπως υπάρχουν σε τέτοιου είδους σημεία στην Αττική Οδό.

22) α) Στις μεγαλουπόλεις μας τις πνιγμένες στο τσιμέντο και στις πολυκατοικίες, ΤΑ ΦΑΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΜΕΓΕΘΟΣ. Μοιάζουν με στενό κοντό παντελόνι σε μεγαλόσωμο κύριο. Πολλές φορές δεν φαίνονται. Μάλιστα τα Χριστούγεννα και το Πάσχα χάνει κανείς την αίσθηση για το πού υπάρχουν διακοσμητικά λαμπάκια, Άγιοι Βασίληδες, κόκκινα αυγουλάκια, λαγουδάκια και που φωτεινή σηματοδότηση. Να αντικατασταθούν με μεγαλύτερα όπως είναι σε πολλές άλλες Ευρωπαϊκές και μη χώρες. Το πορτοκαλί φανάρι το οποίο οι Έλληνες έχουν πολύ παρεξηγήσει και αντί να σταματούν συνεχίζουν να προχωρούν και μάλιστα επιταχύνοντας, να ανάβει όχι μόνο πριν από το κόκκινο, αλλά και πριν από το πράσινο, ούτως ώστε οι οδηγοί να προετοιμάζονται και να μην ξεκινούν απότομα. (όπως στην Μ. Βρετανία, Κύπρο, Αυστραλία Αφρική κ.τ.λ.)

β) Σε πολλά σημεία, σε δρόμους μίας κατεύθυνσης με δύο ή και τρεις λωρίδες κυκλοφορίας, η φωτεινή σηματοδότηση είναι λανθασμένη και μπερδεύει τον οδηγό. Το πράσινο βέλος της φωτεινής σηματοδότησης το οποίο δείχνει ότι δικαιούται ή όχι ο οδηγός να στρίψει αριστερά, δεν μπορεί να βρίσκεται και στην δεξιά πλευρά του δρόμου αλλά μόνο στην αριστερή. Ο οδηγός, κατευθυνόμενος από τις διαγραμμίσεις που υποτίθεται θα έπρεπε να υπάρχουν στο οδόστρωμα, θα ‘πρεπε ήδη να βρίσκεται στην αριστερή λωρίδα και η προσοχή του θα ‘πρεπε να είναι στο βέλος που βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Το πράσινο βέλος στην δεξιά πλευρά του δρόμου και το οποίο δείχνει ότι δικαιούται ή όχι ο οδηγός να στρίψει αριστερά, μόνο σύγχυση μπορεί να φέρει στους οδηγούς οι οποίοι βρίσκονται στη μεσαία ή δεξιά λωρίδα. Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα. Ένα βέλος φωτεινής σηματοδότησης το οποίο δείχνει πότε μπορεί ο οδηγός να στρίψει ή όχι δεξιά, είναι επικίνδυνο να βρίσκεται στη αριστερή πλευρά του δρόμου.

23) Ορισμένες μεγάλες διασταυρώσεις πολλών δρόμων γίνονται επικίνδυνες είτε σ’ αυτές υπάρχει ή όχι φωτεινή σηματοδότηση. Η ανακατωσούρα που γίνεται σ’ αυτές είναι μόνο Ελληνικό και Γαλλικό προνόμιο. Γιατί δεν ακολουθούμε το σύστημα των Άγγλων που ακόμα και μέσα στις γειτονιές, σε πόλεις αλλά και σε χωριά, ΣΕ ΜΙΚΡΕΣ Η ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΕΙΣ ΠΟΛΛΩΝ ΔΡΟΜΩΝ, ΜΕ Η ΧΩΡΙΣ ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ, ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ROUND ABOUT (ΚΥΚΛΙΚΟΙ ΚΟΜΒΟΙ) Η ΤΑ CIRCUSES. Απλοί κύκλοι διαγραμμισμένοι στην άσφαλτο στους οποίους δεν μπορεί να εισέλθει το όχημα…….Διευκολύνουν αφάνταστα, αποφεύγεται το κυκλοφοριακό κομφούζιο και παρέχουν ασφάλεια.

24) ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΚΑΘΕ ΔΡΟΜΟΥ, ΜΙΚΡΟΥ Η ΜΕΓΑΛΟΥ, ΛΕΩΦΟΡΟΥ Η ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ, ΝΑ ΑΝΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΑΠΟ ΤΟΣΟ ΕΩΣ ΤΟΣΟ, ΔΙΟΤΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΑΠΟΣΠΑΤΑΙ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΩΝ ΟΔΗΓΩΝ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ. Δεν επιτρέπεται να μπαίνεις σε μεγάλο δρόμο από πάροδο και να μην γνωρίζεις που βρίσκεσαι διότι το όνομα του δρόμου αναγραφόταν μόνο στην αρχή του. Επίσης σε κάθε κτίριο να αναγράφεται ο αριθμός για τους ίδιους λόγους. Θα ‘πρεπε μάλιστα να επιβάλλεται πρόστιμο στους ιδιοκτήτες κάθε κτιρίου στην είσοδο του οποίου δεν αναγράφεται ο αριθμός.

Δεν μπορεί στη ίδια λεωφόρο να υπάρχουν διπλοί αριθμοί . Π. χ. στη λεωφόρο Κηφισίας υπάρχουν 2-3 ή και περισσότερα κτίρια με τον ίδιο αριθμό, με δικαιολογία ότι ανήκουν σε διαφορετικό Δήμο. Ο κάθε πολίτης που οδηγεί και ψάχνει ένα αριθμό μέσα στον ίδιο δρόμο, δεν είναι ταχυδρόμος για να ξέρει κάθε φορά σε ποιόν Δήμο βρίσκεται. Όση περισσότερη ώρα μπορεί να περιπλανάται κάποιος βλέποντας τις εισόδους των πολυκατοικιών, τόσο περισσότερος κίνδυνος υπάρχει να προκαλέσει ατύχημα.

……….……………..

25) ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ Σ’ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΙΝΑΚΙΔΩΝ ΣΗΜΑΝΣΗΣ. Να επιβάλλεται όχι μόνο πρόστιμο στις επωνυμίες των εταιριών οι οποίες διαφημίζονται, αλλά και ανάθεση καθαρισμού των πινακίδων από αυτές, ούτως ώστε οι διάφοροι να προσέχουν που πηγαίνουν τα διαφημιστικά τους.

ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΘΟΥΝ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ.
Να γίνουν εκστρατείες κοπής των φουντωτών δένδρων που κρύβουν τις πινακίδες σήμανσης. Εκστρατείες τοποθέτησης οριογραμμής οδοστρώματος παντού ειδικότερα στις ορεινές περιοχές.
ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΣΤΡΟΦΗ ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΟΥΝ ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΒΕΛΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΠΟΥ ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ, ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ Η ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ.

26) ΓΙΑ ΧΡΗΣΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΠΟΔΗΛΑΤΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΕΙΔΙΚΗ ΑΔΕΙΑ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ όσο αφορά π.χ. τη σήμανση και γενικά τη χρήση του δρόμου. Θα ‘πρεπε να υπάρχει όριο ηλικίας για χρήση απλού ποδηλάτου στο δρόμο. Δεν είναι δυνατόν να οδηγεί παιδί 8-12 ετών σε κεντρικό δρόμο και να περνά απαρατήρητο επειδή κάποιοι δεν μπορούν ακόμα να συνειδητοποιήσουν ότι ζούμε σε άλλο αιώνα και κάτω από άλλες συνθήκες.

27) ΟΙ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΑΣΥΡΜΑΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Η ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΝΟΙΚΤΗΣ ΑΚΡΟΑΣΗΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΘΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΟΔΗΓΗΣΗΣ. Επειδή κάποιοι έχουν συμφέρον και προσπάθησαν να μας πείσουν ότι τα ανθρώπινα αντανακλαστικά λειτουργούν στο ακέραιο φτάνει να μη χρησιμοποιούμε τα χέρια μας, εμείς γιατί πιστέψαμε; Είναι ποτέ δυνατόν να μην αποσπάται η προσοχή του κάθε δικηγόρου, επιχειρηματία, ή λογιστή κ.τ.λ. όταν προσπαθεί να λύσει τις διάφορες υποθέσεις του μιλώντας στο κινητό οδηγώντας και κερδίζοντας χρόνο μέχρι να φτάσει στο γραφείο του;

Επίσης πρέπει ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΝΕ ΜΟΥΣΙΚΗ Η ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΜΕ HEAD PHONES ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ. Δεν γίνεται το παιδί να διασταυρώνει τον δρόμο και να πιστεύουμε ότι τα αντανακλαστικά του λειτουργούν 100% όταν αυτό βρίσκεται στον κόσμο του.

28) Θα ‘πρεπε να απαγορευτούν οι διαφημίσεις που προβάλλουν την ταχύτητα την οποία μπορεί να αναπτύξει ένα μοντέλο αυτοκινήτου και οι οποίες φουσκώνουν τα μυαλά κυρίως των νέων. Μάλιστα ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΗ, ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΣΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ κ.τ.λ. ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ Θα ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΝΑΓΡΑΦΕΤΑΙ: «Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ». Όπως ακριβώς αναγράφεται στις διαφημίσεις των τσιγάρων «Το κάπνισμα βλάφτει σοβαρά την υγεία».

29) ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΗΡΗΣΗΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΜΟΝΤΕΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ. Αν κάποιος οδηγεί ένα αυτοκίνητο μέσα στο οποίο είναι στην κυριολεξία βυθισμένος και σ’ του οποίου τον καθρέφτη αντί να βλέπει τον δρόμο πίσω βλέπει τον ουρανό ή τις κορυφές των δένδρων, είναι αμφίβολο αν οι διερχόμενοι πεζοί ή οδηγοί είναι ασφαλείς, όταν αυτό το όχημα βγαίνει π. χ. με όπισθεν σε πεζοδρόμιο από μαγαζί πυκνοκατοικημένης περιοχής το οποίο μετατράπηκε σε χώρο στάθμευσης. Ο προειδοποιητικός ήχος ίσως δεν είναι αρκετός για όλες τις περιπτώσεις. Οι κατασκευαστές των σύγχρονων μοντέλων αυτοκινήτων ίσως δεν πρόβλεψαν το είδος και τις συνήθειες των πυκνοκατοικημένων μας πόλεων.

………………………

30) ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ ΟΙ ΠΕΖΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ.

ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΔΕΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥΣ ΞΕΣΗΚΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΠΛΑΚΕΣ καθιστώντας τις όχι μόνο επικίνδυνες αλλά υποχρεώνουν τους πεζούς να περπατούν στο δρόμο.

ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΑ Β. ΠΡΟΑΣΤΙΑ και μάλιστα χωρίς να έχουν ένα προειδοποιητικό σήμα, μια φωσφορίζουσα ταινία. Καταντήσαμε στην κυριολεξία γελοίοι με την προστασία του πρασίνου. Κάθε καλοκαίρι καίγονται χιλιάδες στρέμματα από τα δάση μας, τα οποία πολλές φορές θα μπορούσαν να σωθούν αν εφαρμοζόταν μία καλή προληπτική πολιτική, ενώ προστατεύουμε 5-10 γέρικα και γεμάτα κάμπιες πεύκα που δημιουργούν πρόβλημα στη μέση των δρόμων και είναι κίνδυνος για τους οδηγούς.

31) ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΜΕ ΕΠΙΤΟΠΙΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΑ ΕΤΟΙΜΟΡΡΟΠΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ κ.τ.λ. ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΝΑ ΣΥΜΜΟΡΦΩΘΟΥΝ.

32) ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΤΩΝ ΜΠΑΛΚΟΝΙΩΝ ΤΩΝ ΗΜΙΩΡΟΦΩΝ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΑΛΙΩΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΩΝ ΠΟΥ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΕΛΕΥΣΗ ΠΕΖΩΝ ΣΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ.

33) ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΥΠΟΓΕΙΕΣ ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ Η ΡΑΜΠΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΠΑΓΙΔΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ, ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΚΙΤΡΙΝΗ ΦΩΣΦΟΡΙΖΟΥΣΑ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΑΚΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ.

34) ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΑΔΕΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΥΠΟΓΕΙΟ Η ΗΜΙΥΠΟΓΕΙΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΣΕ ΧΩΡΟ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ ΣΤΙΣ ΠΥΚΝΟΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ και ειδικότερα στις περιοχές όπου τα πεζοδρόμια χρησιμοποιούνται καθημερινά από παιδιά. Να γίνει δε ειδική διαγράμμιση με κίτρινες γραμμές στα πεζοδρόμια στα οποία βγαίνουν αυτοκίνητα από χώρους στάθμευσης.

35) ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΩΝΙΑΚΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΙΣΟΔΟΥΣ ΓΙΑ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΜΙΑ, ούτως ώστε να μην καλύπτει με ιδιωτικούς χώρους στάθμευσης το χώρο που καταλαμβάνει τόσο το μήκος της όσο και το πλάτος της.

………………………..

Ζούμε στον 21ο αιώνα και όμως στην Ελλάδα δεν έχουν καθοριστεί ακόμη οι χρήσεις γης. Ισχύει ένας παράλογος άγραφος νόμος, ο οποίος ωθεί και εθίζει τον πολίτη στην παρανομία. Από την μια το κράτος διατυμπανίζει την αποκέντρωση και από την άλλη δεν καθορίζει τις οικιστικές περιοχές. Αποτέλεσμα, το λάθος που έγινε με τις ήδη ακατάστατες, επικίνδυνες και απάνθρωπες πόλεις να διαιωνίζεται.
Στη γειτονική μας Βουλγαρία που μόλις πρόσφατα έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι καθορισμένες οι χρήσεις γης, υπάρχει Κτηματολόγιο, και με το που παίρνει ένας πολίτης άδεια οικοδομής έχει εξασφαλισμένο πεζοδρόμιο, παροχή νερού, τηλεφώνου και ηλεκτρικού ρεύματος υπογείως παρακαλώ. Τι στο καλό συμβαίνει με εμάς και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα δάση μας από τα ρέματα και τα οικόπεδα; Γιατί στην ευχή, μας αρέσει να λειτουργούμε ανάποδα; Πρώτα χτίζουμε παράνομα και δημιουργούμε ακατάλληλες και επικίνδυνες πόλεις χωρίς προδιαγραφές, με μονοπάτια αντί για δρόμους, χωρίς πεζοδρόμια και χωρίς χώρους για στάθμευση. Μετά, όταν πλημμυρίσουμε ανακαλύπτουμε τα ρέματα. Αργότερα, θυμόμαστε ότι δεν έχουμε όχι μόνο που να παρκάρουμε αλλά και που να κυκλοφορήσουμε. Συσκεπτόμαστε και αφού πρώτα αποφασίσουμε ποιών φτωχών τις παράγκες θα κατεδαφίσουμε, εγκρίνουμε κονδύλια και αρχίζουμε να τρυπάμε για διάφορες διεξόδους κυκλοφορίας όπως και για υπόγειους χώρους στάθμευσης. Ίσως αυτή είναι μία καλή μέθοδος για να καταλαγιάζουν προσωρινά τα πνεύματα μέχρι τις επόμενες εκλογές. Να δημιουργούμε έργα και έξοδα μέχρι να αποφασίσουμε ποιες αεροφωτογραφίες θα ληφθούν υπ’ όψιν. Του 1940 ή του 1975. Ίσως πάλι να είναι και αυτό μέρος της καλής οικονομικής διαχείρισης του κράτους.

36) ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΧΡΗΣΕΙΣ ΓΗΣ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ. ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΥΡΟΜΑΝΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΠΕΔΟΦΑΓΟΥΣ και κάθε λογής διεστραμμένο που βάζοντας πάνω απ’ όλα το προσωπικό του συμφέρον δεν διστάζει να καταστρέφει όχι μόνο περιουσίες, αλλά και ζωές. ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΟ ΧΡΗΣΕΩΣ ΓΗΣ ΘΑ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΝΕΑ ΧΩΡΙΑ ΜΕ ΚΑΛΗ ΡΥΜΟΤΟΜΙΑ ΜΕ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.

37) ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΧΤΙΖΕΙ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ. Ακόμη και σε κτήμα 10 στρεμμάτων, ο Έλληνας τσιγκουνεύεται να αφήσει μπροστά από το σπίτι του ένα μέτρο για πεζοδρόμιο. Αποτέλεσμα, να είμαστε εγκλωβισμένοι ακόμη και στην εξοχή. Προσπαθείς να διασχίσεις δρόμο πλάτους 4 μέτρων και μάλιστα διπλής κατεύθυνσης, με περίφραξη δεξιά κι αριστερά, χωρίς ίχνος πεζοδρομίου, για να πας για μπάνιο στην εξοχή, κινδυνεύοντας να σκοτωθείς. Είναι άδικο, χώρες που δεν έχουν το δικό μας μεσογειακό κλίμα να διαθέτουν ολόκληρες εκτάσεις για περπάτημα στην παγωμένη τους εξοχή, ενώ εμείς να είμαστε ακόμη και στα εξοχικά μας εγκλωβισμένοι και αναγκασμένοι να παίρνουμε τα αυτοκίνητά μας για να πάμε μερικά μέτρα πιο κάτω, διότι τις περισσότερες φορές ιδίως τα βράδια, κινδυνεύουμε αν αποτολμήσουμε να τα διασχίσουμε πεζοί.
Δυστυχώς όλες οι Ελληνικές πόλεις αναπτύχθηκαν χωρίς να προβλέπονται ορισμένες ανθρώπινες ανάγκες και κυρίως χωρίς να προβλέπεται η ασφάλεια των κατοίκων αλλά περισσότερο των παιδιών. Πώς να μην δημιουργείται κυκλοφοριακό πρόβλημα και ατυχήματα ακόμη και στις εξοχές, αφού δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι τις προϋποθέσεις γι’ αυτό;

…………………………….

Αν κάποιος πετάξει σε πολύ χαμηλό ύψος πάνω από την Αθήνα και τα προάστια, θα διαπιστώσει την ακαταστασία και το μπάχαλο που επικρατεί σ’ όλο τους το μεγαλείο. Λες και κάποιο γιγάντιο χέρι έχει ρίξει από τον ουρανό πολυκατοικίες, αυτοκίνητα, λεωφορεία, μηχανάκια, δρόμους, δένδρα, πεζοδρόμια, κάδους απορριμμάτων, κόσμο, που το καθένα από αυτά έχει κατακαθίσει τυχαία κάπου. Οι μεν πολυκατοικίες ξεφυτρώνουν εκεί που δεν μπορεί να διανοηθεί ανθρώπινος νους, τα δε αυτοκίνητα είναι τριπλοπαρκαρισμένα σε κάθε γωνία ακόμη και στη μέση του δρόμου με ένα είδος μοναδικής ελληνικής πατέντας.

Το κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Αθήνα δεν λύνεται μόνο με την επινόηση τρόπων άφιξης στις δουλειές μας ή παρκαρίσματος. Το μόνο που απέμεινε είναι να πάρουμε ο καθένας το ιδιωτικό του αεροπλάνο. Παρ’ όλο που οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και μας προειδοποιούν ότι σε μερικά χρόνια τα αυτοκίνητα στην Αθήνα θα είναι ακινητοποιημένα, οι κυβερνώντες περιμένουν ίσως να κάνει την εμφάνισή του ο από Μηχανής Θεός για να φέρει τη λύση. Κάθε χρόνο 150,000 νέα αυτοκίνητα κυκλοφορούν στο λεκανοπέδιο. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι ακόμη μερικές λεωφορειολωρίδες, άντε και ακόμη μερικές γραμμές του μετρό ή ακόμη μερικές γέφυρες. Όλα όμως αυτά είναι ημίμετρα που λύνουν τα διάφορα προβλήματα προσωρινά δημιουργώντας άλλα. Το μέτρο των διοδίων, το μόνο που θα προκαλούσε είναι κυκλοφοριακό χάος τόσο στα σημεία των διοδίων όσο και στις γύρο περιοχές. Δεν μπορούμε να εφαρμόζουμε μέτρα τα οποία εφαρμόστηκαν σε πρωτεύουσες άλλων χωρών και κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Όπως η μόδα έτσι και τα διάφορα μέτρα δεν ταιριάζουν παντού και σε όλους.

Ωραίες οι λεωφορειολωρίδες, διευκολύνουν αφάνταστα τον κόσμο. Όταν όμως γίνονται σε περιοχές όπου δεν έχει προβλεφθεί πρώτα χώρος στάθμευσης, σε περιοχές όπου ο κόσμος έχει τη μόνιμη του κατοικία π.χ. Μιχαλακοπούλου και του επιβάλλεται να σηκώσει το αυτοκίνητό του και να ψάχνει απελπισμένα για χώρο στάθμευσης, που εισηγείστε να το βάλει; Μήπως να το κρεμάσει με μανταλάκια από τον ουρανό; Ή έμμεσα του απαγορεύεται να έχει στην κατοχή του αυτοκίνητο;
Η δικαιολογία ότι σ’ όλες τις μεγαλουπόλεις στο εξωτερικό υπάρχει πρόβλημα στάθμευσης, δεν ευσταθεί. Υπάρχει, με την διαφορά ότι το πρόβλημα περιορίζεται στο κέντρο των μεγαλουπόλεων όπου ο κόσμος πηγαίνει στις δουλειές του χρησιμοποιώντας τα μέσα συγκοινωνίας. Δεν υπάρχει στις γειτονιές και στα προάστια, όπου ο καθένας θα βρει μπροστά από το σπίτι του χώρο ελεύθερο και θα σταθμεύσει ότι ώρα θέλει.
Δεν επιτρέπεται να μην έχουμε το δικαίωμα, ουσιαστικά έμμεσα να μην μας επιτρέπεται να κάνουμε μία επίσκεψη, διότι μας απασχολεί που θα ξαναβρούμε θέση στάθμευσης όταν γυρίσουμε. Δεν επιτρέπεται να μην μπορεί ένας φίλος να μας επισκεφθεί διότι δεν έχει που να παρκάρει. Τα μέσα συγκοινωνίας δεν εξυπηρετούν παντού ούτε όλες τις ώρες.
Ορισμένα αδιέξοδα ή μικρά δρομάκια χρησιμοποιούνται από τους κατοίκους διάφορων περιοχών σαν χώροι στάθμευσης. Είναι αστείο να θέλει κάποιος να βγει και να πρέπει να ειδοποιήσει βραδιάτικα όλους τους κατόχους των αυτοκινήτων που εμποδίζουν το δικό του. Ή να σε συμφέρει καλύτερα, παρά να πουλήσεις ή να πετάξεις το παλιό σου αυτοκίνητο, να το παρκάρεις σε ένα κάπως πιο φαρδύ δρόμο στη γειτονιά σου, ούτως ώστε να έχεις εξασφαλισμένη θέση για να διπλοπαρκάρεις το καινούριο όποτε θέλεις.
Σήμερα κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να έχει εξασφαλισμένη θέση στάθμευσης στον τόπο κατοικίας του. Δεν μπορούμε να ταλαιπωρούμαστε μ’ αυτό τον τρόπο και από την άλλη να καυχόμαστε ότι έχει ανέβει κατά πολύ το βιοτικό μας επίπεδο.

Είναι πολιτισμένη κατάσταση να στοιβαζόμαστε στα διπλά λεωφορεία στην κυριολεξία σαν ζώα, ειδικά τις ώρες αιχμής και μετά να μας λέτε να μην χρησιμοποιούμε τα αυτοκίνητά μας αλλά τα μέσα συγκοινωνίας; Δεν έχουν όλες οι περιοχές μετρό. Γιατί σε άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις, Λονδίνο π.χ., για την τήρηση των μέτρων ασφάλειας μέσα στα λεωφορεία αναγράφεται «όρθιοι 3» ή «όρθιοι 5» και ο οδηγός δεν επιτρέπει την είσοδο περισσότερων, ενώ εμείς κρεμόμαστε από τις πόρτες;

Και το τραμ καλό είναι όσο αφορά την συγκοινωνία. Έχει σακατέψει δρόμους και πλατείες για να γίνει. Είναι αυτό που λέμε: «Όλα τα ‘χε η Μαριωρή ο φερετζές της λείπει». Και σ’ άλλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες υπάρχει και λειτουργεί μια χαρά, ο πληθυσμός όμως και η κίνηση στους δρόμους της Βιέννης π.χ. καμία σχέση με το κυκλοφοριακό κομφούζιο στην Αθήνα. Τόσο το τραμ όσο και οι λεωφορειολωρίδες, εξυπηρετώντας τη συγκοινωνία, δημιούργησαν όχι μόνο συμφόρηση στην κυκλοφορία σε ορισμένες περιοχές στις οποίες λιγόστεψαν οι λωρίδες για τα υπόλοιπα τροχοφόρα, αλλά και έχουν καταστήσει πολλά σημεία επικίνδυνα τόσο για τα οχήματα όσο και για τους πεζούς. Τουλάχιστον σηματοδοτήστε επιπλέον τα σημεία στα οποία το τραμ διασταυρώνει δρόμους. Μαζί με την πινακίδα του STOP οπωσδήποτε έντονα αναγραφόμενο STOP στο οδόστρωμα.

Απ’ όλα έχουμε. Στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Είναι σαν να βάζουμε σε ένα αεροπλάνο περισσότερο κόσμο απ’ ότι μπορεί να χωρέσει και απ’ ότι μπορεί να επιτρέψουν τα μέτρα ασφάλειας. Σαν να βάζουμε σε ένα σαλόνι 30 τετραγωνικών μέτρων 3-4 καθιστικά. Ή σαν να βάζουμε σε διαμέρισμα 100 τετραγωνικών μέτρων να ζήσουν τρία ανδρόγυνα με 3-4 παιδιά το καθένα.

Υποσχέσεις Υπουργών σας σε νέα παιδιά ότι θα τους φτιάξει ποδηλατοδρόμους στο κέντρο της Αθήνας ακούγονται δελεαστικές. Δεν είναι σωστό να σπρώχνουμε νέα παιδιά να κυκλοφορούν με κίνδυνο της ζωής τους στο χάος της Αθήνας μέχρι να φτάσουν σε συγκεκριμένο ποδηλατοδρόμο, με απώτερο σκοπό τη μείωση του κυκλοφοριακού.
Η χρήση ποδηλάτου θα ήταν ιδανική λύση, με την προϋπόθεση ότι ο ποδηλατοδρόμος θα ξεκινούσε από το προάστιο που μένει κάποιος και θα συνεχιζόταν μέχρι το χώρο εργασίας του ή της Σχολής του. Και πάλι αμφίβολο αν θα εξασφαλιζόταν η ζωή και η σωματική ακεραιότητα των ποδηλατών, νοουμένου ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα, έχουμε τέτοιου βαθμού συνείδηση ασφάλειας, που δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι δεν επιτρέπεται να οδηγούμε στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Πως θα συνηθίσουμε να μην οδηγούμε μέσα στον ποδηλατοδρόμο.
Στην περίπτωση που έχετε πάρει πια την απόφαση να σακατέψετε δρόμους για να δημιουργήσετε ποδηλατοδρόμους παράλληλους με τις λεωφοριολωρίδες και τις γραμμές του τραμ, ας ελπίσουμε ότι θα υπολογίσετε και να αφήσετε, αν σας παίρνει φυσικά, καμιά λωρίδα για τα αυτοκίνητα και κανένα πεζοδρόμιο για τους πεζούς.

………………………..

Οι περισσότεροι κάτοικοι της Αθήνας και των προαστίων δεν αγαπούν την πόλη τους. Εξ ου και το κομβόι που σχηματίζεται κάθε Σαββατοκύριακο και κάθε τριήμερο για μια πραγματική ανάσα από επαρχία. Οι μεγαλύτεροι μετρούν τις μέρες που απέμειναν μέχρι την συνταξιοδότησή τους για να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους.
Έχουμε στοιβαχτεί. Δεν χωράμε. Δεν μπορούν να τηρηθούν πια τα μέτρα ασφάλειας για τους κατοίκους αυτής της πόλης η οποία έχει χτιστεί και αναπτυχθεί με ρυθμό γρηγορότερο από την ανάπτυξη κάθε μεταφορικού μέσου, με αποτέλεσμα να γίνει πια ακατάλληλη και να υποβαθμίζει το επίπεδο ζωής μας.

Επιτέλους πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι η Αθήνα και τα προάστια είναι σαν μία μεγάλη αποθήκη στοιβαγμένη με κάθε λογής αντικείμενα, χρήσιμα και άχρηστα και εμείς σαν κακοί και άμυαλοι νοικοκυραίοι, συνεχίζουμε να στοιβάζουμε σ’ αυτή την αποθήκη, χωρίς να περνά από το μυαλό μας ότι κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να την αδειάζουμε και να πετάμε τα παλιά και άχρηστα αντικείμενα, αν θέλουμε να φυλάξουμε κάτι καινούριο, πιο χρήσιμο και πιο πολύτιμο.

Δεν γίνεται να χτίζονται πια στη Αθήνα και τα προάστια άλλες πολυκατοικίες οι οποίες επιβαρύνουν το πληθυσμιακό πρόβλημα .Δεν γίνεται πια να δίνονται άδειες οικοδομής για να εξυπηρετούνται διάφορα συμφέροντα των Δήμων. ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΔΗΜΟΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΝΑ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ, ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΘΕΣΕΙΣ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ.

Οπουδήποτε στοιβάζεται πέραν του φυσιολογικού ορίου κόσμος και αντικείμενα, είτε αυτό είναι ιδιωτικής χρήσεως αυτοκίνητο, είτε λεωφορείο, είτε πλοίο, είτε τρένο, είτε αεροπλάνο, είτε κέντρο διασκέδασης, είτε σχολείο, είτε παραλία, είτε πόλη κ.τ.λ. δεν τηρούνται τα μέτρα για την ασφάλειά μας. Και η ασφάλεια είναι πολιτισμός.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Σε μία σεισμογενή χώρα όπως η Ελλάδα, όχι μόνο δεν είναι φυσιολογικό αλλά και επικίνδυνο να ζουν μέσα στην Αθήνα και τα προάστια τόσα εκατομμύρια άνθρωποι. Σε περίπτωση σεισμού πως θα μπορέσει όλος αυτός ο κόσμος να προστατευθεί; Πώς θα μπορέσει να ξεφύγει από τις πολυκατοικίες και να βρεθεί σε «ανοιχτή» περιοχή αν μη τι άλλο για να μην του πέσει καμιά γλάστρα στο κεφάλι; Που θα οδηγηθούν τα παιδιά των διαφόρων σχολείων σε τέτοια περίπτωση στις πυκνοκατοικημένες περιοχές, για να αποφύγουν τον κίνδυνο που διατρέχουν; Πού θα βρεθεί ανοιχτή περιοχή όταν χτίζουμε ακόμη και τα κοτέτσια; Πως θα πάρει ο κόσμος το αυτοκίνητό του για να απομακρυνθεί, όταν αυτό είναι ήδη εγκλωβισμένο από του γείτονα; Μήπως θα ‘πρεπε να χρησιμοποιήσει και σ’ αυτή την περίπτωση τα μέσα συγκοινωνίας; Τι πανδαιμόνιο μπορεί να επικρατήσει σε τέτοια περίπτωση;

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Το μεγαλύτερο ποσοστό ατυχημάτων γίνεται σε γειτονιές λόγω του υπερβολικού αριθμού τροχοφόρων και πεζών. Με το παραμικρό λάθος του οδηγού αυτοκινήτου, μοτοσικλετιστή, ποδηλάτη ή πεζού υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη πιθανότητα εμπλοκής σε ατύχημα.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Τα αυτοκίνητα αναγκαστικά είναι παρκαρισμένα σε επικίνδυνες θέσεις.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Από την πληθώρα χτισμάτων, κινούμενων και παρκαρισμένων αυτοκινήτων, κόσμου που κυκλοφορεί, κάδων απορριμμάτων, διαφημιστικών πινακίδων, φαναριών, δένδρων κ.τ.λ. χάνουμε την αίσθηση της σήμανσης.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Είναι έγκλημα το γεγονός ότι σε πολλές συνοικίες της Αθήνας και σε πολλά προάστια πεθαίνει κόσμος, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορεί να φτάσει εγκαίρως το ασθενοφόρο λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης!!!

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Ούτε τα νοσοκομεία μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες μας, με αποτέλεσμα όχι μόνο να φιλοξενούνται ασθενείς σε διαδρόμους, αλλά και να μειώνεται η ποιότητα περίθαλψης και η καθυστέρηση παροχής Πρώτων Βοηθειών σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη. Μάλιστα η πληθώρα τραυματιών από τροχαία ατυχήματα επιδεινώνει κατά πολύ το πρόβλημα.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Είναι αδιανόητο να μην μπορεί να φτάσει πυροσβεστική σ’ ορισμένα σημεία.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Είναι επίσης έγκλημα να μεγαλώνουν παιδιά σε κλουβιά χωρίς χώρο για παιχνίδι. Παιδιά σε συνθήκες αρρωστημένες που μόνο ψυχολογικά προβλήματα μπορούν να τους δημιουργήσουν.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Σε πολλά σχολικά κτίρια, σήμερα, τον 21ο αιώνα, στην Ελλάδα των Ολυμπιακών αγώνων, στην κοιτίδα του πολιτισμού και των γραμμάτων, λειτουργούν στην Αθήνα και τα προάστια, λόγω ελλείψεως χώρου, τέσσερα τουλάχιστο σχολεία στο ίδιο κτίριο, με κίνδυνο ατυχημάτων και εξάπλωσης επιδημιών.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Αναπνέουμε περισσότερο καυσαέριο απ’ ότι οξυγόνο. Δεν μπορεί το λεκανοπέδιο να αντεπεξέλθει και να διαλύσει τόσο νέφος που δημιουργείται περισσότερο από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Είναι ψυχοφθόρο να γυρίζεις αργά το βράδυ από διασκέδαση και να περιφέρεσαι χωρίς υπερβολή για ώρες, για να καταλήξεις αν είσαι τυχερός να βρεις χώρο για στάθμευση με μισή τουλάχιστο ώρα ποδαρόδρομο μέσα στα άγρια μεσάνυχτα μέχρι να φτάσεις στο σπίτι σου.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Το καλοκαίρι ούτε η ΔΕΗ μπορεί να αντεπεξέλθει με τα τόσα κλιματιστικά που λειτουργούν, με κίνδυνο να παραλύσουν όλες οι επιχειρήσεις με τις ανάλογες επιπτώσεις στην οικονομία, να επικρατήσει κυκλοφοριακό και επικίνδυνο χάος στους δρόμους και το λιγότερο, να βυθιστούμε στο σκοτάδι και να ψηθούμε στον καύσωνα.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Ακόμη και πρόβλημα υπερθέρμανσης της Αθήνας δημιουργείται λόγω τσιμέντου.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Ούτε οι αποχετεύσεις μπορούν να αντεπεξέλθουν σε περίπτωση έντονης βροχής με αποτέλεσμα να πλημμυρίζουμε.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Ούτε το νερό μας φτάνει στις περιόδους λειψυδρίας.

ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ. Ούτε οι χωματερές πια μπορούν να απορροφήσουν τα σκουπίδια μας με τις ανάλογες επιπτώσεις στην υγεία μας.

…………………….

Η αποκέντρωση αυτής της πόλης των Αθηνών, δεν θα επέλθει με μεταφορές των διαφόρων υπουργείων και άλλων δημόσιων οργανισμών λίγο πιο έξω από το κέντρο.
Σε λίγα χρόνια θα γεμίσει όλη η Αττική και η πνιγμένη στον πληθυσμό καυσαέριο και κίνηση Αθήνα θα παραμείνει ακριβώς η ίδια. Διότι εδώ ισχύει ο νόμος των «συγκοινωνούντων δοχείων». Οι σημερινοί κάτοικοι των Αθηνών και προαστίων, ανερχόμενοι οικονομικώς, εγκαταλείπουν τις σημερινές συνοικίες και βγαίνουν προς άλλες περιοχές της Αττικής, πουλώντας τα διαμερίσματά τους στις οικονομικά ασθενέστερες ομάδες πληθυσμού. Αυτές με τη σειρά τους θα πουλήσουν σε μερικά χρόνια κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο τα δικά τους διαμερίσματα σε πάλι σε οικονομικά ασθενέστερες τάξεις. Το αποτέλεσμα, οι σημερινές συνοικίες οι οποίες ως γνωστό έχουν παλιά μικρά διαμερίσματα, ημιυπόγεια , υπόγεια κ.τ.λ. θα καταληφθούν σε μερικά χρόνια παντελώς από παράνομους αλλοδαπούς μετανάστες. Το ίδιο έγινε και σε άλλες μεγαλουπόλεις στο εξωτερικό. Πολλές παλιές συνοικίες αυτών των πόλεων είναι σήμερα άντρα παρανομίας. Ήδη σε πολλές παλιές συνοικίες της Αθήνας οργιάζει ανεξέλεγχτα το έγκλημα πάσης μορφής. Ζωνιανά, στο κέντρο και τα προάστια της Αθήνας.
Η λύση είναι η απαγόρευση της περαιτέρω οικοδόμησης και ανοικοδόμησης σε πολλές περιοχές και η απαλλοτρίωση. Δεν επιτρέπεται εκεί που κατεδαφίζεται μία πολυκατοικία που κατά λάθος χτίστηκε σε πολύ ακατάλληλη θέση και σε επικίνδυνη στροφή, να δίνεται άδεια για να ξαναχτιστεί από την αρχή.

38) Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΜΙΑ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΝΑ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΝΕΙ ΣΙΓΑ – ΣΙΓΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΙΓΟΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΣΠΙΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΠΟΥ ΑΠΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΙΣ ΠΥΚΝΟΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ. ΠΡΕΠΕΙ ΤΟΣΟ Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΥΚΝΟΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΝΑ ΡΥΜΟΤΟΜΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. Πρέπει να γίνουν σχέδια, ούτως ώστε οι πόλεις μας με τα χρόνια να γίνουν ανθρώπινες, με πεζοδρόμια, πάρκα κ.τ.λ. Πρέπει να δεσμευτούν οικόπεδα και παλιές πολυκατοικίες. Οι ρυμοτομημένες πόλεις είναι δείκτης πολιτισμού. Επειδή χάσαμε το τρένο, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να πάμε ποτέ στον προορισμό μας. Ας πάμε με το επόμενο. Φτάνει όμως να το περιμένουμε στη στάση.
Το μέτρο αυτό επιβάλλεται. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Όλα τα υπόλοιπα μέτρα είναι πασαλείμματα, άδικα έξοδα και παράταση του προβλήματος για ελάχιστο χρονικό διάστημα. Είναι μεγάλη δαπάνη; Υπολογίσατε το κόστος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των τραυματιών από τροχαία; Υπολογίσατε τις συντάξεις που πληρώνει το Ελληνικό κράτος στους ανάπηρους λόγω τροχαίων ατυχημάτων; Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Συγκοινωνιολόγων, το οικονομικό και κοινωνικό κόστος των νεκρών, τραυματιών και υλικών ζημιών των οδικών ατυχημάτων στην Ελλάδα πλησιάζει τα 3 δις € ετησίως. Αστυνομεύσετε σωστά αυτή τη χώρα, όχι μόνο με αύξηση των προστίμων στα χαρτιά, εισπράξετε τα πρόστιμα, πατάξετε αυτή την κατάρα που λέγεται «τροχαίο ατύχημα» και καλύψετέ την.

Πριν από περίπου 25-30 χρόνια γκρεμίζαμε «νόμιμα» τα νεοκλασικά κτίρια στο κέντρο της Αθήνας, αντικαθιστώντας τα με γυάλινα άχαρα μοντέρνα κτίρια, θεωρώντας οι περισσότεροι ότι αυτό ήταν πρόοδος, πολιτισμός, ότι ήταν κάτι φυσιολογικό κι ότι αυτή ήταν η μοίρα τους. Σιγά-σιγά αυτοί οι «περισσότεροι» ωρίμασαν και το θεωρούν πια αδιανόητο να κατεδαφίζονται αυτά τα κτίρια. Αποδέχτηκαν την έννοια του διατηρητέου όπως αποδέχτηκαν και το γεγονός ότι το οικόπεδό τους δεσμεύεται και δεν τους επιτρέπεται να χτίσουν όταν ανακαλυφθούν σ’ αυτό αρχαιολογικά ευρήματα. Ας αποδεχθούν και το γεγονός ότι πνιγόμαστε. Δεν χωράμε. Δεν ζούμε φυσιολογικά. Κινδυνεύουμε.

Έξυπνη ιδέα η ανοικοδόμηση της περιοχής όπου ήταν το Γκάζι. Θαυμάσια τα υπερμοντέρνα χτίρια που οικοδομούνται εκεί. Σίγουρα θα τα θαυμάζουν οι τουρίστες όταν θα πίνουν τον καφέ τους βλέποντας την Ακρόπολη. Έχετε ελέγξει όμως πόσα τετραγωνικά μέτρα είναι οι αυλές των σχολείων στις γύρο περιοχές; Έχετε ελέγξει πόσα σχολεία στοιβάζονται στα ίδια χτίρια, με πόσους μαθητές και με πόσες βάρδιες λειτουργούν; Ακόμη και ο Περικλής θα αγανακτούσε αν μπορούσε να δει από μία μεριά αυτή την κατάντια.

………………………

Και βέβαια πρέπει να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε τις πολύτεκνες οικογένειες. Σταματήστε όμως να προσπαθείτε να μας δελεάζετε με επιδόματα της πείνας για να λύσετε τάχα το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, εκμεταλλευόμενος τόσο τη φτώχεια όσο και ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων. Οι περισσότεροι τρίτεκνοι στην Αθήνα έχουν γίνει τρίτεκνοι λόγω του ότι η δεύτερη κύηση ήταν κατά τύχη δίδυμα. Έχουμε το υψηλότερο όριο ηλικίας γάμου απ’ όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί; Διότι ο περισσότερος κόσμος ζει σε διαμερίσματα κλουβιά. Τα παιδιά μας πηγαίνουν σε σχολεία επίσης κλουβιά, τα οποία λειτουργούν με διπλή βάρδια και στα οποία απαγορεύεται να παίξουν ποδόσφαιρο διότι υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος. Οι αλάνες για φυσιολογικό παιχνίδι έχουν εξαφανιστεί. Η Πρωτεύουσά μας έχει τους περισσότερους κατοίκους ανά τετραγωνικό μέτρο από όλες τις Πρωτεύουσες της Ευρώπης. Ζούμε στην κυριολεξία στοιβαγμένοι σε μία πόλη που έχει καταντήσει πια να είναι απάνθρωπη. Ας μη κοροϊδευόμαστε κύριε Πρωθυπουργέ. Κι αν πράγματι πιστεύετε αυτά που λέτε κι αν θέλετε να το αποδείξετε και να μας δώσετε το καλό παράδειγμα, προσπαθήστε εσείς να πείσετε την κυρία Νατάσσα να σας κάνει ακόμη δύο παιδιά. Εσείς στο κάτω- κάτω δεν έχετε πρόβλημα ούτε που να παρκάρετε ούτε να μπλέξετε σε κυκλοφοριακό κομφούζιο.
Τα τροχαία ατυχήματα καταγράφονται ως πρώτη αιτία θανάτου για άτομα έως 40 ετών. Από τους νεκρούς και τραυματίες των τροχαίων το 1/3 είναι παιδιά. Ο πληθυσμός της χώρας γερνάει, με άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις στην οικονομία, όσο και στο ασφαλιστικό. Αντί να βρείτε τρόπους να απαλλαγούμε από αυτή τη μάστιγα, κοντολογίς προσπαθείτε να πείσετε τον κόσμο να γεννάει παιδιά για να προλαβαίνει να καλυφθεί ο αριθμός των θυμάτων από τροχαία τον οποίο εσείς σαν Πρωθυπουργός αδυνατείτε να εξαλείψετε. Την ίδια μέθοδο χρησιμοποίησαν και οι προκάτοχοί σας.

…………………………………………….……………………………….

Έχουμε μπουχτίσει να ακούμε «Υπεύθυνους» να απαλλάσσονται της ευθύνης τους και να ρίχνουν χωρίς φόβο και χωρίς πάθος το μπαλάκι όσο πιο μακριά μπορούν.
Η ουσία και η λύση των προβλημάτων βρίσκεται σίγουρα στην πρόληψη και όχι στον απολογισμό. Έννοιες τις οποίες τάχα όλοι καταλαβαίνουμε μετά από μεγάλες τραγωδίες. Τις καταλαβαίνουμε τις μέρες που θρηνούμε θύματα μετά από πυρκαγιές. Τις μέρες που θρηνούμε παιδιά που έπεσαν θύματα ασυνείδητων στο πέταλο του Μαλιακού. Τις μέρες που θρηνούμε και δακρύζουμε για μαθητές που έπεσαν θύματα τροχαίων και έμειναν ανάπηροι ενώ γύριζαν ξέγνοιαστα από το σχολείο. Τις μέρες που θρηνούμε νέους που ασχολήθηκαν με sports στις όχθες ποταμών. Κανένας μας δεν έχει δικαίωμα να ασχολείται με απολογισμό όταν ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να διαθέσει λίγο χρόνο για να ασχοληθεί με την πρόληψη.

Σε μία χώρα στην οποία πριν μερικά χρόνια ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κύριος Κ. Στεφανόπουλος μίλησε στον τότε Πλανητάρχη Κλίντον όπως κανένας άλλος Πρόεδρος, Πρωθυπουργός ή Βασιλιάς άλλου κράτους τόλμησε να μιλήσει, δηλώνοντάς του και προσβάλλοντάς τον διακριτικά τονίζοντάς του ότι εμείς ο Ελληνικός λαός «ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ», εμείς που αδειάσαμε ολόκληρη Αθήνα και τον περιφρονήσαμε για τους αμάχους που σκότωνε, εμείς που σαν Έθνος μαρτύρησε από πολέμους και κατοχή, εμείς καταντήσαμε να έχουμε στην κυριολεξία τον δικό μας ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ και μάλιστα χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Ένα παράλογο εμφύλιο πόλεμο όπου δεν υπάρχουν καν οι δύο παρατάξεις, δεν υπάρχει εχθρός, δεν υπάρχει φανατισμός, δεν υπάρχουν καν ιδεολογίες, ούτε συμφέροντα για να υπερασπίσουμε. Περίπου 75.000 νεκρούς και περισσότερους από 1.200.000 τραυματίες από το 1965 έως το 2000 είναι ο απολογισμός των θυμάτων σε τροχαία. Ο συνολικός αριθμός νεκρών και τραυματιών στην Ελλάδα από τους δύο Παγκοσμίους πολέμους, τους Βαλκανικούς και της Κύπρου, είναι μικρότερος από το συνολικό αριθμό νεκρών από τροχαία μεταξύ του 1965- 2000. Μάλιστα το 80% των νεκρών και τραυματιών είναι μεταξύ 16-44 χρονών. Οι Ελληνικοί δρόμοι είναι κυριολεκτικά ένα πεδίο μάχης με θύματα περισσότερα από αυτά των πολέμων. Κατά τα άλλα, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε χώρα ειρηνική και δεν είμαστε φιλοπόλεμοι. Αν η Σπαρτιάτισσα μάνα εν γνώσει της και υπερασπιζόμενη τα πιστεύω της, έστελλε το παιδί της στον πόλεμο λέγοντάς του «Ή Ταν ή επί Τας» και ήταν περήφανη γι’ αυτό, η αξιολύπητη Ελληνίδα μάνα για ποιο λόγο στέλλει το παιδί της, οποιασδήποτε ηλικίας και φύλου κι αν είναι, στον πόλεμο και μάλιστα χωρίς όπλο;

………………………

Τα παιδιά σας κύριε Πρωθυπουργέ είναι ακόμη μικρά και έχετε τη αίσθηση και ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση ότι μεγαλώνοντάς τα με ένα ιδιαίτερο για σας τρόπο, θα μπορείτε να τα προστατεύετε για πάντα. Αυτό πίστευα κι εγώ και τόσοι άλλοι γονείς. Εγώ όμως δεν ήμουν ποτέ Πρωθυπουργός για να βάλω μια τάξη στους δρόμους της Ελλάδας και κυρίως της Αθήνας για να μην κινδυνεύουν τα παιδιά μου. Ξέρετε πόσοι γονείς ξημεροβραδιαζόμαστε με το άγχος να γυρίσουν πίσω γερά τα παιδιά μας; Ξέρετε τι μαρτύριο είναι αυτό και τι δυστυχία; Δεν έχει να κάνει ούτε με την καλή ανατροφή των παιδιών, ούτε με τη φτώχεια, ούτε με τα πλούτη, ούτε με τη κοινωνική θέση του καθενός. Μην νομίζετε ότι θα στρώσετε την κατάσταση από τη μια μέρα στην άλλη όταν αρχίσουν τα δικά σας παιδιά να κυκλοφορούν μόνα τους. Μην νομίζετε ότι θα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την ιδιότητα σας για να πείσετε τα παιδιά σας να μην κολυμπήσουν σε παραλία χωρίς ναυαγοσώστη, να μην μπουν σε ταξί με ξενυχτισμένο οδηγό, σε αυτοκίνητο φίλου τους που έχει πιει και κανένα ποτήρι παραπάνω, να μην περάσουν από επαρχιακό δρόμο που πέφτουν βράχοι, να μην πάνε σχολική εκδρομή με πούλμαν και αν πάνε να αποφύγουν τη πισίνα, να μην διασκεδάσουν σε ορισμένα μεταμεσονύχτια κέντρα διασκέδασης, να μην διασχίσουν ορισμένους επικίνδυνους δρόμους κ.τ.λ. κ.τ.λ. Η αγάπη, η έγνοια και το άγχος για τα παιδιά μας, δεν μεταβιβάζονται ούτε στους πιο ακριβοπληρωμένους υπαλλήλους. Θα τους λέτε όταν περπατούν ή όταν οδηγούν να προσέχουν απ’ αυτούς που τρέχουν, απ’ αυτούς που είναι μεθυσμένοι, απ’ αυτούς που παρασέρνουν πεζούς ακόμη και πάνω στα πεζοδρόμια και τότε θα καταλάβετε τη γελοιότητα της πινακίδας «προσοχή πτώση βράχων». Μόνο τότε θα καταλάβετε πόσο χρόνο χάσατε χωρίς να εξαντλήσετε κάθε λεπτομέρεια αυτού του Εθνικού θέματος που αφορά όλους τους Έλληνες. Και επειδή στο κάτω-κάτω μπορεί ….. να μην θέλετε να είστε για πάντα Πρωθυπουργός, κάντε κάτι τώρα, αν μη τι άλλο για τον εαυτό σας, για τη μητέρα σύζυγό σας και κυρίως για τα δικά σας παιδιά.

Κύριε Πρωθυπουργέ, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ, να εισηγηθώ και να παρακαλέσω. Δεν μπορώ να ψηφίσω νόμους ούτε να αστυνομεύσω για να εφαρμοστούν οι νόμοι. Και το σπουδαιότερο, δεν μπορώ να συλλάβω ούτε να τιμωρήσω κανένα παράνομο. Στεναχωριέμαι και εξοργίζομαι για πάρα πολλές καταστάσεις όπως και τόσοι άλλοι Έλληνες. Δεν με τρώνε όμως οι τύψεις ότι θα μπορούσα να αλλάξω πολλά και δεν το έκανα. Δυστυχώς, δεν ήμουν ποτέ Πρωθυπουργός, ούτε σύζυγος Πρωθυπουργού για να ετοιμάσω νόμιμα για τα παιδιά μου μια ζωή πιο ανθρώπινη και ευτυχώς δεν ανήκω «στους ολίγους» που θέλουν να κυβερνούν σήμερα αυτή τη χώρα.


Με εκτίμηση,
Χαραλαμπίδου Χρυστάλλα.


ISBN 978-960-930435-1
copyright: 2008, Χ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ

Απαγορεύεται η με οποιονδήποτε τρόπο μερική ή ολική ανατύπωση, αναδημοσίευση ή φωτοτύπηση του παρόντος βιβλίου χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας.

Πίνακες βιβλίου από στατιστικά στοιχεία Υπουργείου Εσωτερικών Διεύθυνση Τροχαίας.